37 χρόνια μετά, το ”The Thing” του τεράστιου John Carpenter είναι πιο εμβληματικό από ποτέ.
Η παρουσία εξωγήινων οντοτήτων στο σινεμά κρατάει από πολύ παλιά. Ο αρχέγονος φόβος του αγνώστου στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση ποτέ δεν θα σταματήσει να αποτελεί μία από τις πιο τρομακτικές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Και είναι απόλυτα λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι πολλοί άνθρωποι βλέπουν με τρόμο άλλους ανθρώπους λόγω του χρώματος τους, των σεξουαλικών τους προτιμήσεων, ακόμα και των ”διαφορετικών” προσωπικοτήτων τους.
Το 1979 προβλήθηκε η ταινία που προσωποποίησε όσο καμία αλλή τον τρόμο αυτό. Ήταν το θρυλικό Alien του Ridley Scott και από τότε η λέξη θα ταυτιστεί κυρίως με τέρατα, βγαλμένα από τους χειρότερους εφιάλτες μας. Η δεύτερη ταινία που έφτασε πολύ κοντά σε αυτά τα επίπεδα του τρόμου είναι το ”The Thing” του Carpenter. Remake του ”The Thing from Outer Space” του Howard Hawkes, η ”Απειλή” (από τις ελάχιστες εύστοχες ελληνικές μεταφράσεις σε ταινία) έχει όλα τα στοιχεία που φτιάχνουν ένα ιδανικό sci-fi τρόμου. Σασπένς, μυστήριο και σκηνές τρόμου βγαλμένες από σελίδες του Lovecraft είναι τα βασικά υλικά που διαθέτει για να σου μείνει μια για πάντα χαραγμένο στην συνείδησή σου. Κακά τα ψέματα, αν δεν υπήρχε η ιστορική ταινία του Scott, το ”The Thing” θα περίμενε ακόμα την διεστραμμένη φαντασία κάποιου σεναριογράφου για να πάρει σάρκα και οστά.
Ίσως αυτός να ήταν και ένας λόγος της αποτυχημένης της πορείας στις κινηματογραφικές αίθουσες την εποχή εκείνη. Όταν έχει ήδη βγει ένα αριστούργημα, πόσο να συναρπάσει μία ταινία με αντίστοιχο περιεχόμενο το κοινό της εποχής. Με τα χρόνια βέβαια – όπως συνέβη και με τις περισσότερες ταινίες του Carpenter – η ταινία απέκτησε ένα τεράστιο cult στάτους, ώστε πλέον να θεωρείται μία από τις καλύτερες προσμείξεις horror και sci-fi όλων των εποχών. Μάλιστα, υπάρχει ένα ανεπίσημο debate στους διαδικτυακούς geek κύκλους σχετικά με το ποιο από τα δύο αριστουργήματα είναι καλύτερο.
Ενώ και οι δύο ταινίες μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία – κάποιοι κακεντρεχείς θα μπορούσαν να μιλήσουν και για αντιγραφή από τον Carpenter – η διαφορά τους έγκειται σε ένα καθοριστικό σημείο. Το Alien επικεντρώνεται στον εξωκοσμικό τρόμο, την πρώτη επαφή με μία οντότητα εκτός του φυσικού περιβάλλοντος. Το ”The Thing” από την άλλη τοποθετείται σε γήινο περιβάλλον και καταπιάνεται με τον τρόμο εντός της ανθρώπινης συνύπαρξης. Ο εξωγήινος δεν είναι άπλα κάποιο απόκοσμο τέρας από άλλο πλανήτη αλλά παίρνει ανθρώπινη μορφή και μπορεί να βρίσκεται δίπλα σου, ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπάς και εμπιστεύεσαι. Σε αυτό το κομμάτι μπορούμε να πούμε ότι το The Thing κερδίζει το Alien. Φυσικά και όταν το τέρας φανερώνει το πραγματικό του πρόσωπο, είναι αποτρόπαιο (εδώ να πούμε ένα τεράστιο μπράβο στον Rob Bottin, τον άνθρωπο πίσω από τα καταπληκτικά πρακτικά εφέ της ταινίας που στέκουν επάξια μέχρι και σήμερα) αλλά ο πραγματικός τρόμος βρίσκεται στην ανθρώπινη του πλευρά. 
