Στις 20 Ιουνίου του 1975 ο Steven Spielberg μας παρουσίασε τα σαγόνια του καρχαρία αλλάζοντας μια για πάντα τον τρόπο που απολαμβάνουμε τα καλοκαιρινά μας μπάνια, δημιουργώντας μας τρόμο και ακραία σενάρια στο μυαλό μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση μιας κοπέλας που στην πρεμιέρα της ταινίας υπέστη κάποιου είδους κλονισμό (cinematic neurosis) και ως συνέπεια των παραπάνω βίωσε εκτεταμένο άγχος και διάφορες άλλες διαταραχές. Φυσικά οι ειδικοί έσπευσαν να αναλύσουν την περίπτωση λέγοντας ότι πρέπει να προϋπάρχει κάποιο έδαφος ώστε να αποκαλυφθούν τα συμπτώματα, χωρίς αυτό βέβαια να αποτελεί τον κανόνα. Εξάλλου δεν είναι λίγες οι φορές που μετά την προβολή κάποιας ταινίας τρόμου βιώνουμε παροδικά, μέσα στις μέρες, κάποιον υποτυπώδη τρόμο που μας κάνει να σκεφτόμαστε τι είδαμε και μας στερεί τον πολύτιμο ύπνο μας.
Παρόμοιες καταστάσεις είχαν δημιουργηθεί δυο χρόνια πριν (1973), στην προβολή του Εξορκιστή, με μεγάλη μερίδα του κοινού να εμφανίζει έντονα συμπτώματα ανησυχίας, τρόμου και άγχους μετά την παρακολούθηση της ταινίας.
O κινηματογράφος της δεκαετίας του ’70 αν μη τι άλλο μας έδωσε μεγάλες δόσεις τρόμου, με τα εξής χαρακτηριστικά παραδείγματα: The Omen (1976), The Texas Chainsaw Massacre (1974), Don’t Look Now (1973), The Hills Have Eyes (1977), Halloween (1978),Eraserhead (1977).
Πλανά κοντινά στα πρόσωπα, πλάνα μέσα από τα μάτια του δολοφόνου, πλάνα στατικά που σε καθηλώνουν και σε βυθίζουν στη σιωπή τους και ξαφνικά πλημμυρίζουν εκκωφαντικά, άλλες φορές με αίμα και άλλες φορές με κραυγές αγωνίας. Η υπερβολή στα 70’s δεν υπήρχε ως αρνητική έννοια και ήταν ακριβώς αυτό που διέκρινε την ποιότητα της τότε κινηματογράφησης, και έτσι σήμερα έχουμε έναν θησαυρό από αριστουργήματα.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές των όσων αναφερθήκαν στο άρθρο.
Υ.Γ. Η Λάμψη, παρόλο που κυκλοφόρησε το 1980, έχει ξεκάθαρα τον αέρα των 70’s.
70’s Horror picture gallery
