Mission Impossible Franchise – H «σωστή» σειρά: Από την χειρότερη ταινία στην καλύτερη

Η χειρότερη και πιο άστοχη στιγμή του franchise είναι με διαφορά το πρώτο σίκουελ της αρχικής ταινίας. Από το κατασκοπικό στιλ του πρώτου μέρους που είχε ενθουσιάσει κόσμο και κοσμάκη το 1996 εδώ τα πράγματα ρηχαίνουν απότομα, ο Τομ Κρουζ γίνεται παραγωγός, αποκτά δυσθεώρητες ελευθερίες και το αποτέλεσμα είναι κάτι που μοιάζει περισσότερο με συρραφή διαφημιστικών για τον ίδιο και λιγότερο με αληθινή ταινία.

Το εγκεφαλικό κομμάτι της πρώτης ταινίας πετιέται στα σκουπίδια, ο Τζον Γου (που παίρνει τη σκηνοθετική σκυτάλη από τoν Μπράιαν Ντε Πάλμα) πειραματίζεται πάνω σε εντυπωσιακές αλλά κενές νοήματος σκηνές δράσης, το έτσι κι αλλιώς υπεραπλοϊκό σενάριο δεν υποστηρίζεται ούτε στο ελάχιστο από τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς, αντίθετα υποτιμάται ξεδιάντροπα η πλοκή προς χάριν της εύπεπτης δράσης και το Mission Impossible 2 καταφέρνει να γίνει στην καλύτερη μια ένοχη απόλαυση και στη χειρότερη μια κενού νοήματος δυσφήμηση της ίδιας της έννοιας του σινεμά – ανάλογα με τα γούστα του καθένα.

Αφού το τρίτο μέρος είχε καταφέρει να κάνει αυτό που απέτυχε να κάνει το δεύτερο, να είναι δηλαδή εμπορικό action σινεμά χωρίς να πάσχει εντελώς σε περιεχόμενο, το «Mission Impossible 4» επιχειρεί αλλά δεν καταφέρνει να συνεχίσει στην ίδια τροχιά διότι του λείπουν πολλά βασικά στοιχεία για να το πετύχει.

Ο Μπραντ Μπερντ που βρίσκεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη αδυνατεί να αφήσει το στίγμα του και αναλώνεται απλά σε μια διεκπαιρεωτική δουλειά ενώ το σενάριο είναι χαωτικό και πάσχει εντυπωσιακά από συνοχή: κοιτάς το «Mission Impossible 4» και σου δίνεται η εντύπωση πως οι σεναριογράφοι είχαν 3-4 διαφορετικές πλοκές στο μυαλό τους, ήταν αναποφάσιστοι για το ποια ήθελαν να διαλέξουν και τελικά αποφάσισαν να τις πετάξουν όλες στην κατσαρόλα και να βγάλουν ένα μείγμα χωρίς συνοχή και προσανατολισμό. Ορισμένες σκηνές δράσης θα μπορούσαν να είναι κάπως εντυπωσιακές για να σώσουν λίγο την προσπάθεια αλλά ούτε αυτό δεν γίνεται καθώς είναι απλά αδιάφορες.

Και εκεί που κάθε ελπίδα μας για το franchise είχε αρχίσει να σβήνει μετά το τέταρτο πολύ κακό μέρος, βρεθήκαμε να βλέπουμε το πέμπτο μέρος της σειράς με πολύ χαμηλές προσδοκίες για να μας εκπλήξει σταδιακά και να αποτελέσει εν τέλει μια από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της πενταλογίας.

Το σενάριο είναι υπαρκτό, ο «κακός» της ταινίας είναι αρκούντως καλοδουλεμένος και καταφέρνει να φαίνεται απειλητικός στα μάτια μας, η εναλλαγή ανάλαφρης ατμόσφαιρας και σοβαρού ύφους γίνεται αρμονικά ενώ εξίσου αρμονική είναι και η ισορροπία ανάμεσα στο κατασκοπικό είδος και εκείνο του action.

Μια από τις πρώτες σεκάνς της ταινίας –αυτή που ουσιαστικά μας εισάγει στην υπόθεσή της- είναι εξαιρετική ενώ υπάρχουν και δυο φοβερές σκηνές δράσης που εύκολα μπαίνουν στα highlights ολόκληρου του franchise: μια κάτω από το νερό που καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις κλειστοφοβία και αγωνία και μια που αποτελείται από ένα ανθρωποκυνηγητό με μηχανές που σου ανεβάζει την αδρεναλίνη για τα καλά.

