Αχ, Mike Flanagan… όταν άκουσα πως θα βγει η σειρά αυτή, εν όψει του countdown for Halloween, ενθουσιάστηκα! Η ιστορία φαινόταν ταμάμ για ξεκίνημα! Και όταν βγήκαν οι πρώτες κριτικές, είδα παντού διθυράμβους! Έτσι, ξεκίνησα κλείνοντας τζάμια και παντζούρια, κλειδώνοντας πόρτες, παίρνοντας την πικέ κουβερτούλα και αράζοντας για τρελό, τρομακτικό binge!
Ας ξεκινήσουμε όμως από τα τυπικά. Σενάριο και σκηνοθεσία, Mike Flanagan (Oculus, Hush, Ouija: Origin of evil, Gerald’s game, Doctor Sleep, The haunting of Hill House, The haunting of Bly Manor). Οι πρωταγωνιστές λιγότερο γνωστοί ηθοποιοί με εξαίρεση τον Hamish Linklater και τη μοναδική, Kate Siegel, σύζυγο του Flanagan, που συμμετέχει ή πρωταγωνιστεί στις περισσότερες δουλειές του (όχι αδίκως, οφείλω να τονίσω, μιας και είναι πραγματικά ταλαντούχα). Είναι η πρώτη τηλεοπτική δουλειά του Flanagan που είναι εξολοκλήρου δικό του δημιούργημα και όχι βασισμένη σε κάποιο βιβλίο (αυτό είναι υλικό για άλλο άρθρο).
Fun fact! Την ιστορία του Midnight Mass την είχε χρόνια στο μυαλό του και μας το είχε δείξει στις ταινίες Hush και Gerald’s game!
Η ιστορία ξεκινά με τον Riley, ο οποίος μόλις προκάλεσε αυτοκινητιστικό δυστύχημα – λόγω μέθης – στο οποίο σκοτώθηκε μια φίλη που ήταν μαζί του. Τα φώτα ασθενοφόρων και περιπολικών φωτίζουν τη σκηνή καθώς βλέπουμε τον Riley να προσεύχεται την ώρα που ένας αστυνομικός τον διακόπτει για να σχολιάσει το γεγονός και να του πει να αναρωτηθεί γιατί ο θεός σώζει κάποιους ανθρώπους και αφήνει άλλους να πεθάνουν. Στην πορεία, ο Riley επιστρέφει στο μικρσκοπικό νησάκι Crockett, από όπου κατάγεται, όπου με την άφιξη ενός νέου ιερέα (Linklater), αρχίζουν να συμβαίνουν πράματα και θάματα!
Ας βγάλουμε από τη μέση το πιο σημαντικό που έχω να πω… το Midnight Mass είναι μια ιστορία τρόμου η οποία δεν τρομάζει το κοινό της. Και, αν πάρω όλες τις δουλειές του Flanagan, μόνο τα Oculus, Hush και Ouija: Origin of Evil ήταν οι δουλειές με τις οποίες ταρακούνησε/τρόμαξε το κοινό. Οι υπόλοιπες δουλειές του είναι ακριβώς αυτό που είπα: Τρομακτικές ιστορίες που δεν τρομάζουν το κοινό καθώς χρησιμοποιεί το είδος για να μιλήσει για την ανθρώπινη κατάσταση που περιλαμβάνει πόνο, θρήνο, ρατσισμό, φονταμενταλισμό, μετάνοια και πολλά άλλα δυσάρεστα.
Με το Midnight Mass, ο Flanagan, προσπαθεί να δημιουργήσει μια εκ νέου αφήγηση της ιστορίας του αποστόλου Παύλου θέτοντας ένα ενδιαφέρον twist στην ερμηνεία ή την παρερμηνεία του θείου στοιχείου. Γεμάτη βιβλικές αναφορές και εξηγήσεις (μερικές φορές υπερβολικά πολλές εξηγήσεις), η σειρά δεν προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε όσο να αναρωτηθούμε και να αμφισβητήσουμε αυτά τα πιστεύω. Υπάρχουν και μερικά jump scares εδώ κι εκεί αλλά τίποτα φοβερό. Βασίζεται κυρίως στους διαλόγους που έχουν να κάνουν με την πίστη, την αθεΐα, τη θρησκεία και την ηθική (όχι ιδιαίτερα πετυχημένα ή σε φοβερό βάθος ώστε να μας κάνει να προβληματιστούμε, οφείλω να παραδεχτώ).
Η σειρά είναι limited (κοινώς, δεν έχει δεύτερη σεζόν) και αποτελείται από επτά επεισόδια, οι τίτλοι των οποίων αντιστοιχούν σε τίτλους συγκεκριμένων βιβλίων της Αγίας Γραφής. Αν είχε συμμαζέψει κάποια στοιχεία πιστεύω πως θα τελείωνε πιο δυνατά στα 4-5 επεισόδια.
Το συν που είχε στα δύο Haunting ήταν το μείον αυτής της σειράς, για εμένα. Στα Haunting, το παρελθόν των πρωταγωνιστών έδενε ωραία με την ιστορία για να δέσει την πλοκή και να μας κάνει να νιώσουμε πιο κοντά στους πρωταγωνιστές. Ο τρόπος που το κάνει αυτό όμως στο Midnight Mass απλά κουράζει και υπάρχει για να γεμίσει λίγο νεκρό χρόνο ή να μας κάνει ντε και καλά να νοιαστούμε, χωρίς να το πετυχαίνει απαραίτητα, παρά την αξιέπαινη προσπάθεια των πρωταγωνιστών.
Πραγματικά, δεν μπορώ να πω ότι είναι κακή σειρά, κάθε άλλο. Η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, οι ερμηνείες, όλα δουλεύουν μαζί και συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Απλά… δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι ως τελικό προϊόν. Αντί για κάτι στιβαρό που θα μας προβληματίσει για μέρες, είναι απλά μια σειρά που θα κάνουμε binge μια δυο μέρες, θα το ευχαριστηθούμε όσο το βλέπουμε, αλλά μέχρι εκεί. Και είναι κρίμα, γιατί η αρχική ύλη είναι εκεί αλλά δεν αξιοποιήθηκε με τον κατάλληλο τρόπο.
(Τσάμπα το κλειδαμπάρωμα και η κουβερτούλα πάντως… δεν τρόμαξα στιγμή.)
