Όλες οι ταινίες του DCEU από την χειρότερη στην καλύτερη

Worst heroes ever αναγράφει η αφίσα της ταινίας και είναι από τις λίγες φορές που πραγματικά κυριολέκτει όσον αφορά το περιεχόμενό της. Το 2014 η DC είχε την φαεινή (ομολογουμένως) ιδέα να γυρίσει μια ταινία που θα αφορούσε τους ”κακούς” της, ένα από τα πιο δυνατά της όπλα σε σύγκριση με τους αντίστοιχους της Marvel. Με ένα δυνατό καστ αποτελούμενο από τους Will Smith, Margot Robbie, Viola Davis και τον Jared Leto ως Joker, η DC υποσχόταν μία αντισυμβατική υπερηρωική ταινία και όλος ο geek κόσμος περιμένε με ανυπομονησία το τελικό αποτέλεσμα.

Τελικά η ταινία όχι μόνο απογοήτευσε το κοινό αλλά πραγματικά πρόκειται για μία από τις χειρότερες υπερηρωικές ταινίες της δεκαετίας που διανύουμε. Οι κακές κριτικές που εισέπραξε το Batman v Superman: Dawn of Justice οδήγησαν την παραγωγή σε αλλαγές της τελευταίας στιγμής στο σενάριο και δεύτερα γυρίσματα που θα έκαναν πιο ανάλαφρο τον τόνο της ταινίας. Έτσι λοιπόν είδαμε τον πολυδιαφημισμένο Joker του Leto για περίπου 7 λεπτά μες στην ταινία και ένα βασικότατο σενάριο που μας θύμισε εποχές 90ς. Οι ηθοποιοί προσπαθούν (με εξαίρεση τον πολύ κακό Leto), αλλά η ίδια η ταινία δεν τους βοηθάει καθόλου, καταλήγοντας σε μία κακή αντιγραφή του Guardians of the Galaxy. Παρά τις χείριστες κριτικές η ταινία τα πήγε καλά εμπορικά και το 2020 θα έχουμε το sequel, όπου και να προσπαθήσει, δύσκολα θα είναι χειρότερο.

Σε μια χρονιά που δεν είχαμε κάποια μεγάλη υπερηρωική ταινία, το sequel του Wonder Woman φάνταζε σαν όαση μέσα στην λειψυδρία μεγάλων blockbusters. Δεν περιμέναμε να δούμε κάποιο αριστούργημα αλλά τουλάχιστον μια ταινία που θα μας έδινε τις απαραίτητες δόσεις nerdgasm που χρειαζόμασταν. Που να φανταζόμασταν ότι θα βλέπαμε τέτοια φόλα…

Η συνέχεια των περιπετειών της Αμαζόνας υπερηρωίδας μας πάει στα 80ς, τόσο στο στυλ όσο και στην αφήγηση της ιστορίας. Δυστυχώς καταλήγει να αποτυγχάνει παταγωδώς και στις δύο περιπτώσεις. Το σενάριο που θαρρείς ότι το έγραψε κάποιο δεκάχρονο παιδί πάει για Χρυσό Βατόμουρο, οι νεοεισερχόμενοι χαρακτήρες προσπαθούν αλλά με αυτό το υλικό δεν υπήρχε ελπίδα εξ αρχής, τα CGI σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το αν ισχύει το ποσό του μπάτζετ, με αποκορύφωμα την άθλια απεικόνιση της Cheetah. Το κυρίως πρόβλημα της ταινίας όμως είναι μέσα σε όλο αυτό το cheesiness, προσπαθεί να πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά. Πάλι καλά που δεν το είδαμε σινεμά να κλαίμε τα λεφτά μας.