Η έκτη ταινία της σειράς συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το Rogue Nation, αλλά αυτή την φορά οι ρυθμοί είναι αχαλίνωτοι, σε μία περιπέτεια που δεν σε κάνει ούτε στιγμή να βαριέσαι. Το «Fallout» βάζει σε δεύτερη μοίρα την έχθρα μεταξύ Ethan Hunt και του Solomon Lane, του κακού του προηγούμενου κεφαλαίου της σειράς και δίνει περισσότερη βαρύτητα σε εντυπωσιακές σκηνές δράσης και ευφάνταστες ανατροπές, θυμίζοντας αρκετά το «The Dark Knight» σε ορισμένα σημεία.

Η τελευταία αποστολή του Ethan Hunt δεν είναι η καλύτερη της σειράς, είναι σίγουρα όμως η πιο διασκεδαστική. Σε μια εποχή που το action σινεμά βρίσκεται σε παρακμή, το «Mission Impossible: Fallout» έρχεται από το πουθενά για να αποτελέσει ναυαρχίδα του είδους (μαζί με το John Wick) στην δεκαετία που διανύουμε.

Είναι γνωστό σε όλους πως αν μια ταινία του συγκεκριμένου είδους καταφέρει να έχει έναν επιβλητικό και απειλητικό «κακό», τότε αυτόματα ανεβαίνει επίπεδο. Ο Τζέι Τζέι Αμπραμς, που ανέλαβε να αναστήσει το franchise μετά το φιάσκο του δεύτερου μέρους, το ξέρει πολύ καλά αυτό, πετυχαίνει διάνα με την επιλογή του ανυπέρβλητου Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στον ρόλο του ανταγωνιστή και τελικά ο τελευταίος καταφέρνει να πάρει πάνω του το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας: απολαυστικός και απειλητικός, ο Χόφμαν επιβεβαιώνει το αστείρευτο ταλέντο του κάθε φορά που εμφανίζεται στην ταινία.

Το σενάριο διακατέχεται από αληθινά διακυβεύματα που σε κάνουν να ταυτίζεσαι με τα κίνητρα των πρωταγωνιστών, οι συνεχόμενες ανατροπές καταφέρνουν να μην σε κουράσουν αλλά να κρατάνε στα ύψη το ενδιαφέρον σου και τελικά η αποστολή επιτυγχάνει θριαμβευτικά: ένα franchise, που έμοιαζε αποτυχημένο μετά το δεύτερο μέρος του, «ανασταίνεται».

Το πρώτο μέρος της σειράς απέχει παρασάγγας από όλες τις υπόλοιπες ταινίες τόσο σε επίπεδο ύφους –είναι με διαφορά το πιο κατασκοπικό και το λιγότερο action μέρος- όσο και σε επίπεδο ποιότητας. Κάποιες κριτικές από το εξωτερικό λένε πως το έκτο μέρος είναι τόσο καλό που καταφέρνει να ξεπεράσει ακόμα και το πρώτο αλλά η αλήθεια είναι πως δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε κάτι τέτοιο.

Το πρώτο «Mission Impossible» υιοθετεί αρχικά το παλιομοδίτικο ύφος της τηλεοπτικής σειράς της οποίας αποτελεί ριμέικ και αν στη συνέχεια εκσυγχρονίζεται όσο περνάει η ώρα, αποτελεί καθ’ όλη τη διάρκειά του έναν μεγάλο φόρο τιμής στο παλιό σίριαλ πάνω στο οποίο βασίζεται αυτή η σειρά ταινιών. Το πραγματικά εντυπωσιακό ωστόσο με αυτή τη δημιουργία είναι πως ο Ντε Πάλμα βασίζει την αγωνία της ταινίας του σε δυο εξαιρετικά εμπνευσμένες ανατροπές –μία που γίνεται στην αρχή και μια που γίνεται προς το τέλος της ταινίας- επιβεβαιώνοντας τον τιμητικό χαρακτηρισμό που του έχει αποδοθεί ως ο καλύτερος μαθητής του Χίτσκοκ, οι οποίες μοιάζουν να είναι οριακά «ιερόσυλες» για την παράδοση του σίριαλ.

Ο Ντε Πάλμα καταφέρνει το ακατόρθωτο: «σβήνει» αποφασιστικά το παρελθόν του brand name με το όνομα «Mission Impossible» και ταυτόχρονα το τιμάει! Ορισμένες σκηνές θα έπρεπε να διδάσκονται σε σχολές κινηματογράφου για να καταλαβαίνουν οι μαθητές τους τι σημαίνει δόμηση αγωνίας, η αφήγηση είναι αριστοτεχνική ανά σημεία, οι σκηνές δράσης είναι τόσο καλές που με ευκολία γίνονται κλασικές και γενικότερα, 22 χρόνια μετά την πρεμιέρα του, δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί: το αρχικό «Mission Impossible» είναι από τις καλύτερες ταινίες των 90s.