Δεκαεπτά χρόνια από την κινηματογραφική μεταφορά του, το ”Constantine” στέκεται αξιοπρεπώς, κερδίζοντας αργοπορημένα την αναγνώριση που του άξιζε.
Το 2005 ήταν μια δυνατή χρονιά για τις blockbuster ταινίες. Από την μία είχαμε την πολυπόθητη επιστροφή του Batman, με το ”Batman Begins” του Nolan που έμελλε να καθορίσει την μετέπειτα πορεία του υπερηρωικού σινεμά, το εξαιρετικό ”Sin City” από τον Robert Rodriguez, την τίμια μεταφορά του ”V for Vendetta” και το σκοτεινό φινάλε της prequel τριλογίας του Star Wars με το ”Revenge of the Sith”. Από την άλλη είχαμε μερικές από τις πιο κακές υπερηρωικές ταινίες όπως τα ”Elektra”, ”Fantastic Four”, το απογοητευτικο remake του War of the Worlds του Steven Spielberg και αλλά πολλά που θα μας έπαιρνε ολόκληρο αφιέρωμα για να τα αναλύσουμε.
Κάπου εκεί λοιπόν έκανε πρεμιέρα το ”Constantine”. Εκείνη την περίοδο ο κυνικός ντετέκτιβ-εξορκιστής της Vertigo και της DC δεν απολάμβανε την δημοφιλία που έχει στις μέρες μας. Ο περισσότερος κόσμος δεν γνώριζε καν την ύπαρξη του και απλά πήγε στο σινεμά για να δει τη νέα ταινία του Keanu Reeves. Υπήρχε όμως ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο πάντα συμπαθής Keanu δεν θύμιζε σε τίποτα τον αντιήρωα της Vertigo.
Δημιούργημα του τρισμέγιστου Alan Moore, ο John Constantine έκανε την εμφάνισή του στο κόμικ του Swamp Thing, ”The saga of Swamp Thing”, το 1985. Το 1988 απέκτησε την δική του σειρά κόμικ με τίτλο ”Hellblazer”. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αρχικός τίτλος ήταν ”Hellraiser” αλλά άλλαξε για να μην υπάρξει μπέρδεμα με την ομώνυμη ταινία του Clive Barker που είχε βγει ένα χρόνο πριν. Η δημιουργία μιας ταινίας Constantine υπήρχε στα σκαριά από το 1997 και κάποια στιγμή είχε συνδεθεί το όνομα του Nicolas Cage για τον πρωταγωνιστικό ρόλο μέχρι τελικά να καταλήξουν στον Keanu Reeves. Ο Alan Moore όπως και με όλες τις κινηματογραφικές μεταφορές των έργων του δεν ήθελε καμία σχέση με την ταινία, ζητώντας τα κέρδη να μοιραστούν στους υπόλοιπους δημιουργούς του χαρακτήρα.
Στα κόμικς ο John Constantine είναι από το Λίβερπουλ, μιλάει με την χαρακτηριστική προφορά της περιοχής και το παρουσιαστικό του παραπέμπει στον Sting. Ο Keanu δεν κατείχε τίποτα από αυτά τα στοιχεία και το μόνο κριτήριο επιλογής ήταν η φρέσκια (τότε) επιτυχία του από την τριλογία του ”Matrix”. Έτσι λοιπόν ενώ εμπορικά ήταν αρκετά επιτυχημένο, οι κριτικές δεν ήταν ιδιαίτερα καλές και οι οργισμένες αντιδράσεις των φανς του χαρακτήρα δεν βοήθησαν καθόλου, με αποτέλεσμα το franchise να μείνει στον πάγο.
Επίσης δεν βοήθησε καθόλου η αλλαγή στο origin του χαρακτήρα. Στην ταινία ο Constantine είχε το χάρισμα (και κατάρα) να βλέπει δαιμόνες στην πραγματική ζωή, γεγονός που τον σε απόπειρα αυτοκτονίας ενώ στα κόμικς αποκτά την ικανότητα αυτή ως τιμωρία επειδή κάλεσε έναν δαίμονα, με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός μικρού κοριτσιού. Ακόμα ο χαρακτήρας του Chas (τον υποδύεται ο Shia LaBeouf) έχει ελάχιστη σχέση με τον αντίστοιχο στα κόμικς, όπου εκεί είναι περισσότερο ισότιμος φίλος του, παρά μία καρικατούρα του Robin όπως παρουσιάζεται στην ταινία.