Η θηλυκή υπερηρωική ομάδα της Γκόθαμ αποκτάει την πρώτη της κινηματογραφική μεταφορά, δίνοντας βαρύτητα στην Harley Quinn και προσπαθώντας να διορθώσει τα κακώς κείμενα του Suicide Squad. Το αποτέλεσμα είναι καλύτερο και πιο συνεκτικό από το Suicide Squad από την άλλη όμως πάλι η DC δεν καταφέρνει να αξιοποιήσει το δυνατό υλικό της. Το μόνο που κάνει είναι να αναλώνεται σε δύο ώρες ασταμάτητης δράσης που καταλήγει να κουράζει.

Η Margot Robbie παίρνει όλη την ταινία πάνω της με τους υπόλοιπους χαρακτήρες να υποβαθμίζονται μπροστά της, ο Ewan McGregor προσπαθεί να κάνει ενδιαφέρον τον Black Mask αλλά η φάση γίνεται κρίντζι και τελικά παίρνουμε άλλη μία αδιάφορη προσθήκη στο ταλαιπωρημένο κινηματογραφικό σύμπαν της DC.

Ένα από τα όνειρα των geeks γίνεται πραγματικότητα και η λεγεώνα των υπερηρώων της DC μεταφέρεται για πρώτη φορά στον κινηματογράφο. Μάλλον έτσι θα θέλαμε να θυμόμαστε γιατί η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική.

Ο Zack Snyder ήταν ήδη στο μάτι του κυκλώνα από το BvS, με μία μεγάλη μερίδα του κοινού να τον θέλει εκτός του σύμπαντος. Οι προσευχές τους εισακούστηκαν με τον χειρότερο τρόπο καθώς ο Snyder παραιτήθηκε από την ταινία λόγω του ξαφνικού χαμού της κόρης του. Η Warner στράφηκε στον σκηνοθέτη των Avengers, Joss Whedon για να κάνει ξανά τα μαγικά του, αυτή την φορά στην αντίπερα όχθη. Το αποτέλεσμα; Μία ταινία χωρίς ταυτότητα, την οποία δεν θυμάται κανείς.

Το Justice League αποτελεί παράδειγμα για το τι μπορεί να προκύψει όταν τα στούντιος παρεμβαίνουν βίαια στα οράματα των σκηνοθετών. Με παραπάνω από την μισή ταινία ήδη γυρισμένη, η DC έφερε τον Whedon για να δώσει έναν πιο φωτεινό τόνο, και ίσως αυτό να λειτουργούσε αν του δίνανε παραπάνω από 6 μήνες για να την ολοκληρώσει. Σε μία εγκληματική κίνηση οι παραγωγοί δεν αλλάζουν την ημερομηνία πρεμιέρας (για να μην χάσουν τα μπόνους τους) και ο Whedon προσπαθεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να φέρει την ταινία στα μέτρα του. Το αποτέλεσμα ήταν ένα άνευρο έργο με κακούς διαλόγους, υποτυπώδες σενάριο, μία villain καρικατούρα και μία αποτυχημένη προσπάθεια αντιγραφής του χιούμορ της Marvel. Οι ηθοποιοί κάνουν ότι μπορούν για να σώσουν την ταινία έχοντας καλή χημεία μεταξύ τους, με εξαίρεση τον Batman του Ben Affleck ο οποίος δείχνει ότι βαριέται, σε αντίθεση με την πολύ καλή ερμηνεία του στο BvS. Η πρώτη εμφάνιση της Justice League στον κινηματογράφο ήταν μία πλήρης αποτυχία.

Η πρώτη ταινία της DC που πήρε αποθεωτικές κριτικές αλλά εμείς θεωρούμε ότι είναι λίγο υπερεκτιμημένη. Σαφώς ανώτερη από τα Suicide Squad και Justice League αλλά όχι τόσο καλή όσο θεωρείται.

