Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη η πρόθεση του Star Wars franchise να ξεφύγει από το αντικειμενικά περιορισμένο saga της οικογένειας Skywalker και να αφηγηθεί νέες ιστορίες από τον γαλαξία του. Τα «Rogue One» και «Solo» άλλωστε που κυκλοφόρησαν ανάμεσα στα επεισόδια της sequel τριλογίας ήταν ένα ξεκάθαρο στρώσιμο χαλιού σε αυτή την προοπτική: οι παραγωγοί ήταν σαν να μας έλεγαν πως αυτός ο γαλαξίας δεν αποτελείται μόνο από τα παραδοσιακά του δίπολα αλλά αντίθετα, είναι ένα σύνολο επιμέρους κόσμων που πρέπει να διερευνηθεί.
Και αν τα δυο προαναφερθέντα spin offs αναφέρονταν σε ιστορίες (Rogue One) ή χαρακτήρες (Solo) με άμεση συνάφεια όσον αφορά το βασικό saga, το «The Mandalorian», η σειρά που έκανε άπειρο κόσμο να κολλήσει με την πάρτη της τους τελευταίους μήνες του 2019 και έφτασε μέχρι και στο σημείο να ανταγωνιστεί στα ίσια σε δημοτικότητα ακόμα και το κινηματογραφικό (αλλά και διχαστικό) Επεισόδιο 9, υπήρξε η πλέον αποφασιστική στροφή σε νέες φόρμες Star Wars ιστοριών.
Με ολοκληρωμένη πλέον την πρώτη σεζόν της σειράς μπορούμε να το πούμε με σχετική σιγουριά: παρά το γεγονός ότι μια τέτοια προσπάθεια θα ήταν υπό άλλες συνθήκες μεγάλο ρίσκο, τη δεδομένη χρονική στιγμή αποτελεί το βαθύτερο δυνατό φιλί ζωής σε ένα θεματικό σύμπαν που είχε ανάγκη όσο τίποτα άλλο να αναπνεύσει μακριά από τα μυθολογικά στοιχεία που συγκρότησαν ένα φανατικό (και λιγουλάκι τοξικό) fanbase. Με άλλα λόγια, το «The Mandalorian» είναι ένας Star Wars θρίαμβος.
Η ιστορία τοποθετείται χρονικά ανάμεσα στο Επεισόδιο 6 και το Επεισόδιο 7. Η Αυτοκρατορία έχει πλέον ηττηθεί, οι Τζεντάι προσλαμβάνονται ως ένας μακρινός μύθος αλλά προφανώς, η ζωή συνεχίζεται και τα νέα διακυβεύματα που συγκροτούνται αναπόφευκτα εμπεριέχουν στοιχεία του παρελθόντος – έτσι είναι η Ιστορία, καμία εξέλιξη δεν αποκόπτεται από το παρελθόν της. Σε έναν γαλαξία που θυμίζει κάτι από Άγρια Δύση, σε μια εξαιρετικά γοητευτική επιστροφή στις ρίζες του Star Wars όταν ο Τζορτζ Λούκας σχεδίαζε τον πρωτότυπο κόσμο του με βαθιές επιρροές από την αισθητική των γουέστερν, συναντάμε τον βασικό πρωταγωνιστή, ένα Μανδαλοριανό κυνηγό επικηρυγμένων.
Αυτή είναι άλλωστε η μοίρα των Μανδαλοριανών, των ανθρώπων δηλαδή που προέρχονται από τον λεηλατημένο πλανήτη Μανδαλόρ: άριστα εκπαιδευμένοι πολεμιστές, μέλη μιας αδελφότητας που θυμίζει κάτι από Σαμουράι (μια άλλη μεγάλη επιρροή του Λούκας άλλωστε υπήρξε ο Κουροσάβα), οι Μανδαλοριανοί δεν βγάζουν ποτέ τα προστατευτικά τους κράνη ενώπιον άλλων ανθρώπων και ζουν ως μισθοφόροι ειδικών αποστολών. Αυτό κάνει και ο πολεμιστής χωρίς όνομα (ναι, εδώ μιλάμε για αγνό γουέστερν…) και βασικός χαρακτήρας του «The Mandalorian».
Η απαγωγή και η παράδοση σε έναν παλιό αυτοκρατορικό μαφιόζο (ο Βέρνερ Χέρτζογκ είναι σκέτη απόλαυση στον ρόλο, το μεγαλύτερο highlight της σεζόν) ενός μυστήριου μωρού, ενός πλάσματος που ξεκάθαρα ανήκει στη φυλή του θρυλικού Γιόντα (baby Γιόντα το «βάφτισε» σύσσωμο το διαδίκτυο) είναι η αποστολή που αναλαμβάνει ο ψυχρός και μυστηριώδης Μανδαλοριανός. Προφανώς, έναντι ικανοποιητικής αμοιβής: έτσι λειτουργούν τα πράγματα στην Άγρια Δύση ακόμα και αν μιλάμε για ένα γαλαξία πολύ μακρινό.
Για να ξέρουμε τι λέμε, η εξέλιξη της ιστορίας είναι προβλέψιμη από το πρώτο επεισόδιο: ο ψυχρός Μανδαλοριανός θα δεθεί με αυτό το γλυκούλι πλασματάκι, η καρδιά του (ναι, ακόμα και οι σκληροί πολεμιστές έχουν καρδιά) δεν του πάει να το παραδώσει στους κακούς που ποιος ξέρει τι προθέσεις έχουν και τελικά, κόντρα στους νόμους και τους κώδικες που έχει ορκιστεί να τηρεί σε αυτή τη ζωή περιπλανώμενου κάουμποϊ που ακολουθεί, θα τα βάλει με τους πάντες και τα πάντα για να προστατέψει τον μικρό συνταξιδιώτη του με τις άπειρες (αν και ανεξερευνητές ακόμα αφού μιλάμε για μωρό) δυνάμεις.
Παρά το προβλέψιμο του πράγματος βέβαια, το «The Mandalorian» είναι σκέτη απόλαυση. Αν εξαιρέσει κανείς το δεύτερο και το τρίτο επεισόδιο που πλατειάζουν λιγάκι και εύκολα θα μπορούσαν να συμπτυχθούν, την σειρά δεν χορταίνεις να την βλέπεις, μιλάμε για την αποθέωση του Space Western. Ο Τζον Φαβρό στο σενάριο δομεί μια ιστορία που χωρίς ποτέ να επιχειρήσει να γίνει κάτι εξεζητημένο τηρεί με αριστοτεχνική ισορροπία τα παιδικά στοιχεία μιας Star Wars ιστορίας αλλά και τους ενήλικους και «γκρίζους» κανόνες που οφείλει να έχει ένα γουέστερν που σέβεται τον εαυτό του.
Με εξαίρεση τα επεισόδια που αναφέρθηκαν ήδη, η αφήγηση είναι τόσο οικονομική που πανεύκολα το «The Mandalorian» αντί για μια σειρά 8 επεισοδίων θα μπορούσε να είναι μια διλογία ταινιών, ορισμένα επεισόδια που λειτουργούν σαν sublots δένουν άψογα με τη βασική πλοκή και την ενισχύουν αποφασιστικά ενώ η κλιμάκωση των δυο τελευταίων επεισοδίων (που καθορίζονται και από μια πολύ ευχάριστη έκπληξη ως προς την εμφάνιση ενός χαρακτήρα) είναι Star Wars στα καλύτερά του.
Η διαδικασία του να πέσει φως πάνω στις άγριες γωνίες ενός γαλαξία με άπειρους πλανήτες έχει ιδανική εκκίνηση…
