Ποιος να το περίμενε πως 26 χρόνια μετά την προβολή της πρώτης ταινίας «Scream» θα συνεχίζαμε να ασχολούμαστε με το εν λόγω franchise… Άραγε το αξίζει ή το «Scream 5» είναι άλλο ένα ανέμπνευστο sequel που προσπαθεί να αναβιώσει τις παλιές τoυ δόξες πατώντας σε ένα έτοιμο κοινό όπως τόσα και τόσα;
Για εμένα το αξίζει και με το παραπάνω και γνωρίζω πως θα παραβώ το νούμερο ένα κανόνα αυτού του τύπου horror «don’t fuck with the original» λέγοντας πως είναι η καλύτερη ταινία Scream που έχει βγει ποτέ, αλλά είναι αλήθεια!
Το «Scream 5» μας γυρνάει πίσω στο Γουέστμπορο για να μας συστήσει καινούριους χαρακτήρες που καταφέρνουν να πρωταγωνιστήσουν παρά την παρουσία της αγαπημένης μας τριάδας Sidney Prescott (Neve Campbell), Gale Weathers (Courteney Cox) και Dewey Riley (David Arquette) που υπάρχει – ευτυχώς – σε ακόμη μια ταινία. Και λέω «ευτυχώς» γιατί η ίδια η ταινία μας εξηγεί πόσο λάθος θα ήταν να κόψει κάθε επαφή με το original story, με το μοναδικό meta χιούμορ στο οποίο μας έχει συνηθίσει.
Οι δημιουργοί της ταινίας Matt Bettinelli-Olpin με Tyler Gillett στη σκηνοθεσία και James Vanderbilt με Guy Busick στο σενάριο καταφέρνουν κάτι όχι και τόσο συνηθισμένο για sequel: παραμένουν απόλυτα πιστοί στο πνεύμα και την αισθητική των προηγούμενων ταινιών θέτοντας όμως νέες βάσεις και τους δικούς τους καινούριους κανόνες χωρίς να το κάνουν θέμα.
Θα μπορούσαν πολύ εύκολα να πατήσουν πάνω στην νέα πετυχημένη συνταγή που θέλει πολλές ταινίες να αντικαθιστούν την πλοκή, την αισθητική, ακόμα και την ίδια την ουσία της ταινίας με την «εκπροσώπηση» ευάλωτων κοινωνικά ομάδων, το Scream όμως δεν μπαίνει σε αυτό το τρυπάκι. Ξεμπερδεύει με στοιχεία που είναι πλέον ξεπερασμένα και αφουγκράζεται το σήμερα αναδεικνύοντας ομολογουμένως περισσότερο τους γυναικείους χαρακτήρες χωρίς όμως να έχει καμία φιλοδοξία να χαρακτηριστεί «woke» – βλέπε παραγωγές Netflix.
Το επόμενο βασικό θετικό της ταινίας, για εμένα, είναι πως καταφέρνει να εξελίξει όλη τη meta αισθητική των προηγούμενων ταινιών και να την κάνει σώμα της, δυσκολεύομαι να σκεφτώ σκηνές που δεν πρωταγωνιστεί το meta στοιχείο. Δεν είναι μια ταινία με meta στοιχεία, είναι ολόκληρη μια meta ταινία που έχει πολλά να μας δώσει.
Το «Scream 5» ήρθε να μας υπενθυμίσει πως δεν είναι ανάγκη να παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά για να πεις κάτι σημαντικό, ήρθε να κοροϊδέψει τoυς Gen Zs, για αυτό και ίσως ορισμένοι βιαστούν να την χαρακτηρίσουν «boomer ταινία», αλλά όχι να τους απαξιώσει και σίγουρα ήρθε για ακόμη μια φορά με σκοπό τόσο να αυτοσαρκαστεί όσο και να σαρκάσει το στυλ που υπηρετεί η ταινία αλλά και τη γενιά που το ανέδειξε. Αγαπημένες οι σκηνές που τρολάρουν τον θεατή και κοροϊδεύουν τη συνήθεια.
Στα αρνητικά της είναι σίγουρα 2-3 αμήχανες σκηνές που πιθανολογώ πως υπήρχαν για να ικανοποιήσουν τους φανατικούς θαυμαστές. Ίσως και κάποιοι να έχουν παράπονο που δίνεται τόσο μεγάλο βάρος στους νέους χαρακτήρες και υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως αποχαιρετάμε κάτι αγαπημένο. Αν γυριστεί κι άλλο Scream μάλλον δεν θα ξαναδούμε την αγαπημένη μας τριάδα. Κατά τ’ άλλα είναι μια ταινία που έχει να προφέρει μπόλικο χιούμορ, αίμα, αγωνία, νοσταλγία, συγκίνηση και ένα παιχνίδι με τους θεατές που μας είχε λείψει πολύ.
Σίγουρα θα ικανοποιήσει κι όποιον κάτσει να τη σκεφτεί λίγο παραπάνω αλλά κι όποιον θέλει να δει κάτι να περάσει η ώρα, η ταινία μπορεί να σταθεί και στις δυο αναγνώσεις εύκολα, το μόνο που απομένει είναι να τη δείτε!
