Η σειρά που επεκτείνει το σύμπαν της Marvel στην εποχή του streaming έχει ευρηματικές στιγμές αλλά χάνεται κάπου στη σύνδεση με το MCU.
Ύστερα από τις πρώτες απόπειρες του MCU στην τηλεόραση με τα ”Agents of SHIELD” αλλά και τις πιο ανεξάρτητες σειρές του Netflix, το ”WandaVision” αποτελεί την πρώτη σειρά που έχει απευθείας επαφή με το κινηματογραφικό σύμπαν. Η Disney θέλοντας να επικρατήσει και στο streaming, λάνσαρε το Disney+, γεμίζοντάς το με σειρές που συνδέονται με τα επικερδέστερα franchises της. Την αρχή έκανε το ”The Mandalorian”, το οποίο ύστερα από δύο σεζόν αγαπήθηκε από το φανατικό κοινό του Star Wars και έδωσε στην Disney την ώθηση για να συνεχίσει να ξεζουμίζει διευρύνει τα σύμπαντα αυτά.
Το ”WandaVision” είναι η αρχή της αντίστοιχης προσπάθειας της Disney στο MCU. Πρόκειται για μια αρχή τηλεοπτικών ιστοριών που δίνουν βαρύτητα στους δευτερεύοντες κινηματογραφικούς της υπερήρωες. Τον επόμενο καιρό θα ακολουθήσουν τα ”Falcon and The Winter Soldier”, ”Loki”, ”Hawkeye” που θα εξερευνήσουν τους υποτιμημένους αυτούς χαρακτήρες. Επίσης στα σκαριά βρίσκονται και σειρές που θα συστήσουν νέους υπερήρωες όπως τα ”Moon Knight”, ”She-Hulk” και ”Ms. Marvel”, δίνοντας ένα παραπάνω κίνητρο για να κάνει κάποιος/α συνδρομή στο Disney+ (όσοι/ες είναι εκτός Ελλάδας). Όπως καταλαβαίνετε ακόμα και με την απουσία των κινηματογραφικών ταινιών, δεν υπάρχει περίπτωση να στερέψουμε από υπερήρωες.
Ας πάμε όμως στη σειρά. Όσοι είχαμε δει τα trailers, ήμασταν προετοιμασμένοι για μία πιο πειραματική ματιά στο MCU. Οι εικόνες που βλέπαμε το πρωταγωνιστικό δίδυμο να συμμετέχει σε σειρά τύπου sitcom μας είχε κινήσει εξαρχής την περιέργεια. Με βασικές επιρροές τα ”The Visions” του Tom King και ”House of M” του Brian Michael Bendis, δύο από τις πιο εναλλακτικές στιγμές της Marvel στα κόμικ, το ”WandaVision” αν μη τι άλλο είχε γερές βάσεις.
Η σειρά πλασαρίστηκε ως κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και μέχρι ένα σημείο η υπόσχεση αυτή τηρήθηκε. Τα τρία πρώτα επεισόδια είναι δομημένα υπό την μορφή sitcom και κάθε επεισόδιο προχωράει μια δεκαετία, τιμώντας διάσημες σειρές της κάθε εποχής. Ξεκινάμε από τα 50ς για να καταλήξουμε στα 00ς και παράλληλα το μυστήριο του τι στο διάολο συμβαίνει μας κατατρώει και δίνει τροφή στο ίντερνετ για εκατοντάδες fan theories.
Στο τέταρτο επεισόδιο αρχίζουν οι αποκαλύψεις και η σύνδεση με το ευρύτερο MCU και εκεί είναι που δυστυχώς η σειρά χάνει σταδιακά το hype που έχτιζε. Ένα σταθερό πρόβλημα που παρατηρείται και σε άλλα έργα του MCU. Η σειρα λειτουργεί καλύτερα όταν πειραματίζεται και δίνει μια φρεσκάδα που λείπει από το είδος. Tο μυστήριο που επικρατεί, αγγίζει σε κάποιες στιγμές επίπεδα David Lynch και μας προσφέρει όντως μία εναλλακτική προσέγγιση σε ένα είδος που, όσο κι αν το αγαπάμε, γίνεται όλο και πιο πολύ παρωχημένο. Τα τελευταία επεισόδια όμως ακολουθούν το μοτίβο του MCU με υπερηρωικές μάχες που δεν είχε καθόλου ανάγκη η σειρά. Αν μας κέρδισε κάτι στο ”WandaVision”, αυτό ήταν η ώδη στα sitcoms που καθόρισαν την αμερικάνικη ποπ κουλτούρα αλλά και η διείσδυση στους δύο χαρακτήρες που ποτέ δεν γνωρίσαμε εις βάθος στις κινηματογραφικές τους εμφανίσεις.
