Η νέα ταινία της DC χρησιμοποιεί άψογα το χαρτί της νοσταλγίας, χαρίζοντας μας ένα δίωρο απόλυτης ψυχαγωγίας.
Η DC βρήκε και επίσημα τον δρόμο της με το Shazam να το πιστοποιεί στο έπακρο. Την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία που επιζητούσε με τα μεγάλα ονόματα της, Superman και Batman, φαίνεται ότι την πετυχαίνει με τους μικρότερης εμβέλειας υπερήρωες της και μάλιστα με πανηγυρικό τρόπο. Μετά την απρόσμενη επιτυχία του Aquaman, το Shazam συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος, βάζοντας την DC στο επίκεντρο των θετικών κριτικών αλλά και της ευρύτερης αναγνώρισης του κοινού που αποδέχεται με ενθουσιασμό την πιο ελαφριά προσέγγιση, σε αντίθεση με το σκοτεινό όραμα του Snyder.
Σε έναν κόσμο όπου οι υπερήρωες αποτελούν αναγνωρισμένο κομμάτι της κοινωνίας, ο Billy Batson, ένας δεκατετράχρονος έφηβος απορρίπτει κάθε ανάδοχη οικογένεια που τον φιλοξενεί, αναζητώντας μανιωδώς την μητέρα του, από τότε που την έχασε όταν ήταν μικρό παιδί. Μπλέκοντας συνέχεια με τον νόμο, τον υιοθετεί μια νέα οικογένεια από την οποία θα προσπαθήσει να ξεφύγει για άλλη μια φορά. Όλα όμως αλλάζουν όταν ένας αρχαίος μάγος του χαρίζει τις υπερδυνάμεις του για να τον μετατρέψει στον υπερήρωα Shazam.
Κατ’ αρχάς να πούμε ότι το Shazam δεν αποτελεί κάποια πρωτότυπη ιδέα. Για την ακρίβεια πρόκειται για την υπερηρωική εκδοχή του Big με τον Tom Hanks, έχοντας σχεδόν το ίδιο σενάριο, απλά αλλάζοντας τους άπληστους επιχειρηματίες με μοχθηρούς supervillains. Βέβαια η ταινία φροντίζει να μην το κρύψει καθόλου με μία σκηνή – φόρο τιμής στην 80ς επιρροή της. Σκεφτείτε όλο το meta – αφηγηματικό πλαίσιο που έχει στηθεί μετά την τεράστια επιτυχία του Deadpool, ποτισμένο με 80ς ρυθμούς αλλά πλήρως εναγκαλισμένο με το σήμερα και σαφέστατα προσανατολισμένο σε ένα πιο νεανικό κοινό. Η ταινία έχει χιούμορ, δράση αλλά το βασικό της συστατικό είναι η ψυχή. Και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει από αρκετές υπερηρωικές ταινίες των τελευταίων ετών. Αν μπορεί να συγκριθεί με κάτι πρόσφατο, αυτό θα ήταν το Spiderman: Into the Spiderverse, καθώς είναι εμφανείς οι ομοιότητες και ως προς την δομή τους αλλα και τον πυρήνα τους. Και αυτό τις κάνει τόσο διασκεδαστικές αλλά ποτέ γελοίες.
Ο Zachary Levi δίνει μία απολαυστική ερμηνεία ως Shazam σε αντίθεση με το λίγο αδιάφορο παιδικό alter ego του. Από την στιγμή που κάνει την εμφάνισή του, γινόμαστε μάρτυρες ξεκαρδιστικών στιγμών με αποκορύφωμα την αρχική χρήση των υπερδυνάμεών του. Από τα υπόλοιπα πιτσιρίκια ξεχωρίζει με άνεση ο Jack Dylan Glazer, ο οποίος αποτελεί ουσιαστικά βασικό της ταινίας και την απαραίτητη σύνδεση με το lore της DC, μέσα από την ματιά του geek εφήβου, καθώς και η δεκάχρονη Faithe Herman, η οποία είναι απλά αξιολάτρευτη. Η πολυπολιτισμικότητα της οικογένειας πέρα από την οπτική αναφορά δεν αναλύεται, κάτι που δεν λειτουργεί κατά της ταινίας για κανέναν λόγο, δίνει όμως πάτημα σε ανέμπνευστες κριτικές που θεωρούν ότι μερικές σκόρπιες αναφορές είναι αρκετές για να δώσουν πολιτικό στίγμα στην ταινία (βλέπε Black Panther). Ο βασικός ανταγωνιστής του Shazam, Dr Sivana, – με τον τίμιο Mark Strong στον ρόλο – έχει ορθή ανάπτυξη ως villain, αποτελώντας την ακριβώς αντίθετη όψη του υπερήρωα, όμως η φύση της ταινίας δεν ευνοεί την εγκαθίδρυση ενός αξιομνημόνευτου ”κακού”.
H 80ς αισθητική είναι διάχυτη με διαρκή κλεισίματα ματιού στο Big, στο Ghostbusters (τα τέρατα της ταινίας θυμίζουν έντονα τον Ζουλ από την πρώτη ταινία) και σε όλη την 80ς φιλμογραφία που έχει την υπογραφή του Spielberg, χωρίς όμως να βομβαρδίζει με οπτικές nostalgia porn αναφορές (τύπου Stranger Things). Ο David Sandberg (Lights Out) δεν καταφεύγει σε εύκολα τεχνάσματα όπως έκανε πρόσφατα το Captain Marvel, αλλά εναρμονίζει την δομή των 80ς ταινιών στο σήμερα, χρησιμοποιώντας κατά βάση το χιούμορ, ποτέ όμως εις βάρος των πιο δραματικών στιγμών.
Πέρα όμως από το ευδιάκριτο στοιχείο της νοσταλγίας, πρόκειται για μία ταινία που είναι προϊόν της εποχής της. Η πολυπολιτισμική θετή οικογένεια, η έκθεση του Shazam στο Youtube και ο συνεχής αυτοσαρκασμός της υπερηρωικής μυθολογίας, μπολιασμένος με αναφορές στην ευρύτερη ποπ κουλτούρα, είναι όλα στοιχεία του μοντέρνου υπερηρωικού σινεμά και το νέο εγχείρημα της DC δεν ξεφεύγει από τον νεοσύστατο κανόνα. Το Shazam στις δύο ώρες του πετυχαίνει απόλυτα τον σκοπό του. Καταφέρνει να ψυχαγωγήσει τους μεγαλύτερους και να συναρπάσει τους πιο μικρούς για τους οποίους σίγουρα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στο μέλλον.
Μακριά πλέον από το σκοτεινό σύμπαν του Snyder και πιο κοντά από ποτέ στην λογική των ταινιών της Marvel, η DC πλησιάζει την επιτυχία της ανταγωνίστριάς της, κερδίζοντας όλο και περισσότερο την αγάπη του μαζικού κοινού. Το πρόβλημα που προκύπτει όμως είναι ότι αρχίζουμε να μην βρίσκουμε καμία διαφορά ανάμεσα στα δύο υπερηρωικά σύμπαντα.
