Από την χειρότερη στην καλύτερη: Η «σωστή» σειρά των ταινιών Spider-Man

Το ”No Way Home” έσπασε τα ταμεία όπου κι αν προβλήθηκε και αγαπήθηκε με πάθος από τους φανς του Spidey. Λογικό, καθώς δεν βλέπεις κάθε μέρα τους τρεις ηθοποιούς που φόρεσαν την στολή να ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια στους villains όλων των ταινιών. Στην πραγματικότητα όμως είναι η απόλυτη επιβεβαίωση της πολυσυζητημένης δήλωσης του Μάρτιν Σκορσέζε για την Marvel. Η τελευταία και πιο επιτυχημένη ταινία του Spiderman δυστυχώς δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μεγάλη βόλτα στο λούνα παρκ. Κάλη για χαβαλέ και πανηγύρια αλλά στην ουσία της δεν είναι καν ταινία, παρά ένα πανάκριβο fan service διάρκειας δυόμιση ωρών.

Το άδοξο φινάλε ενός franchise που πέθανε πριν καλά-καλά προλάβει να εδραιωθεί, σκηνοθετημένο σε μια φάση που η Marvel και η Sony είχαν μπλέξει τα μπούτια τους όσον αφορά τα δικαιώματα του χαρακτήρα, η δεύτερη ταινία με τον Άντριου Γκάρφιλντ ως «Αραχνάκια» υπήρξε ένας αληθινός αχταρμάς με δεδομένο πως προσπάθησε μέσα στην αναπόφευκτα περιορισμένη διάρκειά της να χωρέσει πλοκές και υποπλοκές που κανονικά χρειάζονταν 3-4 ταινίες για να απλωθούν ικανοποιητικά. Η ταινία κατάφερε να αποτυπώσει επί της οθόνης τον θάνατο της Γκουέν Στέισι, του μεγάλου έρωτα του Spider-Man δηλαδή, και να μην ασχοληθεί κανείς ενώ οι Electro και Green Goblin έμοιαζαν περισσότερο με αδιάφορες καρικατούρες παρά με ορθά δομημένους ανταγωνιστές. Γενικά, μια απογοήτευση.

Όταν ο Σαμ Ράιμι πήρε την οριστική του απόφαση να μην γυρίσει το «Spider-Man 4», οι άνθρωποι της Sony βρέθηκαν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: να συνεχίσουν το franchise χωρίς τον άνθρωπο που το έστησε και το έκανε πετυχημένο ή να γίνει ένα reboot του χαρακτήρα; Αποφασίστηκε το δεύτερο και μάλιστα, οι πρώτες εξαγγελίες έκαναν λόγο για μια γιγάντωση της μυθολογίας του ήρωα, για μεγαλεπίβολες ταινίες και spin offs που θα έκαναν το σύμπαν του Spidie να στέκεται μόνο του και αυτόνομα. Τελικά, είδαμε μια ξαναζεσταμένη επανάληψη του πρώτου «Spider-Man», ένα ανέμπνευστο και άτολμο origin που έπασχε από έλλειψη πρωτοτυπίας. Μόλις δέκα χρόνια μετά το «Spider-Man» του Ράιμι, η ταινία reboot του «Αραχνάκια» όχι απλά δεν άρεσε στον κόσμο, αλλά κάτι χειρότερο: υπήρξε εξαιρετικά διαδεδομένο το ερώτημα «τι νόημα ύπαρξης έχει αυτό»;

Το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορικής τριλογίας του Σαμ Ράιμι υπήρξε κατά γενική ομολογία και το πιο αδύναμο. Το «Spider-Man 3» βέβαια είχε τις στιγμές του: o Sandman ως villain ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικός ενώ οι πτυχές της ταινίας που εξερευνούν τα προσωπικά του Πίτερ Πάρκερ εμπεριέχουν μπόλικη ωριμότητα. Κατά τα άλλα, το «Spider-Man 3» διακατέχεται από μια μεγάλη αμηχανία να συνεχίσει αρμονικά την αρχική διλογία και ταυτόχρονα να της προσδώσει νέα χαρακτηριστικά με αποτέλεσμα πολλές φορές να φλερτάρει με την παρωδία. Λογικό: τα δυο πρώτα κεφάλαια της ιστορίας ήταν ποπ και φωτεινά, το τρίτο επιχείρησε να γίνει σκοτεινό και η δεξιοτεχνία για την απαιτούμενη αρμονική μετάβαση έλειπε. Συν τοις άλλοις, μεγάλη χαμένη ευκαιρία ο Venom…

Η δεύτερη solo ταινία του Αραχνάκια στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel είχε μια διπλή αποστολή να εκπληρώσει: αφενός να αποτελέσει μια ιδανική πρεμιέρα της νέας εποχής της Marvel ακριβώς μετά το «Endgame» και αφετέρου να διατηρήσει την φρέσκια οπτική της πρώτης Spider-Man ταινίας του σύμπαντος, που ενθουσίασε κόσμο και κοσμάκη. Αποτυγχάνει και στις δυο με δεδομένο πως πρόκειται για μια τυπική generator ταινία Marvel, φτιαγμένη από αυτόματο πιλότο, που κουβαλάει όλες τις παθογένειες του σύμπαντος: άχρωμη, άοσμη, άγευστη, επίτηδες μετριοπαθής ως προς τα πάντα, με τρομακτικό έλλειμμα ψυχής. Το αρνητικό αντίθετο του «Homecoming» που τόσο μας είχε γοητεύσει. Κρίμα.

