Ο σκηνοθέτης των Guardians of the Galaxy και The Suicide Squad μας έδωσε ίσως την καλύτερη live-action μεταφορά του κινηματογραφικού σύμπαντος της DC.
Ποιος θα το φανταζόταν όταν έκανε πρεμιέρα η spin-off σειρά του Suicide Squad , με πρωταγωνιστή έναν από τους villains της ταινίας του Gunn και τον John Cena ως το κεντρικό πρόσωπο, ότι θα μιλάγαμε για μία από τις κορυφαίες σειρές των τελευταίων χρόνων. Ούτε μάλλον ο ίδιος ο Gunn που εμπνεύστηκε την ιδέα από τα γυρίσματα του Suicide Squad, βλέποντας τις δραματικές δυνατότητες του Cena, τις οποίες όμως δεν μπορούσε να αναπτύξει επαρκώς στην ταινία.
Για όσες/ους δεν είχαν δει την σκηνή μετά τους τίτλους τέλους στο Suicide Squad, πιθανόν να έμειναν απορημένοι, βλέποντας ότι ο χαρακτήρας του Cena αποκτάει δική του σειρά. Παρόλο που δεν ήταν πρωταγωνιστής, ο Peacemaker κατάφερε να κλέψει την παράσταση ως ο λίγο γελοίος αλλά συνάμα επικίνδυνος villain που θα κάνει τα πάντα για την ειρήνη. Κι όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε να σκοτώσει πραγματικά οποιονδήποτε και οτιδήποτε μέχρι να επιτευχθεί η πολυπόθητη ειρήνη.
Ο θάνατος του Rick Flagg από τον Peacemaker στο φινάλε του Suicide Squad, μία από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, αποτέλεσε την βάση για να ξεκινήσει το ταξίδι της εξιλέωσης για τον χαρακτήρα. Ενώ πρόκειται ξεκάθαρα για έναν αμετανόητο εκτελεστή, το αστείο παρουσιαστικό του σε συνδυασμό με την χαρισματική ερμηνεία του Cena έδωσε πολλούς πόντους συμπάθειας στον χαρακτήρα. Στο φινάλε όμως ο (φαινομενικός) θάνατος του έρχεται επάξια, αφού σκότωσε τον ηθικό πυλώνα της αντισυμβατικής ομάδας.
Η εξιλέωση για έναν χαρακτήρα είναι μία περίπλοκη διαδικασία σε οποιοδήποτε έργο. Οι ισορροπίες που πρέπει να τηρηθούν, ώστε ο θεατής να πειστεί για την μεταστροφή ενός χαρακτήρα είναι εξαιρετικά λεπτές, καθώς έστω μία μικρή λεπτομέρεια μπορεί να καταστρέψει όλο το εγχείρημα. Ο Peacemaker εξέφρασε όλη την λογική της alt-right Αμερικής, την ηλιθιότητα αλλά και την σαπίλα του πατριωτισμού, επικυρώνοντας στην τελική πράξη την αντιπάθειά μας προς τον χαρακτήρα του. Από την άλλη η προφανής αφέλειά του μας έδινε την εντύπωση ενός ίσως παρεξηγημένου χαρακτήρα.
Ο Gunn τα είδε ολά αυτά και σαν ικανός αφηγήτης που είναι κατάφερε να τηρήσει τις ισορροπίες αυτές και εν τέλει να χτίσει μία ιστορία εξιλέωσης και συντροφικότητας χωρίς εκβιαστικούς συναισθηματισμούς και παράλληλα διασκεδαστική με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο. Ο John Cena αγκαλιάζει όλες τις πλευρές του χαρακτήρα τόσο στο κωμικό όσο και στο δραματικό κομμάτι και ξεδιπλώνει τις καλλιτεχνικές αρέτες του (μέχρι και πιάνο ξέρει να παίζει), ξεπερνώντας με διαφορά τους έτερους πρώην παλαιστές-νυν ηθοποιούς The Rock και Dave Bautista και θυμίζοντάς μας τις παλιές καλές μέρες του μεγάλου Arnold Schwarzenegger.
Στο καστ που πλαισιώνει τον Cena εμφανίζονται γνώριμα πρόσωπα, όπως η Harcourt (Jennifer Holland) και ο John Economos (Steve Agee) που είχαν μικρούς ρόλους στο The Suicide Squad ενώ προστίθενται και οι χαρακτήρες των Adebayo και Murn στην μυστική ομάδα. Την παράσταση όμως κλέβουν με άνεση οι Adrian Chase και Auggie Smith, ο πρώτος ως ο μασκοφόρος Vigilante και (wannabe) κολλητός του Peacemaker και ο δεύτερος ως ο πατέρας του, με έναν Robert Patrick να ενσαρκώνει τέλεια έναν απόλυτα σιχαμενο φασίστα, κερδίζοντας επάξια την θέση του πραγματικού villain της σειράς. Φυσικά δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τον Eagly, τον αετό – κατοικίδιο του Peacemaker που προσθέτει εξτρά πινελιές παράνοιας.
Από το εθιστικό ίντρο (σίγουρα μέσα στα καλύτερα ίντρο όλων των εποχών σε σειρά) εώς τα εξωφρενικά σκηνικά που συμβαινούν σε κάθε επεισόδιο και από την απίστευτη γελοιότητα εώς μερικές εξαιρετικά δραματικές στιγμές, το Peacemaker τα έχει όλα. Ο James Gunn έχει βρει την φόρμουλα να γελοιοποιεί το είδος (τα diss στα μέλη της Justice League είναι όλα τα λεφτά) και παράλληλα να σέβεται τον κάθε χαρακτήρα του, δίνοντας του βαρύτητα και έναν σημαντικό ρόλο να παίξει είτε μικρό είτε μεγάλο. Μέσα σε οκτώ επεισόδια κανένας χαρακτήρας δεν μένει αδιάφορος, με τον καθένα να έχει την στιγμή του, ακόμα και οι κομπάρσοι.
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της σειράς όμως είναι το πως διαχειρίζεται την φασιστική κουλτούρα. Μέσω του κεντρικού πρωταγωνιστή της μας δείχνει το πως μπορεί να εισχωρήσει το δηλητήριο του φασισμού ακόμα και στους πιο καλόψυχους ανθρώπους και την ίδια στιγμή παρουσιάζει τον φασισμό όπως ακριβώς είναι, διαβολικός και απάνθρωπος, χωρίς καμία διάθεση ξεπλύματος. Δίνει την απαραίτητη εξιλέωση στον κεντρικό της ήρωα αλλά οι παρελθοντικές πράξεις του θα συνεχίσουν να τον στοιχειώνουν και ο ίδιος θα χρειαστεί να τις διαχειριστεί για να μην εκπέσει ξανά, θέτοντας έτσι τις βάσεις για μία δυνατή δεύτερη σεζόν.
Συνοψίζοντας, το Peacemaker συμπυκνώνει όλα όσα ζητάμε από μια υπερηρωική σειρά. Αγκαλιάζει όλες τις εκφάνσεις του υπερηρωικού είδους, ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα στην ξέφρενη κωμωδία και την over the top περιπέτεια, με σωστές δόσεις δράματος που δίνουν το απαραίτητο βάθος στην αφήγηση και παραδίδει ένα από τα καλύτερα δείγματα του υπερηρωικού είδους των τελευταίων χρόνων. Και θέλουμε οπωσδήποτε να γευτούμε την συνέχεια.