Η Gal Gadot μέσα στο μικρό χρόνο συμμετοχής της στο BvS έκανε με την μία αισθητή την παρουσία της, δίνοντας μας μία δυναμική Wonder Woman και δημιούργησε πολλές προσδοκίες για την σόλο ταινία της. Πράγματι, χωρίς να είναι κάποιο τέρας ερμηνείας, κατάφερε να ταυτιστεί με τον ρόλο και να γίνει η πρώτη πετυχημένη κινηματογραφική υπερηρωίδα. Η ταινία από την άλλη είναι κατά βάση ρηχή, ακολουθώντας κατά γράμμα τους κανόνες των origin ταινιών χωρίς να προσδώσει κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Ο κόσμος της Θεμυσκίρα είναι εντυπωσιακός, η χημεία μεταξύ Diana Prince και Steve Trevor απόλυτα ταιριαστή και οι σκηνές μάχης κλέβουν την παράσταση. Όμως η αδύναμη τρίτη πράξη και η επιφανειακή απεικόνιση των φεμινιστικών πτυχών του χαρακτήρα ρίχνουν το επίπεδο, κάνοντας το Wonder Woman μία τίμια ταινία αλλά μέχρι εκεί.

Το ντεμπούτο του Shazam αντιμετωπίστηκε αρχικά με επιφύλαξη λόγω της πιο ανάλαφρης διάθεσης που φαινόταν από το trailer. Η DC φαινόταν ξεκάθαρα ότι ήθελε να ακολουθήσει το φωτεινό μοντέλο της Marvel και όλοι περιμέναμε μία ταινία που θα ξεχνούσαμε στην πρώτη προβολή. Ευτυχώς διαψευστήκαμε ευχάριστα.

Με οδηγό το ”Big” με τον Tom Hanks, το ”Shazam” εισάγει ιδανικά το origin του υπερήρωα και μας δίνει μία απολαυστική υπερηρωική ταινία. Ο David Sandberg βάζει ψυχή στην ιστορία, ισορροπώντας άψογα ανάμεσα στην παιδικότητα του χαρακτήρα και την υπερηρωική του ιδιότητα. Το χιούμορ παρ’ ότι μαρβελικό, είναι εύστοχο αλλά όποτε χρειάζεται υπάρχουν και οι απαραίτητες πινελιές σοβαρότητας που δίνουν βαρύτητα στην ιστορία. H πιο ψυχαγωγική ταινία της DC μετά το ”Aquaman”.

Ο υπερήρωας – ανέκδοτο αποκτάει σόλο ταινία και διαλύει τις εικασίες που έκαναν λόγο για το τέλος του DCEU. Με τον James Wan (Saw, The Conjuring) στην καρέκλα του σκηνοθέτη και τον Jason Momoa στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το Aquaman κέρδισε την αγάπη του κοινού και τις θετικές κριτικές, και έχει την τιμή να είναι η πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία του σύμπαντος της DC.

Η ταινία δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, όντας διάχυτη από την αφέλεια των υπερηρωικών κόμικς και καταφέρνει να πετύχει, χαρίζοντας μας ένα διασκεδαστικό δίωρο. Ο πολύχρωμος υποθαλάσσιος κόσμος της Ατλαντίδας παρουσιάζεται με όλη την μεγαλοπρέπεια του και ο Wan μας προσφέρει μερικά από τα πιο εντυπωσιακά πλάνα στον υπερηρωικό κινηματογράφο. Ο Momoa μας κάνει να αγαπήσουμε τον χαρακτήρα με την αξιολάτρευτη καγκουριά του και ένας νέο σύμπαν ξανοίγεται μέσα στο σύμπαν της DC. Με τις εμφανείς επιρροές του σινεμά των 80ς και ένα ψυχεδελικό soundtrack, το Aquaman είναι ο ορισμός της αγνής ψυχαγωγίας.

Ύστερα από το φιάσκο του ”Suicide Squad”, η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε προσδοκίες πλέον για μία καλή ταινία, βασισμένη στην ομάδα των villains – αντιηρώων της DC. Τελικά όμως υπάρχει πάντα ελπίδα και αυτή ακούει στο όνομα του James Gunn. Ο σκηνοθέτης των δύο Guardians ήρθε ως μεταγραφή από την Marvel για να στήσει την αντισυμβατική ομάδα της κινηματογραφικής DC. Και ναι, τα κατάφερε περίφημα.