Οι Elizabeth Olsen και Paul Bettany είναι εξαιρετικοί στη σειρά και έχοντας πλέον τα φώτα πάνω τους, μας πείθουν ολοκληρωτικά για την μεταξύ τους σχέση. H Olsen αναδεικνύει όλο το τραύμα του χαρακτήρα της και παρόλο που είναι η ηρωίδα, οι πράξεις της την καθιστούν περισσότερο villain. Η Scarlet Witch στα κόμικς είναι ένας γκρίζος χαρακτήρας και εδώ οι συντελεστές την τιμούν με το παραπάνω. Η χημεία της με τον Vision είναι εξαιρετική και πλέον μπορούμε να μιλάμε για ένα από τα καλύτερα υπερηρωικά ζευγάρια που έχουμε δει επί της οθόνης (μικρής και μεγάλης).
Από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες ξεχωρίζει η παρουσία της Kathryn Hahn ως Agatha Harkness με διαφορά από τους υπόλοιπους, η οποία δίνει μία υπέροχη ερμηνεία ως γειτόνισσα των Wanda και Vision. Στο τέλος δυστυχώς χάνει πόντους καθώς μετατρέπεται σε άλλη μία generic villain, σύμφωνα με τις προσταγές που έχει ορίσει η Marvel. Οι χαρακτήρες των Monica Rambeau, Darcy (Thor) και Jimmy Woo (Ant-man) εξυπηρετούν την σύνδεση με τις υπόλοιπες ταινίες του MCU αλλά πέρα από κάποιες καλές κωμικές στιγμές, δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο στην σειρά. Ειδικά με τον χαρακτήρα της Rambeau έχεις το αίσθημα ότι την χώρεσαν με το ζόρι, ώστε να στρώσει το χαλί για το sequel της Captain Marvel.
Το γεγονός όμως που αρχικά τρέλανε και ύστερα απογοήτευσε τον κόσμο είναι η επιστροφή του Quicksilver. Όλοι θυμόμαστε ότι ο Quicksilver του MCU είχε πεθάνει στο ”Avengers: Age of Ultron”. Παράλληλα ο χαρακτήρας εμφανίστηκε και στο σύμπαν των X-men με τον Evan Peters να τον υποδύεται. Σε ένα αναπάντεχο plot twist, ο δεύτερος επιστρέφει σαν Quicksilver, συνδέοντας για πρώτη φορά τα δύο κινηματογραφικά σύμπαντα, ύστερα από την εξαγορά της Fox από την Disney. Οι οπαδοί έμειναν με το στόμα ανοιχτό και περίμεναν την πρώτη αναφορά στους μεταλλαγμένους, τώρα που βρίσκεται στα σκαριά και το ντεμπούτο τους στο MCU. Τελικά όλο αυτό αποδείχτηκε φάρσα και δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μεγαλοπρεπές easter egg.
Δεν μπορούμε όμως να μην δώσουμε στη σειρά την εμβάθυνση στη κεντρική θεματική της. Θα προτιμούσες να ζήσεις μία ψεύτικη ζωή, έχοντας όλα όσα αγαπάς αλλά εις βάρος των άλλων ή να ζήσεις μόνος σου με τον πόνο της απώλειας; Πρόκειται για ένα πανανθρώπινο δίλημμα που πάντα θα μας κεντρίζει το ενδιαφέρον και στο ”WandaVision” δίνει το απαραίτητο βάθος που καθορίζει και την ποιότητα της σειράς . Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε μια πρωταγωνίστρια στο MCU να γκριζάρεται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μας κάνει να αμφισβητούμε αν είναι όντως υπερηρωίδα. Μια σπάνια ανθρώπινη ματιά σε υπερηρωικό χαρακτήρα, ειδικότερα σε μία που ανήκει στο πιο φωτεινό σύμπαν της Marvel.
Εν τέλει τα συναισθήματα μας είναι ανάμεικτα. Από τη μία η Marvel δείχνει μια διάθεση προς έναν πειραματισμό που λείπει από την πλειοψηφία των ταινιών της, από την άλλη πέφτει στις κλασσικές παγίδες του υπερηρωικού είδους, έχοντας τα φόντα για πολλά παραπάνω. Σαν πρώτη προσπάθεια όμως κρίνεται επιτυχημένη, καθώς δεν χάνει ποτέ στο ψυχαγωγικό κομμάτι. Δεν πρόκειται να βαρεθείς αλλά σίγουρα δεν μπορείς να παραβλέψεις τη χαμένη ευκαιρία για κάτι πραγματικά ξεχωριστό.
