Από την χειρότερη στην καλύτερη: Όλες οι ταινίες του Quentin Tarantino στην σωστή σειρά

Ο Tarantino είχε πάντα απωθημένο να γυρίσει ένα spaghetti western. Κατά καιρούς έχει εκφράσει την λατρεία του για το είδος και για τον Sergio Leone, μία από τις μεγαλύτερες επιρροές του. Το Django Unchained, μία ιστορία εκδίκησης στην Άγρια Δύση, λειτουργεί περισσότερο ως ένα βίαιο pulp western, χωρίς όμως να αφήνει ασχολίαστες τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή, κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε μετά την πρεμιέρα της ταινίας. Όπως όλες οι ταινίες του, το Django διακρίνεται για τις καταπληκτικές ερμηνείες του καστ, και συγκεκριμένα των Christoph Waltz και Leonardo Di Caprio, η αδικαιολόγητα όμως μεγάλη διάρκεια και η άνιση ανάπτυξη της πλοκής, κάνει το τελικό αποτέλεσμα σχετικά αδύναμο σε σχέση με την υπόλοιπη φιλμογραφία του.

Τα αρχικά πλάνα προόριζαν το Kill Bill για μία τετράωρη ταινία, κάτι που δεν έβρισκε σύμφωνους τους παραγωγούς. Έτσι λοιπόν το revenge flick του Tarantino χωρίστηκε σε δύο μέρη, με το δεύτερο να είναι σαφέστατα κατώτερο. Η Νύφη συνεχίζει την αναζήτηση για τον Bill και φυσικά δεν λείπουν οι σκηνές ταραντινικής ανθολογίας όπως αυτή. Από την άλλη το Kill Bill vol. 2 χάνει σε ένταση συγκριτικά με τον προκάτοχό του και η αντικλιμακτική σκηνή της συνάντησης με τον Bill προκαλεί μία μικρή απογοήτευση.

Η τελευταία ταινία του Tarantino έχει όλα τα στοιχεία του σινεμά του και αποτίει έναν φόρο τιμής στην δεκαετία που καθόρισε το Hollywood, όσο καμία άλλη. Όπως και στο Inglourious Basterds, ο σκηνοθέτης παραχαράσσει την ιστορία, με επίκεντρο αυτή την φορά τον περιβόητο φόνο της Sharon Tate από την συμμορία του Charles Manson. Δυστυχώς όμως τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν διάσημο, εδώ δεν λειτουργούν. Η έλλειψη ενός συνεκτικού σεναρίου και οι φλύαροι διάλογοι δεν κρατούν το ενδιαφέρον και σε συνδυασμό με την μεγάλη διάρκεια, το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι βαρετό.

Ως μέρος του Grindhouse, του b-movie project των Rodriguez και Tarantino, το Death Proof αποτελεί την πιο fun ταινία του. Ο Kurt Russell είναι απολαυστικός ως ο ψυχοπαθής stuntman Mike, ο οποίος σκορπάει τον τρόμο στην άσφαλτο, κυνηγώντας ανυποψίαστες γυναικοπαρέες με το αυτοκίνητό του. Με εμφανώς πιο χαλαρή διάθεση – αυτό είναι και το νόημα αυτών των ταινιών άλλωστε – ο Tarantino γυρνάει το δικό του b-movie, προσφέροντας αγνές cult στιγμές, με αποκορύφωμα μία επική σκηνή καταδίωξης και δείχνει αρκετά ξεκάθαρα την αγάπη του για τα γυναικεία πόδια.

Ο Tarantino ξαναγράφει την ιστορία, με φόντο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τοποθετώντας μία μυστική ομάδα Αμερικάνων στρατιωτών στην κατεχόμενη Γαλλία με έναν και μοναδικό σκοπό. Να σκοτώσουν Ναζί. Το Inglourious Basterds περιέχει μία από τις καλύτερες εισαγωγικές σκηνές των τελευταίων δέκα χρόνων, συστήνοντάς μας τον ανατριχιαστικό Hans Lada, χαρακτήρα που ερμήνευσε ιδανικά ο Christoph Waltz και του χάρισε δίκαια το Όσκαρ Β΄Ανδρικού ρόλου. Αν προσθέσουμε και το εμβληματικό φινάλε, θα μιλούσαμε ίσως για την καλύτερη ταινία του, αλλά αυτό του το στερεί η χρήση μακρόσυρτων διαλόγων που στο μεγαλύτερο μέρος τους καταλήγουν να μετριάσουν το τελικό αποτέλεσμα.