Το περίπου sequel, περίπου reboot του Suicide Squad αυτή την φορά είχε όλα τα συστατικά μιας δυνατής υπερηρωικής ταινίας, πιστής στο πνεύμα του κόμικ. Εδώ έχουμε μία ιστορία με συνοχή, καλά δομημένους χαρακτήρες, μία κάφρικη fun διάθεση και πολύ (μα πάρα πολύ) αίμα και gore. Ο Gunn αξιοποιεί τους ήρωες της πρώτης ταινίας και προσθέτει νέους, οι οποίοι σε κερδίζουν αμέσως. Επιτέλους εμείς πήραμε την ταινία που θέλαμε εξαρχής και η DC απέκτησε το δικό της ”Deadpool”.

Ένας έντονος ψίθυρος στην ποπ κουλτούρα κατέληξε να γίνει πραγματικότητα. Το περιβόητο Snydercut, το οποίο αρχικά προοριζόταν να γίνει ένας αστικός θρύλος κατάφερε να βρει την έξοδο του στις οθόνες μας, ύστερα από την ασταμάτητη πίεση των οπαδών του Zack Snyder. 4 χρόνια μετά το απογοητευτικό ”Justice League” του Joss Whedon, η δικαιοσύνη αποκαταστάθηκε και γίναμε επιτέλους θεατές του αρχικού οράματος του Snyder.

Το τετράωρο ”Zack Snyder’s Justice League” είχε όλα αυτά που περιμέναμε να δούμε από ταινία Justice League και συνέχισε ιδανικά τον κόσμο που είχε χτίσει ο σκηνοθέτης με τα ”Man of Steel” και ”BvS”. Λιγότερο σκοτεινό από τις προηγούμενες ταινίες αλλά αφάνταστα πιο επικό, με πετυχημένα character arcs και μια υπερηρωική ομάδα που σε πείθει για την χημεία της, το Justice League είναι ο λόγος που τα μεγάλα στούντιος πρέπει να αφήνουν τους δημιουργούς να ολοκληρώνουν τα οράματα τους, χωρίς παρεμβάσεις. Η διάρκεια ίσως είναι υπερβολική αλλά χαλάλι, όταν η ταινία σου δίνει αυτά που θες. Το σύμπαν του Snyder λογικά δεν θα συνεχιστεί αλλά θα έχουμε πάντα αυτή την ταινία και θα φανταζόμαστε πως θα ήταν αν συνέχιζε την μακροσκελή ιστορία του.

Το σημείο εκκίνησης του DCEU δεν γινόταν να μην αφορά τον πιο διάσημο υπερήρωα της DC (μετά τον Batman βέβαια). Η Warner φρέσκια από την επιτυχία της τριλογίας του Σκοτεινού Ιππότη του Christopher Nolan αποφασίζει να ξεκινήσει το δικό της υπερηρωικό σύμπαν, βλέποντας τον ντόρο που είχε ήδη δημιουργήσει το MCU. Θέλοντας να επαναλάβει την συνταγή της επιτυχίας, αναθέτει στον Nolan το σενάριο και στον Zack Snyder (300, Watchmen) την σκηνοθεσία, αλλά και την εποπτεία ολόκληρου του σύμπαντος.

Το Man of Steel έκανε πρεμιέρα το καλοκαίρι του 2013 και δίχασε όσο καμία άλλη (μέχρι τότε) το geek κοινό. Η πιο ενήλικη προσέγγιση στα πρότυπα του Nolan είναι παραπάνω από εμφανής και η γκρίνια προς το πρόσωπο του Snyder είχε ήδη ξεκινήσει, εξαιτίας της σκοτεινής απεικόνισης του φωτεινού Superman, των σκηνών απόλυτης καταστροφής και ενός φινάλε που αποτελεί σημείο διαμάχης ακόμα και σήμερα.

