Το έχουμε καταλάβει πλέον πως οτιδήποτε βλέπουμε σε αυτό το σίριαλ παίζει ρόλο για ένα σχέδιο που εξελίσσεται πίσω από τα τεκταινόμενα. Στο πρώτο επίπεδο, η σύγκρουση των μασκοφόρων μπάτσων της Τούλσα με τους ακροδεξιούς οπαδούς του Ρόρσαχ, που έχει σαν αποτέλεσμα την δολοφονία του αρχηγού των πρώτων, βρίσκεται στο επίκεντρο της υπόθεσης: η Άντζελα/Sister Night και η Τζιν Σμαρτ/Silver Spectre συγκροτούν ένα ιδιότυπο δίδυμο έρευνας, όπου η μια σέβεται και ταυτόχρονα αντιπαθεί την άλλη ενώ την ίδια στιγμή, παρά την αυθόρμητη συνεργασία τους, συνεχίζουν η μια να κρατάει μυστικά από την άλλη, καθώς εμπιστοσύνη δεν παίζει ούτε για δείγμα. Όμως, τι συμβαίνει πίσω από αυτά;
Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα της σειράς και το επεισόδιο 4, το οποίο έχει τίτλο «If You Don’t Like My Story, Write Your Own», ενισχύει το ερώτημα με μια μεθοδολογία που θυμίζει πέρα για πέρα το «Lost». Διότι όπως ακριβώς έκανε στο σίριαλ με το οποίο συνέδεσε το όνομά του, έτσι και εδώ ο Lindelof δομεί μια αδιευκρίνιστη συνθήκη, μια πέρα για πέρα γοητευτική fantasy κατάσταση που κάνει μπαμ πως αν δεν λειτουργούσε ως στοιχείο παραγωγής μυστηρίου για την ήδη υπάρχουσα υπόθεση, θα μπορούσε να είναι η αφετηρία για μια ολόκληρη, άλλη ιστορία. Και με δεδομένο πως έχει υπάρξει ήδη η εμπειρία του «Lost», τα συναισθήματα -και μετά το 4ο επεισόδιο του «Watchmen»- παραμένουν ανάμεικτα: όλο το στήσιμο της σειράς κάνει εθιστική την παρακολούθησή της αλλά το συνολικό μυστήριο που περιβάλει την πλοκή, μας κάνει να είμαστε επιφυλακτικοί για το αν μπορεί να τα διαχειριστεί.
Στο 4ο επεισόδιο λοιπόν, το οποίο έχει την πιο ψαρωτική εισαγωγή μέχρι στιγμής στη σειρά, κάνει την εμφάνισή της μια τρισεκατομμυριούχος από το Βιετνάμ, η Λέιντι Ντρου, που όπως αποκαλύπτεται είναι εδώ και κάμποσα χρόνια τμήμα της καθημερινότητας της Τούλσα, στην οποία και χτίζει ένα υπερσύγχρονο και μεγαλειώδες ρολόι, που φιλοδοξεί να γίνει ένα αληθινό θαύμα της ανθρωπότητας – κάτι σαν τον Κολοσσό της Ρόδου ή τους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας. «Και σε τι χρησιμεύει αυτό που φτιάχνετε εδώ;», θα ρωτήσει η πρωταγωνίστρια Sister Night για να λάβει την λιτή απάντηση: «Δείχνει την ώρα». Η πρώτη -αριστουργηματική- σεκάνς του επεισοδίου ωστόσο, στην οποία (μεταξύ άλλων) αποκαλύπτεται πως η Ντρου έχει την δυνατότητα να… δημιουργεί ζωή μάλλον μέσω κλωνοποίησης.
Η σύνδεση ανάμεσα στην Ντρου και τον Οζυμάντιας, ο οποίος συνεχίζει να εμφανίζεται σε κάθε επεισόδιο χωρίς ποτέ να συνδέεται με τα κεντρικά τεκταινόμενα, είναι κάτι παραπάνω από προφανής σε επίπεδο κουλτούρας (η μεγαλομανής δίψα τους για πράξεις που θα αφήσουν εποχή είναι χαρακτηριστική) και επιβεβαιώνεται με σχετικά προβλέψιμο τρόπο, ενώ σε αυτό το επεισόδιο, το (μόνιμο σε κάθε «κεφάλαιο») σκέλος που έχει να κάνει με τον απομονωμένο Οζυμάντιας είναι το πιο «άρρωστο» σημείο: όταν βλέπεις τον χαρακτήρα του Τζέρεμι Άιρονς να «ψαρεύει» από τη λίμνη ανθρώπινα μωρά (!), να πετάει πίσω στη λίμνη όσα θεωρεί ελαττωματικά (!!) και στη συνέχεια να τα βάζει σε μια αλλόκοτη μηχανή ώστε να μεγαλώσουν μέσα σε λίγα λεπτά και να μετατραπούν σε ενήλικες ανθρώπους, δεν μπορείς παρά να μείνεις με το στόμα ανοικτό.
Γενικά, το 4ο επεισόδιο του «Watchmen» καταφέρνει με πολύ αποτελεσματικό τρόπο να σε κάνει να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Σε μια ακόμα μυστηριώδη σκηνή για παράδειγμα, η Sister Night παίρνει στο κυνήγι μια περίεργη φιγούρα που εμφανίζεται από το πουθενά και που μοιάζει να έχει την δυνατότητα να αποκτά δυνάμεις ανθρώπου – λάστιχου: από τις πιο μυστηριώδεις πλην εντυπωσιακές στιγμές αυτού του εν γένει μέσα στο μυστήριο, επεισοδίου.
Κατά τα άλλα, το «Watchmen» επιβεβαιώνει διαρκώς πως έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο παζλ όπου το κάθε επεισόδιο είναι και ένα διαφορετικό κομμάτι. Τα διάσπαρτα κομμάτια του δημιουργούν ένα άψογης αισθητικής δημιούργημα αλλά σε τελική ανάλυση, πρέπει και να ενωθούν προτού καταλήξουμε για το αν το τελικό αποτέλεσμα είναι αντίστοιχης δυναμικής. Για την ώρα, ο Lindelof παίζει μαζί μας επεισόδιο με το επεισόδιο και όσο το απολαμβάνει αυτός άλλο τόσο το απολαμβάνουμε και εμείς. Για την ώρα…
