Υπάρχουν ορισμένα επεισόδια τηλεοπτικών σίριαλ που θα μπορούσαν πανεύκολα, με ορισμένες αλλαγές και με κάποιες προσθήκες, να αυτονομηθούν από τη σειρά που υπηρετούν και να μετουσιωθούν σε standalone ταινίες. Και όταν ένα επεισόδιο είναι κάτι τέτοιο, αυτόματα έχουμε να κάνουμε με ένα κανονικό, τηλεοπτικό αριστούργημα. Αυτό ακριβώς είναι και το 6ο επεισόδιο του «Watchmen», που μέχρι στιγμής είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει στα πλαίσια αυτής της σειράς.
Με τίτλο «This Extraordinary Being», το εν λόγω επεισόδιο κάνει ταυτόχρονα μια σειρά από πράγματα που δίνουν αποφασιστική ώθηση στη σειρά συνολικά και μας κάνει να αγωνιούμε για το επόμενο επεισόδιο (αν και όπως ειπώθηκε ήδη, η δομή του είναι διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο που στέκεται και μόνο του). Καταρχάς, το «This Extraordinary Being» απαντάει σε ορισμένα ανοιχτά ερωτήματα της πλοκής και μάλιστα, πάνω που είχαμε αρχίσει να αναρωτιόμαστε αν η σειρά θα απαντήσει τίποτα ή απλά θα δημιουργεί μυστήριο.
Κατά δεύτερον, «σκάβει» στο σύμπαν των Watchmen, το επεκτείνει, το εμπλουτίζει με εσωτερικές ιστορίες και origins με αποτέλεσμα να μοιάζει ακόμα πιο στιβαρό στα μάτια μας. Η σειρά βέβαια, έχει αποδείξει και στα προηγούμενα επεισόδια πως μπορεί να το κάνει αυτό: η εισαγωγή χαρακτήρων και η ανάλυση origins έχουν, στα προηγούμενα επεισόδια, λειτουργήσει τόσο ικανοποιητικά και για αυτό τον ρόλο: επειδή εκτός από στοιχεία για τους χαρακτήρες, ταυτόχρονα μαθαίνουμε και πράγματα για τον κόσμο που ζουν. Το καλό με το «This Extraordinary Being» ωστόσο είναι ότι ταυτόχρονα προωθείται και η πλοκή.
Πάνω από όλα όμως, αυτό που κάνει το συγκεκριμένο επεισόδιο να λάμπει σαν χρυσός, είναι το βαθιά πολιτικό του σχόλιο, η αδιάλλακτα αντιρατσιστική του οπτική και δυο στοιχεία που μαντεύουμε πως θα γούσταρε πολύ ο ίδιος ο Άλαν Μουρ: η διάθεσή του να κάνει κωλοδάχτυλο στην αμερικάνικη ιστορία και η προσπάθειά του να αναδείξει πως η έννοια της δικαιοσύνης είναι λίγο πιο περίπλοκη απ’ ότι το κράτος επιχειρεί να παρουσιάσει, ως υπερασπιστική δομή της δικαιοσύνης.
Το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του επεισοδίου κάνει μια κατάβαση στο παρελθόν όπου και βλέπουμε την αληθινή ιστορία του Hooded Justice, ενός από τους πρώτους υπερήρωες που έκαναν την εμφάνισή τους στο συγκεκριμένο σύμπαν και χαρακτηριστική μορφή των Minutemen, δηλαδή της πρώτης συμμαχίας υπερηρώων, δεκαετίες πριν την συγκρότηση των Watchmen. Ο Hooded Justice αποτελεί μια ιστορική μεν αλλά πέρα για πέρα μυστήρια φιγούρα για την ιστορία αυτών των εναλλακτικών ΗΠΑ και μέσα από αυτό το επεισόδιο μαθαίνουμε τι ακριβώς είχε παίξει μαζί του την δεκαετία του ’50 όταν και είχε πρωτοεμφανιστεί.
Ταυτόχρονα ωστόσο με την αληθινή ιστορία του Hooded Justice βλέπουμε και σκηνές από το σίριαλ για τους Minutemen που παίζεται στο σύμπαν της σειράς και όλοι οι χαρακτήρες βλέπουν μετά μανίας. Εκεί η ιστορία του θρυλικού σούπερ ήρωα παρουσιάζεται εντελώς διαφορετικά: εξειδανικευμένη, καλογυαλισμένη αλλά πάνω από όλα μέσα από μια σειρά διαστρεβλώσεων. Φυσικά, μέσα σε αυτό το σίριαλ μέσα στο σίριαλ, δεν βλέπουμε ακριβώς την ιστορία του Hooded Justice αλλά το μύθο πίσω από αυτή. Και αυτό ακριβώς είναι και το σχόλιο του «Watchmen».
Τα όρια ανάμεσα στην ιστορία και την εθνική μυθολογία μιας χώρας είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα σε επίπεδο αφήγησης αλλά πέρα για πέρα υπαρκτά. Και πάντα, μα πάντα ορίζονται με βάση το πως οι κυρίαρχοι μιας χώρας επιθυμούν να συγκροτηθεί η συλλογική ματιά απέναντι στο παρελθόν. Στις ΗΠΑ η ιστορία είναι ειπωμένη μέσα από τα μάτια των λευκών, το ίδιο και η εθνική μυθολογία. Και αν στο σύμπαν του «Watchmen» βλέπουμε μια εναλλακτική ιστορία της Αμερικής, η βαθιά ουσία της τελευταίας παραμένει αναλλοίωτη – και κάπως έτσι, μέσα από την εναλλακτική του πραγματικότητα, το «Watchmen» σχολιάζει την… πραγματική πραγματικότητα.
Και όταν μια ιστορία φαντασίας, μέσα από την εσωτερική της συνοχή, σχολιάζει την πραγματικότητα, τότε το είδος που υπηρετεί έχει αγγίξει το ανώτερο επίπεδό του…