Η ταινία έχει μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία όπως ένα ψυχογράφημα του Clark Kent/Superman που δεν έχουμε ξαναδεί και καθηλωτικές σκηνές δράσης, βγαλμένες κατ’ ευθείαν από τις σελίδες των κόμικς. Από την άλλη η αντικατάσταση του κλασσικού ηρωικού Superman σε έναν μελαγχολικό, παντοδύναμο εξωγήινο που δείχνει να μην νοιάζεται τόσο πολύ για τις επιπτώσεις των πράξεων του, ξένισε αρκετό κόσμο, μην μπορώντας να δεχτούν την διαστρέβλωση του αγαπημένου τους χαρακτήρα.

Παρά τις αδυναμίες του, το Man of Steel είναι η καλύτερη ταινία με πρωταγωνιστή τον Superman, ανανεώνει τον μύθο του υπερήρωα και τον εισάγει στην νέα εποχή. Λατρεμένος ο Superman του Christopher Reeve αλλά έπειτα από 35 χρόνια μπορούμε να πούμε ότι πλέον έχει ξεπεραστεί.

Αν το Man of Steel δίχασε τον geek κόσμο, το BvS δημιούργησε πραγματικό πόλεμο. Με τις προσδοκίες στον Θεό, η δεύτερη ταινία του DCEU είχε το βαρύ φορτίο της πρώτης κινηματογραφικής συνύπαρξης των δύο υπερηρώων, το στήσιμο του υπόλοιπου σύμπαντος και να είναι και μια ταινία που θα αφήσει εποχή. Ο Zack Snyder αναλαμβάνει και πάλι την σκηνοθεσία και δημιουργεί ένα τρίωρο υπερηρωικό έπος που όμως δεν κατάφερε να αντέξει το βάρος των προσδοκιών του. Οι κριτικοί θάψανε την ταινία, ο κόσμος διχάστηκε ανάμεσα σε αυτούς που την μίσουν και αυτούς που την θεωρούν αριστούργημα και οι προοπτικές διάλυσης του νεοσύστατου σύμπαντος άρχισαν να γίνονται ορατές.

Είναι όμως όντως έτσι; Ήταν το BvS κακή ταινία; Η απαντήση μας είναι, όχι, δεν ήταν. Για την ακρίβεια είναι το καλύτερο δείγμα του DCEU και μία από τις καλύτερες superhero ταινίες της δεκαετίας. Φυσικά δεν αναφερόμαστε στην πετσοκομμένη κόπια που παίχτηκε στους κινηματογράφους, η οποία αποτέλεσε βασικό παράγοντα των κακών κριτικών, αλλά για την ultimate edition που κυκλοφόρησε σε blu-ray και δείχνει το όραμα του Snyder στην ολότητά του.

Για να μην παρεξηγηθούμε δεν θεωρούμε την ταινία αριστούργημα. Είχε πολλά προβλήματα όπως το φορτωμένο σενάριο, την κακή επιλογή του Jesse Eisenberg ως Lex Luthor και αδεξιότητες στην πλοκή. Είχε όμως και σκηνές ανθολογίας όπως την επική μάχη μεταξύ των δύο υπερηρώων, βγαλμένη από τον κόσμο του Frank Miller, έναν πραγματικά τρομακτικό Batman και την καλύτερη είσοδο υπερήρωα/ίδας που έχουμε δει ποτέ. Η προσέγγιση των Batman και Superman ως αρχέτυπα δίνει ένα βάθος που σπάνια βλέπουμε σε αντίστοιχες ταινίες και ναι, καθιστά το BvS πολύ πιο ενδιαφέρον από τις mainstream χιουμοριστικές αποδομήσεις της Marvel.

Το BvS προκάλεσε ρήξεις στο σύμπαν της DC, οι οποίες έφεραν δραστικές αλλαγές στην συνέχεια, αλλά για εμάς θα είναι πάντα μία υποτιμημένη ταινία και η καλύτερη του DCEU μέχρι σήμερα.