Στο δεύτερο σερί western του ο Tarantino αλλάζει ύφος και μας παραδίδει μία whodunit ιστορία στην Άγρια Δύση. Οκτώ άγνωστοι εγκλωβίζονται σε ένα καταφύγιο εν μέσω σφοδρής χιονοθύελλας αλλά σιγά σιγά ο ένας μετά τον άλλο βρίσκονται νεκροί και οι εναπομείναντες καλούνται να βρουν ποιος κρύβεται πίσω από τους φόνους. Με βασική επιρροή την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του The Thing του Carpenter, το Hateful Eight αποτελεί μια περίεργη μείξη αστυνομικού θρίλερ και κλασσικού western, το οποίο κατά έναν μαγικό τρόπο καταφέρνει να λειτουργήσει. Θα ήταν η πιο υποτιμημένη ταινία του αν δεν υπήρχε η επόμενη στην λίστα.

Στην τρίτη ταινία του ο Αμερικάνος σκηνοθέτης απέδειξε ότι δεν θέλει να βολευτεί στις δάφνες της επιτυχίας του Pulp Fiction, βάζοντας πάνω απ’ όλα την λατρεία του για το σίνεμα και συγκεκριμένα για το είδος των blaxpoitation movies. Με πρωταγωνίστρια την ιέρεια του είδους, Pam Grier, ο Tarantino αναβιώνει το παραμελημένο genre που μεσουρανούσε στα 70ς και διηγείται ένα love story ανάμεσα σε μία αεροσυνοδό-βαποράκι και έναν εγγυητή αποφυλάκισης που δουλεύει για χάρη του ναρκέμπορου αφεντικού της. Οι ρυθμοί είναι  πιο χαμηλοί από τις προηγούμενες δύο ταινίες του και η βία αισθητά λιγότερη, είναι ξεκάθαρη όμως η κατάθεση ψυχής και η αγνή αγάπη του για ένα είδος που έχει πλέον χαθεί.

Ο Tarantino κάνει γερό μπάσιμο στην δεκαετία των 00ς και δημιουργεί ένα εντυπωσιακό φιλμ εκδίκησης. Με ένα πιο απλοϊκό σενάριο αλλά τρομερά κέφια πίσω από την κάμερα, το Kill Bill είναι μια ωδή στις γιαπωνέζικες ταινίες πολεμικών τεχνών με υπέροχα στυλιζαρισμένες χορογραφίες, άφθονο αίμα και όπως πάντα, ένα άκρως επιτυχημένο soundtrack. Η Uma Thurman μπαίνει επάξια στο πάνθεον των θηλυκών action heroes και ο Tarantino προσθέτει άλλο ένα διαμάντι στην φιλμογραφία του.

Ίσως το καλύτερο σκηνοθετικό ντεμπούτο όλων των εποχών. Το 1992 και εν μέσω πολλών δυσκολιών ο άγνωστος τότε σεναριογράφος Tarantino γράφει ένα σενάριο, προσπαθώντας μάταια να βρει χρηματοδότη. Τελικά το σενάριο καταλήγει στα χέρια της γυναίκας του Harvey Keitel, ο ο οποίος εντυπωσιάζεται και αναλαμβάνει όχι μόνο ένα μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Έπειτα από μια αποτυχημένη ληστεία κοσμηματοπωλείου, οι ληστές που απέμειναν καταφεύγουν σε μία αποθήκη, προσπαθώντας να μάθουν ποιος τους την έστησε. Εδώ βλέπουμε για πρώτη φορά όλα τα χαρακτηριστικά που καθόρισαν το σινεμά του Tarantino (αλλά και το σινεμά γενικότερα), με μπόλικη βία, ανατροπές και ευφάνταστους διαλόγους. Το Reservoir Dogs θεωρείται ένα κλασσικό διαμάντι του ανεξάρτητου σίνεμα και ποιοι είμαστε εμείς για να διαφωνήσουμε.

Οκ, το νούμερο ένα της λίστας είναι προβλέψιμο, αλλά πραγματικά, καμία ταινία που έβγαλε έπειτα ο Tarantino, δεν έφτασε το μεγαλείο της. Υπάρχει λόγος που οι αφίσες του Pulp Fiction κοσμούν δωμάτια σινεφίλ ακόμα και σήμερα και αυτός είναι ότι πρόκειται για ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης. Τέσσερις ιστορίές λύτρωσης και εγκλήματος ενώνονται μέσω μίας μη γραμμικής αφήγησης, με ατάκες που έγραψαν κινηματογραφική ιστορία και το πιο αναγνωρίσιμο soundtrack ολών των εποχών, παίρνοντας επάξια το βραβείο του Χρυσού Φοίνικα. Οι καριέρες των John Travolta και Bruce Willis αναστήθηκαν, η Uma Thurman έγινε το απόλυτο sex symbol των περιθωριακών και όποτε ακούμε την λέξη ”motherfucker” μας έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό ο Samuel Jackson. Λίγες ταινίες έχουν καταφέρει να καθορίσουν τόσο έντονα μια ολόκληρη δεκαετία και ακόμα λιγότερες να στιγματίσουν για πάντα την ποπ κουλτούρα. Το Pulp Fiction ανήκει και στις δύο κατηγορίες.