Η σύγχρονη ποπ κουλτούρα πάσχει από έλλειψη πρωτοτυπίας, είναι αναμφισβήτητο αυτό. Η διαπίστωση αυτή δεν επιβεβαιώνεται μόνο από το γεγονός ότι τόσοι και τόσοι δημιουργοί το έχουν ρίξει στην αναπαλαίωση παλιών franchise επενδύοντας στην τάση της νοσταλγίας που μας έχει κατακλύσει, αλλά ταυτόχρονα και από το ότι κάθε πείραμα που αποδεικνύεται επιτυχημένο τραβιέται από τα μαλλιά, αφού νέες ιδέες δεν υπάρχουν: ήμασταν νέοι, γεράσαμε και ακόμα όλος ο κόσμος με την Marvel και το Game of Thrones ασχολείται.
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που το franchise του John Wick έχει εξελιχθεί σε υπεραγαπημένο για μπόλικο κόσμο: όταν κάτι είναι τόσο φρέσκο αλλά και τόσο ευέλικτο, αυτόματα ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα μέσα στον κυκεώνα της κοινοτοπίας και των ανέμπνευστων επαναλαμβανόμενων ιδεών. Δεν έχει σημασία αν το να βλέπουμε τον Κιάνου Ριβς να παίζει στυλιζαρισμένο και άψογα χορογραφημένο ξύλο είναι ένα concept που το πρωτοείδαμε στο πρώτο «Matrix». Η σειρά ταινιών με τον θρυλικό επαγγελματία δολοφόνο που ακούει στο όνομα John Wick και κάνει όλη την πιάτσα του υποκόσμου να τρέμει μόλις σκάει μύτη, είναι κάτι αληθινά φρέσκο.
Το τρίτο κεφάλαιο του franchise, το οποίο παίζεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα και που έχει τον επιμέρους τίτλο «Parabellum» (που σημαίνει «ετοιμασία για πόλεμο» στα λατινικά) αφενός κάνει το χρέος του ως σίκουελ -προσδίδει νέες πινελιές σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες στην ιστορία που αφηγείται- και αφετέρου κρατάει αναλλοίωτα όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν εξαρχής γαμάτη την συγκεκριμένη σειρά ταινιών: οριακά προσχηματική υπόθεση, καταπληκτικά ελκυστικό ξύλο, αγνή action διάθεση, σχεδόν μυθολογικά χαρακτηριστικά τόσο στον κεντρικό ήρωα όσο και στο σύμπαν που τον περιβάλλει και πάνω απ’ όλα μια δημιουργία που απενοχοποιημένα δεν επιχειρεί να είναι τίποτα παραπάνω πέρα από… αυτό που λέει.
Η ιστορία συνεχίζεται από εκεί που είχε μείνει στο προηγούμενο μέρος: ο John Wick είναι επικυρηγμένος μέσα στον μυστικό, ουσιαστικά παράλληλο κόσμο των δολοφόνων αφού έχει παραβιάσει τους κανόνες της εν λόγω κοινότητας. Και όπως μας κάνει ξεκάθαρο το Wickiverse (όπως ήδη έχουν αρχίσει να το αποκαλούν τα αμερικάνικα ΜΜΕ…) με κάθε ευκαιρία, οι κανόνες αυτοί έχουν μεγαλύτερο βάρος και από τις δέκα εντολές ανάμεσα στους φανατικούς χριστιανούς.
Ο John Wick λοιπόν, μόλις από τα πρώτα δευτερόλεπτα του «Parabellum» τρέχει ανάμεσα στα neon φώτα της μεγαλούπολης παρέα με τον σκύλο του και ξέρει πως οι πιο πρωτοκλασάτοι δολοφόνοι του κόσμου βρίσκονται στο διάβα του: τόσο εύκολα αλλά και τόσο εύστοχα, το franchise περιφρουρεί την απλοϊκότητά του και τοποθετεί ένα λιτό διακύβευμα ως αφετηρία για τα όσα θα δούμε στην υπόλοιπη ταινία. Και μπορεί κανείς να φανταστεί τι έχει να γίνει από εκεί και πέρα.
Και πράγματι: τίποτα δεν είναι προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη αλλά όλα είναι τόσο απολαυστικά. Οι σκηνές δράσεις εδώ πέρα είναι αισθητά αναβαθμισμένες σε σχέση με το παρελθόν και αυτοσαρκαστικές μέχρι εκεί που δεν πάει, το φλερτ με τον ασιατικό κινηματογράφο δράσης αλλά και με τους άγραφους κανόνες του γουέστερν δίνει και παίρνει, δευτερεύοντες χαρακτήρες των προηγούμενων ταινιών βγαίνουν μπροστά και μας δείχνουν ότι εκτός από το να πετάνε στυλάτα εξυπνάδες μπορούν και να κόψουν κ@λους χωρίς να χάσουν τη συνοχή τους ενώ κάτι υπέροχοι ανταγωνιστές κάνουν την εμφάνισή τους και απειλούν -χωρίς ποτέ όμως να τα καταφέρνουν ευτυχώς- να κλέψουν την παράσταση από τον απόλυτο πρωταγωνιστή αυτού του franchise: γενικα, για να μην τα πολυλογούμε, το «John Wick 3» είναι μια ομορφιά.
Πάνω από όλα όμως, το «Parabellum» σηματοδοτεί την οριστική και αμετάκλητη εδραίωση του John Wick πλάι στους «μεγάλους» του action σινεμά όπως ο Τζον Μακ Λέιν του Μπρους Γουίλις ή ο Ιντιάνα Τζόουνς του Χάρισον Φορντ: στο «Parabellum» όσο η πλοκή προχωράει και τα διακυβεύματα απομακρύνονται από το στενά προσωπικό του κίνητρο για εκδίκηση, ο Wick γίνεται όλο και περισσότερο μια αυτόνομη περσόνα που δεν χρειάζεται κανένα είδος exposition για να την γνωρίζεις (όπως στο πρώτο μέρος), θυμίζει όλο και περισσότερο μια φιγούρα αλα Τζειμς Μποντ αλλά στο πιο λιγομίλητο και στο πιο action, μοιάζει με έναν τύπο που έχει περισσότερο βάθος απ’ όσο βλέπουμε αλλά σε αυτό το σύμπαν δεν παίζει να δούμε ποτέ.
Ούτε καν στην τέταρτη ταινία που θα σκάσει μύτη σε μερικά χρόνια προφανώς…
