Τα έχουμε πει αναλυτικά σε άλλο κείμενο για το franchise τρόμου με το όνομα Purge, που πρωτοέσκασε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2013 και φέτος το καλοκαίρι συμπληρώνει αισίως τις πέντε ταινίες. Είναι δεδομένο πως έχουμε να κάνουμε με μια πέρα για πέρα πολιτικοποιημένη σειρά ταινιών. Μπορεί να μην κουβαλάνε στο εσωτερικό τους κάποια ιδιαιτέρως βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση, μπορεί να επιδιώκουν με έναν μάλλον απλοϊκό και χοντροκομμένο τρόπο να τα χώσουν στην συντηρητική πλευρά της αμερικάνικης κοινωνίας αλλά αν είσαι φαν του καλού, λαϊκού horror είναι αυτή ακριβώς η απλοϊκότητα που εκτιμάς. Σε συνάρτηση μάλιστα με την πρόθεσή τους να κάνουν αληθινά ριζοσπαστικές δηλώσεις, τα Purge έχουν μάλλον εύστοχα χαρακτηριστεί ως «η cult εκδοχή του Κουρδιστού Πορτοκαλιού».
Η 5η ταινία του franchise που μόλις βγήκε στο σινεμά ακούει στο όνομα «The Forever Purge». Πιστή στην παράδοσή της να διαφοροποιεί από ταινία σε ταινία τόσο τον θεματικό της καμβά σχολιασμού όσο και τους πρωταγωνιστές της, η σειρά αυτή τη φορά φεύγει από το αστικό περιβάλλον όπου και τα πάντα εξελίσσονταν στις προηγούμενες τέσσερις ταινίες και μεταφέρει τη δράση στα τρομακτικά και άγρια μέρη που βρίσκονται στα σύνορα των ΗΠΑ και του Μεξικού. Το franchise αποκτά έτσι μια γουέστερν αίσθηση ενώ στο προσκήνιο εδώ βρίσκεται το ζήτημα της μετανάστευσης και το φαινόμενο του ρατσισμού που προκύπτει μαζί με κάθε μεταφορά πληθυσμών.
Ταυτόχρονα, η ταινία αποτελεί ένα μεγάλο σχόλιο για την πρόσφατη μαζική προσπάθεια των ακροδεξιών οπαδών του Ντόναλτ Τραμπ να μπουκάρουν στο Καπιτώλιο. Αυτό ακριβώς αναρωτιέται η ταινία: μπορούμε να φανταστούμε μια πιο διογκωμένη εκδοχή αυτής της δυναμικής κίνησης των alt right της Αμερικής; Βάζοντας στο μπλέντερ αυτό το υποθετικό σενάριο μαζί με τους κανόνες του σύμπαντος του Purge, εκεί όπου για ένα βράδυ επιτρέπεται από την μία άκρη των ΗΠΑ ως την άλλη οι άνθρωποι να διαπράττουν δολοφονίες χωρίς να διώκονται από τον νόμο, έχουμε την απάντηση στην προαναφερθείσα ερώτηση: η «νύχτα της κάθαρσης» δεν θα κρατούσε απλά για ένα βράδυ αλλά θα ήταν παντοτινή συνθήκη. Θα φρόντιζαν για αυτό οι πραξικοπηματίες ακροδεξιοί που φαντασιώνονται πως κάποια στιγμή θα «καθαρίσουν» την Αμερική από τους «ξένους εισβολείς» και εν γένει τους «εχθρούς της πατρίδας».
Η σύνοψη της βασικής πλοκής πάει κάπως έτσι: Η Αντέλα και ο σύζυγός της Χουάν, ένα ζευγάρι Μεξικάνων μεταναστών, ζούνε στο Τέξας. Ο Χουάν εργάζεται στο ράντσο της πλούσιας οικογένειας Τάκερ και εντυπωσιάζει τον πατριάρχη της οικογένειας, Κέιλεμπ, γεγονός που πυροδοτεί τον θυμό και τη ζήλια του γιου του τελευταίου, Ντίλαν, ο οποίος είναι λίγο ρατσιστόμουτρο και δεν γουστάρει τους ξένους. Το πρωινό μετά την «νύχτα της κάθαρσης» και ενώ μια φασιστική οργάνωση επιχειρεί πραξικόπημα σε όλη τη χώρα αποφασίζοντας και διατάζοντας πως πλέον «η κάθαρση θα είναι παντοτινή», οι δύο οικογένειες -η ντόπια και εύρωστη από τη μια και εκείνη των μεταναστών και φτωχή από την άλλη- είναι αναγκασμένες να συμμαχήσουν για να επιβιώσουν.
Το βασικό αρνητικό της ταινίας είναι πως ξεπετάει το γεγονός πως παρά το ότι οι δυο οικογένειες έχουν εν δυνάμει την ίδια μοίρα (γι’ αυτό και συμμαχούν), στην πραγματικότητα η ταξική άβυσσος που τις διαχωρίζει θα ήταν ανασταλτικός παράγοντας για να βρεθούν ξαφνικά στο ίδιο στρατόπεδο. Και εντάξει, μπορεί να μην περιμένουμε πολύ βαθιές αναλύσεις και να την βρίσκουμε με τα απλοϊκά σχήματα -σε αυτή την σειρά ταινιών πάντα- αλλά το franchise στο παρελθόν έχει υπερτονίσει τις ταξικές ανισότητες αυτού του κόσμου, συνεπώς θα μπορούσε να μην τις αγνοεί τόσο βολικά εδώ. Αλλά οκ, μικρό το κακό.
Το αισιόδοξο μήνυμά της ταινίας πως η ισότιμη συναναστροφή ντόπιων και μεταναστών αρκεί και περισσεύει για να αρθούν οι ρατσιστικές προκαταλείψεις μπλέκεται αρμονικά με την ειρωνική αντιστροφή της πραγματικότητας όπου είναι οι Αμερικάνοι πολίτες που βρίσκονται σε απόγνωση με τη βία που κυριαρχεί στη χώρα τους και βλέπουν το πέρασμα στο Μεξικό ως ένα πέρασμα σε μια ονειρεμένη τοποθεσία και όχι το αντίστροφο. Εν τέλει, το «The Forever Purge» καταφέρνει -όπως και οι προκάτοχοί του- να παράξει ουσιαστική και ταυτόχρονα, εκλαϊκευμένη σάτιρα. Υπό αυτή την έννοια είναι ένα περήφανο μέλος του franchise.
Κατά τα άλλα, στο πρώτο επίπεδο, όλα βρίσκονται στη θέση τους: σκοτωμοί, αιματοκυλίσματα, αγωνιώδη κυνηγητά, μπαστάρδεμα του horror με το action, μέτριες ερμηνείες, προσχηματική διάλογοι – όλα είναι τέλεια εδώ…