Κομμάτι μιας άτυπης τριλογίας που ανέστησε το είδος του υπερηρωικού σινεμά, το «Spider-Man ήρθε να συμπληρώσει το «Blade» και το «X-Men» και να ενισχύσει το μήνυμα πως οι ταινίες με υπερήρωες είναι το κινηματογραφικό είδος του μέλλοντος. Από τα πιο όμορφα origin που έχουμε δει ποτέ, φρέσκο τόσο στο μάτι όσο και στην οπτική του ακόμα και σήμερα, με έναν Μαγκουάιρ να ισορροπεί καταπληκτικά ανάμεσα στην nerdy και την υπερηρωική διάσταση του χαρακτήρα του και με τον Γουίλιαμ Νταφόε να δίνει ερμηνευτικά ρέστα ως Green Goblin, το «Spider-Man» -ειδικά πλέον που έχουν περάσει τα χρόνια- θεωρείται (και είναι) ιστορική ταινία για το new wave υπερηρωικό σινεμά.

Τέσσερα περίπου χρόνια πριν την κυκλοφορία του «Dark Knight» και της μετουσίωσής του σε απόλυτο μέτρο σύγκρισης για κάθε ταινία του υπερηρωικού σινεμά, είχε κυκλοφορήσει ένα άλλο superhero movie που πληρούσε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Αν το πρώτο «Spider-Man» του Σαμ Ράιμι έστρωσε το χαλί για ένα ένδοξο μέλλον στον ήρωα και το είδος, το sequel περπάτησε σε αυτό με μεγαλοπρέπεια και έγραψε ιστορία. Η εσωτερική πάλη του Spider-Man ανάμεσα στην υπεηρωική και την καθημερινή του εκδοχή εδώ έγινε με σεμιναριακό τρόπο ενώ αντίστοιχη δεξιοτεχνία συνόδευσε και την μετάλλαξη του Doctor Octopus από μέντορα του Πίτερ Πάρκερ σε μεγάλο αντίπαλο του Spider-Man. Γενικότερα, ο Σαμ Ράιμι εδώ βρίσκεται στην καλύτερη εποχή του, η δημιουργική του ωριμότητα συναντάει ένα geekness που ξεχειλίζει και το «Spider-Man 2» αφήνει εποχή.

Έπειτα από την μικρή εμφάνισή του στο «Civil War», που αποτέλεσε και την βιαστική είσοδό του στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, ο Spider-Man απέκτησε επιτέλους τη δική του σόλο ταινία που άξιζε αλλά δεν είχε πάρει (λόγω μπερδεμένων δικαιωμάτων) στην νέα εποχή της Marvel. Το «Homecoming» δεν υπήρξε ακριβώς origin -ευτυχώς, γιατί θα ήταν μεγάλη σπατάλη χρόνου- αλλά η αποτύπωση των πρώτων βημάτων του «Αραχνάκια» κουβαλάει το βασικό στοιχείο που κάνει ένα origin πετυχημένο: την εσωτερική διαπάλη. Διαχωρισμένο ευθέως σε επίπεδο προσέγγισης από άλλες ταινίες που έχουν ασχοληθεί με τις εσωτερικές διαπάλες του Spider-Man, το «Homecoming» είναι ένας εξαιρετικός συνδυασμός ανάμεσα στο coming of age και το supehero genre και o Τομ Χόλαντ αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά και αναδεικνύεται για πλάκα μέσα από τον ρόλο. Βοηθάει βέβαια και η τρομακτικά καλή χημεία που έχει σε επίπεδο ρόλου με τις δυο παλιοσειρές που καθορίζουν την ταινία με την παρουσία τους. Ο λόγος για τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ που ως Iron Man δημιουργεί ένα γοητευτικότατο δίπολο «πατέρα»-«γιου» με τον Spider-Man και -κυρίως- τον θεούλη που ακούει στο όνομα Μάικλ Κίτον, ο οποίος στα 60φεύγα του ζωντανεύει τον κακό Vulture και 25 χρόνια μετά τα Batman χρόνια του, παραδίδει μαθήματα για το πως πρέπει να γίνονται οι ερμηνείες στις superhero ταινίες. Υποκλίσεις.

Αντιμετωπίστηκε ως ένα «μεζεδάκι», ως ένα ορεκτικό ενόψει των «σημαντικών» κυκλοφοριών του υπερηρωικού είδους και τελικά, μας πήρε τα μυαλά. Έφτασε στο σημείο ακόμα και να χαρακτηριστεί ως η καλύτερη «Spider-Man» ταινία που έχει δημιουργηθεί και θα την πούμε την αμαρτία μας, αγαπητέ μας αναγνώστη: αυτό εδώ το κείμενο συμφωνεί στο έπακρο με τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό. Εισάγοντας την θεωρία του multiverse και έναν ολόκληρο στρατό από έναλλακτικούς Spider-Men να καθορίζει την πλοκή-με τους Μάιλς Μοράλες (κυρίως) και Πίτερ Πάρκερ αλλά από άλλη διάσταση (δευτερευόντως) να ηγούνται- το «Into the Spider-Verse» εκπέμπει nerd-ίλα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, αποτελεί μια ωδή στην κόμιξ μυθολογία του Spider-Man, «ντύνεται» με εξαιρετικά καλοδομημένους vilains (που πάνω από όλα έχουν πειστικά κίνητρα) και κάπως έτσι έχουμε ένα κομψοτέχνημα. Δεν έχουμε αμφιβολία: τόσο τολμηρή live action ταινία για το υπερηρωικό σινεμά δύσκολα θα δούμε. Τουλάχιστον σύντομα…