«First Superman. Then Batman. Now thrill to.. THE FLASH»! Με αυτές τις -παλιομοδίτικες πλέον- ατάκες (και μάλλον σε ελεύθερη μετάφραση), η DC και η Warner Bros αποφάσισαν από κοινού να προωθήσουν στην τηλεόραση τον ήρωα που θεωρούσαν πως θα αποτελέσει το επόμενο μεγάλο χαρτί τους στην εμβρυακά δομημένη ακόμα live action υπερηρωική δράση στις αρχές των 90s.
Διότι πολύ πριν ο Flash «ζωντανέψει» από τον Γκραντ Γκούστιν στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά που έκανε ντεμπούτο το 2015 αλλά και από τον Έζρα Μίλερ στο κινηματογραφικό DCU, πολύ πριν οι σύγχρονες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές εκδοχές του Flash συναντηθούν στους πειραματισμούς της DC να δομήσει ένα live action multiverse, ο εν λόγω ήρωας υπήρξε ο πρωταγωνιστής μιας τηλεοπτικής σειράς που αν και ξεχασμένη πλέον, αποτελεί χαρακτηριστική ανάμνηση όσων ξεκίνησαν να ασχολούνται με το υπερηρωικό είδος αλλά και με την ευρύτερη ποπ κουλτούρα στα 90s.
Υπό μια έννοια, εκείνος ο τηλεοπτικός Flash υπήρξε το βασικό αποτέλεσμα της επιρροής που δημιούργησε η μεγάλη επιτυχία του «Batman» με τον Μάικλ Κίτον και τον Τζακ Νίκολσον: μόλις ένα χρόνο μετά τον πάταγο που έκανε η ταινία του Τιμ Μπάρτον, ο Flash ήρθε να κεφαλαιοποιήσει σε τηλεοπτικό επίπεδο για την DC την επιτυχία αυτή. Πρωταγωνιστής της σειράς στον ρόλο του Μπάρι Άλεν/Flash ήταν ο Τζον Γουέσλεϊ Σιπ (ο άνθρωπος δηλαδή που στο σύγχρονο τηλεοπτικό Flash υποδύθηκε τον πατέρα του Μπάρι Άλεν…) και ολόκληρη η προσέγγιση του χαρακτήρα έμοιαζε βγαλμένη από την γοτθική αισθητική του Τιμ Μπάρτον.
Η Σέντραλ Σίτι -η πόλη στην οποία δρούσε ο Flash- έμοιαζε σαν μια νουάρ πόλη βγαλμένη από τα 50s, η μουσική του Ντάνι Έλφμαν (μόνιμου τότε συνεργάτη του Μπάρτον τόσο στο «Batman» όσο και σε άλλες ταινίες του) έδινε τον αντίστοιχο σκοτεινό τόνο ενώ η σεναριακή προσέγγιση του Μπάρι Άλεν/Flash είχε ως ξεκάθαρη στόχευση το πάντρεμα της υπερηρωικής αισθητικής με μια ρεαλιστική αίσθηση. Η δίωρη τηλεταινία – πιλότος που υπήρξε ο πρόλογος της υπόλοιπης σειράς (και φυσικά το origin του Flash) δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως αποτελεί ένα ξεχασμένο πλην υπέροχο διαμάντι της εποχής.
Για πολλούς, η συγκεκριμένη τηλεταινία υπήρξε πράγματι, το άτυπο μικρό αδερφάκι των ταινιών «Superman» με τον Κρίστοφερ Ριβς αλλά και του «Batman» με τον Μάικλ Κίτον. Το ατύχημα στο εργαστήριο που δίνει στον Μπάρι Άλεν τις δυνάμεις μέσω των οποίων γίνεται ο Flash, η εξαιρετικά σχεδιασμένη στολή του, το βασικό κίνητρό του για την εμπλοκή στο «υπερηρωιλίκι» που δεν είναι άλλο από την δολοφονία του αδερφού του αλλά και η εισαγωγή ενός γκροτέσκου ανταγωνιστή -και βασικού villain όλης της μιας και μοναδικής σεζόν που θα ακολουθούσε- έκαναν πολύ δυναμική την «έλευση» του Flash στο (περιορισμένο) genre της εποχής.
