Top 10: Αυτές είναι οι καλύτερες ταινίες του 2022

Ο B.J. Novak (ο Ryan του ”The Office”) γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε αυτό το διαμαντάκι που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο την φετινή χρονιά. Το ”Vengeance” είναι κατά βάση ένα ανάλαφρο θρίλερ μυστηρίου με έντονα στοιχεία μαύρης κωμωδίας και μια ουσιώδης προσπάθεια κατανόησης δύο διαφορετικών κόσμων στην σύγχρονη Αμερική. Ειρωνική, μυστηριώδης, απενεχοποιημένα σατιρική και με μπόλικη καρδιά γυρισμένη, η ταινία αυτή αναδεικνύει το ταλέντο του δημιουργού της και ελπίζουμε να δούμε αντίστοιχα καλές προσπάθειες στο μέλλον.

Μία από τις πιο καλές στιγμές του φετινού horror, το ”Χ” παντρεύει υπέροχα τον southern τρόμο του ”Texas Chainsaw Massacre” με την διείσδυση στην έκρηξη της βιομηχανίας του πορνό στις ΗΠΑ των 70ς, βάζοντας σε πρώτο πλάνο τις προκαταλήψεις της συντηρητικής περιοχής με την ματαιοδοξία που συνοδεύει τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Πανέμορφο αισθητικά και απόλυτα ισορροπημένο στις στιγμές τρόμου και ανάδειξης της θεματικής του σεναρίου, ο T.I. West μπαίνει στο προσκηνίο ως ένας από τους πιο δυνατούς εκπρόσωπους του είδους, παραδίδοντας και το πολύ καλό prequel του ”Χ”, το ”Pearl”, μέσα στην ίδια χρονιά. Τα λέμε αναλυτικότερα κι εδώ.

Η νέα ταινία του Jordan Peele συνεχίζει στα ίδια υψηλά στάνταρ που είχε θέσει στις προηγούμενες ταινίες του. Ο Peele για μια ακόμα φορά σχολιάζει τα ήθη, τα έθιμα και εν τέλει τη βαθιά ουσία της αμερικάνικης κοινωνίας εμβολιάζοντας τους συμβολισμούς του με παράπλευρα σχόλια για την ανθρώπινη αλλαζονία απέναντι στη φύση, την φαινομενική παραδοξότητα της συνύπαρξης με αυτό που εκλαμβάνεται ως «ξένο», την αστειότητα του αμερικάνικου ονείρου και της εμμονής για κοινωνική ανέλιξη, την βιομηχανία του θεάματος και όλα αυτά χωρίς ποτέ να ξεχνάει να υπηρετήσει με αγάπη και μεράκι το Sci Fi horror, όπου και εντάσσεται -χωρίς ωστόσο ίχνος σύμβασης – η τρίτη δημιουργία του. Πανεύκολα μέσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς αλλά σίγουρα όχι για όλους. Και για την ακρίβεια, ακριβώς εξαιτίας αυτού. Τα γράφουμε καλύτερα εδώ.

Αυτό το αυστραλέζικο θρίλερ μυστηρίου ήρθε από το πουθενά, χωρίς καμία διαφήμιση για να παίξει με τις συμβάσεις του είδους και να μπει ψηλά στην λίστα μας με τις καλύτερες ταινίες που είδαμε φέτος. Σκοτεινό, μυστηριώδες και ανατρέπτικο, το ”The Stranger” παίζει με την ψυχολογία των χαρακτήρων και κατ’ επέκταση του θεατή βυθίζοντας τον σταδιακά σε μία δίνη απόγνωσης και αμφιβολίας, κάνοντας μας να περιμένουμε μία οποιαδήποτε λύτρωση μέχρι το τελευταίο λεπτός. Ο αργός ρυθμός και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών ενισχύουν αυτό το άβολο αίσθημα που δεν πρόκειται να σε αφήσει ούτε μετά το φινάλε.

Το franchise του Predator χρειαζόταν αυτή την ένεση φρεσκάδας που μας έδωσε το ”Prey”. Πιάνοντας μας προ εκπλήξεως, το ”Prey” κατορθώνει να ανήκει στην σωστή πλευρά των σύγχρονων sequels και prequels, δεν είναι σε καμία περίπτωση φθηνιάρικη απομίμηση και στέκεται άνετα σαν αυτόνομη ταινία, ένα τεράστιο επίτευγμα στην προβληματική εποχή του Hollywood που διανύουμε. Είναι πράγματι μεγάλο κρίμα που η ταινία αυτή δεν προβλήθηκε σε σκοτεινή αίθουσα, παρόλα αυτά ευελπιστούμε η συνέχεια του franchise να ακολουθήσει την ίδια τακτική και κατά προτίμηση με δημιουργούς σαν τον Trachenberg που σέβονται το αρχικό υλικό και ξέρουν να κάνουν καλές ταινίες. Περισσότερα εδώ.

