Το sequel του Doctor Strange είναι μετά από καιρό μια φρέσκια προσθήκη στο κορεσμένο σύμπαν της Marvel.
Για να είμαστε ειλικρινείς δεν είχαμε ιδιαίτερες προσδοκίες από νέα ταινία της Marvel. Μπορεί το ”No Way Home” να είχε στιγμές που έκανε όλο τον πλανήτη να μετατρέψει τα σινεμά σε γήπεδα, όμως η αλήθεια είναι ότι αφού φύγει ο αρχικός ενθουσιασμός, έχεις την αίσθηση ότι είναι περισσότερο ένα event παρά μια κανονική ταινία, επιβεβαιώνοντας ειρωνικά την άποψη του Μάρτιν Σκορσέζε για τις ταινίες του MCU. Όλο αυτό το κλίμα που δημιουργήθηκε μετά την επίσημη εισάγωγη του multiverse στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel (η άτυπη έγινε σε μικρότερη κλίμακα στο ”Loki”) μας είχε προετοιμάσει για έναν καταιγισμό ταινίων που θα βασίζονται εξ ολοκλήρου στο fan service, κάνοντας τους οπαδούς να ζητωκραυγάζουν και τους υπόλοιπους από εμάς να αναρωτιόμαστε αν θα δούμε ταινία με συνεκτικό σενάριο, σωστά δομημένους χαρακτήρες, δηλαδή ένα κινηματογραφικό έργο και όχι μια βόλτα σε λούνα παρκ.
Τo marketing για το sequel του Doctor Strange είχε δώσει την εντύπωση ότι θα δούμε ένα συνονθύλευμα από fan service στιγμές. Ήδη τα trailer φρόντισαν να μας δείξουν τις εμφανίσεις του Professor X από τις ταινίες των X-men και της Peggy Carter ως Captain America (ή πιο σωστά Captain Carter), με την υπόσχεση πολλών ακόμα cameo από ό,τι κινηματογραφικό έχει βγάλει ποτέ η Marvel. Είχε δημιουργηθεί η αίσθηση ότι ο κόσμος περίμενε περισσότερο να δει τον Tom Cruise ως Iron Man παρά μία καλή ταινία Doctor Strange. Το όνομα του Sam Raimi μας κίνησε την περιέργεια αλλά η απουσία του από τις ταινίες για σχεδόν δέκα χρόνια και η επαναλαμβανόμενη φόρμουλα της Marvel ήταν δύο βασικοί λόγοι για να μην έχουμε μεγάλο hype.
Ευτυχώς το τελικό αποτέλεσμα μας διέψευσε ευχάριστα. Το Doctor Strange δεν είναι κάποια σπουδαία ταινία, είναι όμως απρόσμενα απολαυστικό και σπάει την μανιέρα που είχε καθιερωθεί στην πλειοψηφία των ταινίων του MCU. Αυτό οφείλεται στο ότι, σε μεγάλο βαθμό, είναι ταινία δημιουργού. Όσοι αγάπησαν το παρανοϊκό σινεμά του Raimi με τα Evil Dead και την μαγεία των πρώτων Spiderman είναι σίγουρο ότι θα εκτιμήσουν το sequel του Doctor Strange.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο ο ρύθμος είναι καταιγιστικός, η εισάγωγη και τα κίνητρα των χαρακτήρων ξεπετάγονται γρήγορα, θυμίζοντας μας ταινίες 90ς χωρίς περιττές επεξηγήσεις, όπως είδαμε στα πρόσφατα Shang-Chi και Eternals. Ο Doctor Strange επανέρχεται θριαμβευτικά έπειτα από την δολοφονία χαρακτήρα του στο ”No Way Home” και είναι ξανά ο Sorcerer Supreme του MCU, με τον Cumberbatch να έχει αγκαλιάσει πλήρως τον ρόλο. Την παράσταση όμως κλέβει η Scarlet Witch, με την Elizabeth Olsen να αναδεικνύει άψογα τόσο την τραγικότητα του χαρακτήρα όσο και ένα ασταμάτητο κακό. Η πορεία της συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το ”WandaVision” και το ρίσκο της μεταστροφής του χαρακτήρα της αποδίδει καρπούς.
Οι Rachel Mc Adams και Benedict Wong επιστρέφουν στους ρόλους τους ως Christine Palmer και Wong αντίστοιχα και είναι αναμενόμενα ικανοποιητικοί ως δευτερεύοντες χαρακτήρες. Επίσης έχουμε και την επιστροφή του Chiwetel Ejiofor ως Baron Mordo, ο οποίος δεν προσφέρει πολλά πράγματα ενώ τα cameos μπορει να μην είναι τόσο ηχηρά όσο περιμέναμε αλλά μας δίνουν μια απολαυστική σκηνή μάχης και όπως σε κάθε ταινία του MCU θα αποτελέσουν την βάση για τις επερχόμενες ταινίες του. Η νεοφερμένη Xochitl Gomez ενώ είναι το επίκεντρο του σεναρίου δεν μας εντυπωσίασε καθώς φαίνεται να αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της δράσης χωρίς όμως το απαραίτητο χτίσιμο που θα μας έκανε να νοιαστούμε πραγματικά για τον χαρακτήρα της.
Το παραδοσιακό χιούμορ του MCU είναι και πάλι εδώ αλλά οι ”κρυάδες” ευτυχώς είναι αισθητά λιγότερες. Εκεί που θριαμβεύει η ταινία είναι τα horror στοιχεία που προσθέτει ο Raimi, τα οποία καθιστούν την ταινία πραγματικά ξεχωριστή και δίνουν μία αίσθηση φρεσκάδας που έλειπε τόσο πολύ από το σύμπαν αυτό. Υπάρχουν σκηνές που σπρώχνουν την ταινία στα όρια του PG-13 και μπορούμε μόνο να φανταστούμε πόσο ακραία θα ήταν, αν ο Raimi είχε πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία.
Μετά από καιρό (συγκεκριμένα μετά το Thor: Ragnarok του Waititi) βλέπουμε την Marvel να δοκιμάζει πειραματισμούς και να εμπιστεύεται τον δημιουργό παρά να τηρεί μηχανικά τους κανόνες του σύμπαντος της. Φυσικά δεν λείπουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας ταινίας MCU αλλά εδώ εναρμονίζονται άριστα με τα στοιχεία των ταινιών του Raimi. Τo Multiverse of Madness βαδίζει σε horror μονοπάτια με τον Raimi οδηγό και μας υπενθυμίζει ότι το υπερηρωικό είδος λειτουργεί πάντα καλύτερα όταν αναμειγνύεται με άλλο κινηματογραφικό είδος.
Θα το ξαναπούμε λοιπόν, το νέο Doctor Strange δεν είναι κάποια σπουδαία ταινία αλλά είναι απόλυτα ψυχαγωγικό και είναι η απόδειξη ότι τα στούντιος πρέπει να εμπιστεύονται περισσότερο ταλαντούχους δημιουργούς. Ειδικά αυτούς που έχουν αποδείξει ότι γουστάρουν με το υπερηρωικό είδος και ξέρουν ακριβώς πως να το χειριστούν.