Δυστυχώς ωστόσο, η συνέχεια ήταν μάλλον δυσανάλογη. Τα υπόλοιπα 21 επεισόδια που ακολούθησαν, παρά τις επιμέρους ευστοχίες τους και τις καλές στιγμές τους, είχαν πολλές σεναριακές αδυναμίες τόσο σε επίπεδο γραψίματος χαρακτήρων όσο και επίπεδο πλοκής. Αν και το «Flash» συντηρούσε την ενήλικη και σκοτεινή ατμόσφαιρά του, η έλλειψη σεναριακής στιβαρότητας το έκανε να μοιάζει ξεκάθαρα δευτεροκλασάτη σειρά. Υπήρξαν μόνο δυο πτυχές του, που διασώθηκαν:
-η πρώτη είχε να κάνει με το εξαιρετικό εύρημα της σταδιακής «ανακάλυψης» του Flash από την Σέντραλ Σίτι: αρχικά, οι πολίτες της Σέντραλ δεν πολυπιστεύουν στην ύπαρξή του, θεωρείται ένας αστικός μύθος. Όσο τα επεισόδια εξελίσσονται ωστόσο γίνεται κατανοητό ότι ο Flash πράγματι υπάρχει και τα βάζει με το έγκλημα.
-η δεύτερη ήταν η παρουσία του Μαρκ Χάμιλ σε δυο επεισόδια ως Trickster: σε μια σειρά που μια από τις βασικές της αδυναμίες ήταν οι αδιάφοροι villains, ο Χάμιλ ως Trickster υπήρξε μια αληθινή πνοή σε αυτόν τον τομέα για το «Flash» και εδώ που τα λέμε, αυτός του ο ρόλος ήταν μάλλον και ο λόγος που ένα χρόνο ανέλαβε να υποδυθεί τον Τζόκερ στο «Batman: The Animated Series» (και να αφήσει εποχή μιας και αποτελεί κατά γενική ομολογία την καλύτερη «φωνή» του καρτουνίστικου Τζόκερ ever) αφού ο Trickster είναι ένας ανταγωνιστής, η ύπαρξη του οποίου μοιάζει να αντλεί την έμπνευσή της ευθέως από τον ίδιο τον Τζόκερ.
Αυτά τα δυο προτερήματα ωστόσο δεν στάθηκαν αρκετά για να γίνει η υπέρβαση στο «Flash». Παρά το γεγονός ότι έμοιαζε να έχει τα φόντα να αποτελέσει κάτι ευρύτερο από τις μέτριες τηλεοπτικές δημιουργίες της εποχής -κάτι που κατάφεραν στα 90s τα «Twin Peaks» και «X Files»- το «Flash» δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ που είχε δημιουργήσει το «Batman» του Μπάρτον για το υπερηρωικό είδος και εν τέλει, «κόπηκε» με το πέρας της πρώτης σεζόν.
Η αλήθεια είναι όμως ότι αν μπει κανείς στη διαδικασία να το δει σήμερα γνωρίζοντας πως επρόκειτο για μια δημιουργία που στην πραγματικότητα αποτελεί γνήσιο τέκνο μιας cult τηλεοπτικής εποχής, παίζει και να το εκτιμήσει για όλα αυτά που αυθόρμητα υπήρξε. Όπως και να έχει, όσοι πρόλαβαν να το ζήσουν την ώρα που «συνέβαινε», θα έχουν για πάντα στο μυαλό τους τον Flash του Τζον Γουέσλεϊ Σιπ ως τον βασικό ηθοποιό που «ζωντάνεψε» τον χαρακτήρα, πολύ πριν τις δυο σύγχρονες εκδοχές του, και όχι απλά μια cameo παρουσία της νυν τηλεοπτικής DC:
