Αν το φθινόπωρο του 2019 έπρεπε να αποκτήσει όνομα, αντικειμενικά ένα θα επιλεγόταν: Τζόκερ! Άλλωστε, είναι αναμφισβήτητο: έχει κυριαρχήσει η ύπαρξή του παντού, σε κάθε γωνιά του διαδικτύου εμφανίζεται η φιγούρα του, σε κάθε συζήτηση είτε περιοριστικά για την ποπ κουλτούρα είτε περί ανέμων και υδάτων αναφέρεται το όνομά του, ουρές γίνονται στα σινεμά για την πάρτη του, ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν καμία επαφή με την geek κουλτούρα πάνε να δουν την κινηματογραφική επιστροφή του.
Μέσα σε όλο αυτό το καθορισμένο από τον Τζόκερ του Χοακίν Φίνιξ περιβάλλον, η DC κυκλοφόρησε και μια one shot ιστορία για τον «Πρίγκηπα του Εγκλήματος» της Γκόθαμ Σίτι, ενταγμένη στην σειρά «Year of the Villain» που «τρέχει» από το καλοκαίρι του 2019 και αφορά solo ιστορίες των κλασικών villain της. Το one shot που είχε να κάνει με τον Τζόκερ, το «Joker: Year of the Villain» δηλαδή, έχει και μια μεγάλη ιδιαιτερότητα: είναι μια ιστορία που ανέλαβε να δημιουργήσει ο Τζον Κάρπεντερ!
Αυτόματα λοιπόν κάθε αίσθηση overdose από Τζόκερ που μπορεί να μας είχε πιάσει, αυτόματα εξανεμίζεται: το να βλέπεις μια ιστορία του πιο διάσημου villain όλων των εποχών δια χειρός του μετρ του τρόμου αποτελεί ένα ιστορικό εν τη γενέσει του crossover και η προσμονή πως κάτι ιστορικό έχει προκύψει από αυτή τη «συνάντηση» αυτόματα εκτοξεύεται στα ύψη.
Πρόκειται βέβαια, για ένα «τζοκερικό» σφηνάκι: οι 34 σελίδες του «Joker: Year of the Villain» διαβάζονται για πλάκα και με ευχαρίστηση αλλά πρόκειται για κάτι τόσο περιορισμένης έκτασης που αυτόματα οι εν δυνάμει δυνατότητες της ιστορίας καταπιέζονται. Μην φανταστεί κανείς δηλαδή πως έχουμε να κάνουμε με κάτι που συγκρίνεται με άλλες εμβληματικές ιστορίες με ή για τον Τζόκερ όπως το αριστουργηματικό «Joker» του Ατζαρέλο ή το «Arkham Asylum» του Μόρισον.
Με τον Κάρπεντερ να είναι ο βασικός σεναριογράφος, τον Άντονι Μπερτς επίσης στην ιστορία και τους Μαρκ Ντίρινγκ και Φίλιπ Ταν στο σχέδιο, το «Joker: Year of the Villain» βρίσκει τον διαβολικό κλόουν της Γκόθαμ Σίτι να το έχει σκάσει μόλις από το Άσυλο Άρκαμ μαζί με άλλον ένα τρόφιμό του, τον Τζέρεμι. Ο Τζόκερ κάνει ακόλουθό του τον χαμηλών τόνων Τζέρεμι και ο τελευταίος ακολουθεί τον νέο μέντορά του με ένα μείγμα φόβου και θαυμασμού (οι συσχετισμοί με το βασικό στόρι του «Joker» του Ατζαρέλο είναι προφανείς). Οι δυο τους, δραπέτες ενός άσυλου ψυχασθενών ανθρώπων, κυριευμένοι από διαταραχές και ψυχολογικά ζητήματα, θα κάνουν μια μεγάλη βόλτα στην πόλη και θα γιορτάσουν με την ψυχή τους το γεγονός πως πλέον είναι ελεύθεροι.
Η συγγενική οπτική ανάμεσα στο κόμικ του Κάρπεντερ και την πρόσφατη ταινία του Τοντ Φίλιπς είναι μέχρι ένα σημείο εξόφθαλμη: όπως ακριβώς το πρόσφατο κινηματογραφικό «Joker» έτσι και το χάρτινο «Joker: Year of the Villain» επιχειρούν να προσεγγίσουν το ζήτημα των ψυχικών ασθενειών με λίγο μεγαλύτερη διάθεση εμβάθυνσης από τις περισσότερες ιστορίες αντίστοιχου περιεχομένου που απλά ορίζουν την ψυχική ασθένεια ως την μήτρα του κακού και ξεμπερδεύουν. Και φυσικά, υπάρχει και μια μεγάλη διαφορά: εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πέρα για πέρα συνειδητό Τζόκερ, που ξέρει να διαχειρίζεται την τρέλα του και το απολαμβάνει, που είναι επικίνδυνος και δολοφονικός.
Η διάθεση του Κάρπεντερ να παίξει με ένα είδος που ποτέ δεν είχε ασχοληθεί ξανά είναι έκδηλη και η ιστορία του εμπεριέχει έναν συνδυασμό φρεσκάδας και σεβασμού στο παρελθόν του είδους -ορισμένοι οπτικοί φόροι τιμής σε κλασικές ιστορίες με τον Τζόκερ το αποδεικνύουν- αλλά όπως είπαμε, οι δυνατότητες αυτής της ιστορίας είναι εξ’ αντικειμένου περιορισμένες λόγω του μικρού μεγέθους της. Μπορούμε να φανταστούμε το «Joker: Year of the Villain» ως το τελευταίο σφηνάκι μετά από ένα τρελό overdose. Ε, δια χειρός Κάρπεντερ ένα τέτοιο σφηνάκι σίγουρα αξίζει. Αλλά παραμένει σφηνάκι.