Άλλο ένα διαμαντάκι που πέρασε απαρατήρητο φέτος. O εξαιρετικός Mark Rylance κάνει παπάδες ως ένας μυστηριώδης ράφτης, σε αυτό το crime δωματίου, το οποίο κρατάει αμείωτη την ένταση από την αρχή εώς το τέλος, με διαδοχικά plot twists που δεν χάνουν ποτέ σε ευρηματικότητα. Το ”The Outfit” είναι ένα έξοχο παράδειγμα του πως να γυρίσεις crime διαμάντια, κυριολεκτικά μέσα σε τέσσερις τοίχους.

Το ”The Northman” μπορεί να μην έπιασε το επίπεδο των προηγούμενων ταινιών του Robert Eggers, ανήκει όμως σίγουρα στις πιο όμορφες και επιβλητικές ταινίες που παίχτηκαν στην μεγάλη οθόνη φέτος. Η ιστορία του Άμλετ παίρνει μία εντελώς αιματηρή τρόπη μέσα από τον βάρβαρο κόσμο των Βίκινγκς, εμποτισμένο με  σκοτεινή ατμόσφαιρα και επική εικονογραφία που σπανίζει στις κινηματογραφικές δημιουργίες των καιρών μας. Ο Eggers γυρνάει ένα διαφορετικό μπλοκμπάστερ στα δικά του μέτρα, αργό αλλά αφάνταστα επιβλητικό.

Μέσα στον σωρό των μέτριων υπερηρωικών ταινιών που έχουν κατακλύσει τις αίθουσες, ο μαχητής Tom Cruise μας έδωσε το απόλυτο μπλοκμπάστερ του 2022 για να μας δείξει πως πρέπει να γίνονται. Παλαιομοδίτικο και σύγχρονο ταυτόχρονα το sequel του ”Top Gun”, ξεπερνάει τον προκάτοχο του, συμβαδίζοντας με την τεχνολογία της εποχής και επαναφέροντας ένα σινεμά που μας είχε λείψει πολύ. Σίγουρα η καλύτερη κινηματογραφική εμπειρία της χρονιάς.

Από την στιγμή της ανακοίνωσης της ταινίας αλλά και της επίλογης του Robert Pattinson στον ρόλο του Σκοτεινού Ιππότη, είχαμε πίστη ότι θα είχαμε ένα σωστο αποτέλεσμα, ακόμα και με τις διαδικτυακές γκρινιές. Τελικά όχι μόνο δεν διαψευστήκαμε, αλλά είχαμε την τύχη να δούμε μία από τις καλύτερες ταινίες Batman που έχουν βγει. Ο Matt Reeves παίρνοντας στοιχεία από τα ”Seven” και ”Zodiac”, στήνει ένα έξοχο αστυνομικό θρίλερ που τιμάει στο έπακρο τις νουάρ καταβολές των κόμικς του Batman και μας δίνει μία εκδοχή του διάσημου υπερήρωα που λαχταρούσαμε επί χρόνια να δούμε. Όλα δούλεψαν υπέροχα, οι όποιες ατέλειες δεν μειώνουν σε καμία περίπτωση την ποιότητα της ταινίας και πλέον ανυπομονούμε να δούμε περισσότερα από αυτό το νέο σύμπαν που δημιουργήθηκε. Μπορείτε να μας ακούσετε να τα λέμε και εδώ.

Οι συντελεστές που μας έδωσαν το υπέροχο ”In Bruges” του 2008, επανέρχονται για να μας δώσουν την καλύτερη ταινία που είδαμε φέτος. Η ιστορία του τέλους μιας αντρικής φιλίας στην υποτονική καθημερινότητα ενός φανταστικού χωριού της Ιρλανδίας, ξεδιπλώνεται μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες από τους Colin Farrell και Brendan Gleeson αλλά και του υπόλοιπου καστ, καταπληκτικούς διαλόγους και μία υποβόσκουσα σκοτεινιά που όσο προχωράει η ταινία εντείνεται, καταλήγοντας σε δράμα. Μόνο ένας δημιουργός σαν τον Martin McDonagh μπορεί να πετύχει την απόλυτη ισορροπία κωμωδίας και δράματος τόσο αρμονικά και εδώ ίσως είναι η καλύτερη δουλειά του.