Όπως βλέπουμε, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αντιπαθήσει κανείς την ταινία, ειδικά αν γνωρίζει τα κόμικς. Από την άλλη όμως υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να την συμπαθήσεις. Παρά την ελάχιστη σχέση που έχει εμφανισιακά με τον χαρακτήρα, ο Keanu Reeves είναι κάτι παραπάνω από τίμιος στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μεταφέρει άριστα με το βλέμμα του τον πόνο που κουβαλάει ο ήρωας και προσφέρει μερικές στιγμές αγνού κυνισμού, όπως αρμόζει στον χαρακτήρα. Το μαύρο χιούμορ είναι εκεί (δεν συγκρίνεται βέβαια με το φλεγματικό ύφος του Constantine των κόμικς) και δείχνει να βάζει την ψυχή του στον ρόλο. Ο Keanu καταφέρνει να στήσει μία διαφοροποιημένη εκδοχή του χαρακτήρα, αμερικάνικη και λίγο πιο ηρωική, καθόλα όμως γοητευτική.
Το συμπρωταγωνιστικό καστ επίσης είναι εξαιρετικό. Αν εξαιρέσουμε το κάστινγκ του εκνευριστικού Shia LaBeouf ως Chas και την άνευρη συμμετοχή του Gavin Rossdale (ο τραγουδιστής των Bush) στον ρόλο του δαίμονα Balthazar, οι υπόλοιποι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι ένας κι ένας. Η Rachel Weisz είναι ιδανική συμπρωταγωνίστρια και κινητήριος μοχλός της πλοκής, οι συνεργάτες του Constantine, Father Hennessy (Pruitt Taylor Vince) και Beeman (Max Baker) είναι απολαυστικοί, ο Djimon Hounsou ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο του ισορροπιστή μάγου Midnite, ενώ την παράσταση κλέβουν με άνεση οι εμφανίσεις της Tilda Swinton ως Gabriel (ίσως το καλύτερο κάστινγκ αρχάγγελου ποτέ) και του Peter Stormare ως Σατανά.
Η σκηνοθεσία του Francis Lawrence (Hunger Games) εξυψώνει την ταινία με εντυπωσιακά πλάνα, σωστή χρήση του δημοφιλούς τότε slow motion και κάποια αρκετά δυνατά jump scares. Χτίζει μία ατμόσφαιρα που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα σε horror και noir/action και έχουμε την εντύπωση ότι αν δεν είχαμε να κάνουμε με blockbuster, θα βλέπαμε κάτι πολύ πιστό στην πιο βίαιη αισθητική των κόμικς. Τα CGI στέκονται ακόμα καλά αν και σε μερικές σκηνές έχουν παλιώσει, με highlight την απεικόνιση της κόλασης ως ένα μέρος που είναι σε μία αιώνια πυρηνική έκρηξη, μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη επιλογή.
Το Constantine αποτελεί μια περίεργη περίπτωση καθώς, ενώ πήγε σχετικά καλά εμπορικά, δεν κατάφερε να στήσει το franchise που φιλοδοξούσε να χτίσει η Warner. Ο χαρακτήρας εμφανίστηκε ξανά σε animation ταινίες όπως το καταπληκτικό ”Constantine: City of Demons”, ως μέλος της Justice League Dark αλλά και στο σύμπαν του CW με την δική του σόλο σειρά και με συμμετοχές στα ”Arrow” και ”Legends of Tomorrow” και τον Matt Ryan να αποτελεί την τελεία ενσάρκωση του χαρακτήρα. Επίσης είχαμε πρόσφατα την πολύ καλή εμφάνιση της Johanna Constantine στο πρόσφατο ”The Sandman” που ουσιαστικά αντικατέστησε τον χαρακτήρα του John από το κόμικ.
Παρόλη όμως την απήχηση που έχει ο χαρακτήρας τα τελευταία χρόνια, δεν κατάφερε να πιάσει τα επίπεδα που ζητάει η Warner και η κινηματογραφική DC. Πριν δύο χρόνια είχε ανακοινωθεί ότι θα βγει live-action σειρά στο HBO από τον JJ Abrams αλλά τελικά οι πρόσφατες αλλαγές στην εταιρεία, οδήγησαν τα πλάνα στον πάγο. Ώσπου φτάσαμε στο σήμερα για να έχουμε επιτέλους την επίσημη ανακοίνωση για το sequel της ταινίας με όλους τους αρχικούς συντελεστές να επιστρέφουν. Γνώμη μας, αυτή η απόφαση έπρεπε να είχε παρθεί πολύ πιο πριν αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
To ”Constantine” σίγουρα δεν αποτελεί το καλύτερο blockbuster, ούτε καν της χρονιάς που βγήκε. Ανήκει όμως στην κατηγορία των ταινιών που αργούν να εκτιμηθούν όπως τους άρμοζε και καταφέρνουν να αποκτήσουν ένα cult στάτους με φανατικό κοινό. Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και με τις ταινίες του Carpenter και πολλές ακόμα υποτιμημένες ταινίες. Στην σημερινή εποχή όπου έχει πέσει η ποιότητα των blockbusters, συνειδητοποιούμε πόσο λείπουν ταινίες σαν αυτή. Ταινίες με δική τους ταυτότητα, ανεξάρτητες από κινηματογραφικά σύμπαντα, γυρισμένες με μεράκι και φιλοδοξία. Και το ”Constantine” είναι ξεκάθαρα μία τέτοια ταινία.
.