Το πολύμορφο εξωγήινο τέρας του The Thing δεν είναι απλά ένας ανώτερος φονικός οργανισμός. Κάνει ότι πρέπει να κάνει ένα έμβιο ον, δηλάδη να εξασφαλίσει την επιβίωση και την εξάπλωσή του. Και για να το πετύχει αυτό πρώτα θα σπείρει το αίσθημα της αβεβαιότητας στους υποψήφιους ξενιστές του και όταν θα είναι πλέον τρωτοί θα τους χρησιμοποιήσει μέχρι να βρει τους επόμενους. Δεν θα κρυφτεί στα σκοτάδια αλλά θα βρίσκεται δίπλα σου χωρίς να το γνωρίζεις. Και μάλλον δεν θα καταλάβεις πως μπήκε μέσα σου. Η κατάδυση στην τρέλα γίνεται σταδιακά και ακόμα και η πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση δεν μπορεί να σε σώσει. Το ”The Thing” είναι η αόρατη απειλή που κρύβεται μέσα μας και όταν ενδώσουμε στον φόβο, θα αναδυθεί με τον πιο φρικιαστικό τρόπο.
Ο νιχιλισμός είναι σταθερός στο σινεμά του Carpenter. Ο Michael Myers είχε όλες τις βάσεις για μια κανονική ζωή αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει η προσωποποίηση του απόλυτου κακού. Ο Snake Plissken στο Escape from New York είναι ένας μηδενιστής αντιήρωας που γίνεται ηρωικός μόνο και μόνο για να σώσει το τομάρι του. Στα Prince of Darkness και In the Mouth of Madness η επερχόμενη αποκάλυψη είναι αναπόφευκτη και στο The Fog οι κάτοικοι της μικρής πόλης δεν θα γλυτώσουν από τις καταραμένες οντότητες που τους στοιχειώνουν. Έτσι και στο The Thing ο Carpenter σκάβει στην σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, με τον φόβο να γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος, διαβρώνοντας από μέσα τα μέλη της επιστημονικής ομάδας. Όσο και να προσπαθούν να σκοτώσουν το τέρας, το μόνο που καταφέρνουν είναι να το ενισχύουν μέχρι να τους εξουδετερώσει ολοσχερώς. Στο τέλος κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί, το μόνο σίγουρο είναι το αίσθημα της αμφιβολίας που πηγάζει από τον φόβο.
Ο Carpenter παίρνει την αρχική πηγή – προϊόν αντικομμουνιστικής προπαγάνδας – και δίνει μία πανανθρώπινη οπτική πάνω στο φαινόμενο της ξενοφοβίας που διέπει την ανθρωπότητα από τις απαρχές της ύπαρξής της. Από την μία δεν γίνεται να είμαστε σίγουροι για το αν οι προθέσεις του ήταν όντως αυτές, από την άλλη δεν γίνεται να παραβλέψεις τα εμφανή στοιχεία που δείχνουν προς τα εκεί. Η παράνοια της απομόνωσης σε συνδυασμό με την καχυποψία για το ξένο οδηγούν προς την καταστροφή. Και ο Carpenter το αποτυπώνει τέλεια με τις σκηνές της αλληλεπίδρασης της επιστημονικής ομάδας που είναι παγιδευμένη με το τέρας στην μέση της Ανταρκτικής. Ακόμα και ο πρωταγωνιστής MacReady που υποδύεται ο Kurt Russell, το πιο λογικό μέλος της ομάδας, θα αφεθεί στην παράνοια και κάπου εκεί η ελπίδα για ένα αίσιο τέλος χάνεται οριστικά.
Στο αριστουργηματικό φινάλε (προφανώς, ακολουθούν spoilers) ο MacReady μαζί με τον Childs, τα εναπομείνοντα μέλη της ομάδας, κάθονται έξω στα χιόνια ενώ βλέπουν την βάση να τυλίγεται στις φλόγες. Φαινομενικά η απειλή έχει εξοντωθεί και οι δυο τους θα περιμένουν κάποια βοήθεια. Ο τρόμος όμως αναζωπυρώνεται με την ατάκα του MacReady. ”Γιατί δεν καθόμαστε να περιμένουμε λίγο ακόμα, να δούμε τι θα γίνει” του λέει και μοιράζονται το τελευταίο μπουκάλι ουίσκι. Τελικά το τέρας έζησε και πήρε την μορφή και των δύο; Κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Το τέλος δεν γίνεται ποτέ σαφές και η υποχθόνια μουσική του Ennio Morricone φροντίζει να ενισχύσει την αίσθηση της αβεβαιότητας, κατατάσσοντάς το με ευκολία στα πιο επικά φινάλε που έχουμε παρακολουθήσει.
Το 1997 ο Carpenter είχε δηλώσει ότι δεν πρόκειται να ξαναδούμε ποτέ ταινία σαν το ”The Thing”. Και εμείς σαν τον MacReady και τον Childs περιμένουμε ακόμα.
