Πέρασε μια δεκαετία από το ντεμπούτο της πρώτης θηλυκής Avenger για να αποκτήσει την σόλο ταινία της και βάζουμε κάτω όλα όσα μας άρεσαν (και μας χάλασαν) στην τελευταία προσθήκη του MCU.
Natasha Romanoff / Black Widow, χαρακτήρας του Marvel Cinematic Universe που έχει εμφανιστεί σε οκτώ ταινίες του δημοφιλέστατου franchise με πιο πρόσφατη αυτή του 2019, Avengers: Endgame. Πρώτη εμφάνιση, το μακρινό 2010, στο Iron Man 2. Ναι, χρειάστηκαν έντεκα χρόνια, οκτώ ταινίες και τα γεγονότα του Endgame για να μας δώσουν, επιτέλους, μια solo ταινία της Black Widow, της μοναδικής θηλυκής Avenger…
Η υπόθεση, εν πολλοίς, αφορά την επανασύνδεση με την αδερφή της, Yelena (μια καταπληκτική Florence Pugh του Midsommar), με απώτερο σκοπό να καταστρέψουν την Red Room, την οργάνωση που τις «δημιούργησε». Την οργάνωση που της πήρε από μικρά παιδιά και τις έκανε επαγγελματίες δολοφόνους.
Να ξεκινήσω από το γεγονός ότι το cast είναι υπέροχο! Η χημεία μεταξύ τους είναι εξαιρετική και γενικότερα πείθουν για τους ρόλους που έχουν κληθεί να υποδυθούν. Ειδικά η σχέση μεταξύ Natasha και Yelena ήταν πραγματικά ρεαλιστική, φυσική, με τους διαλόγους, τα βλέμματα και τη γλώσσα του σώματος να συνηγορούν στην αλήθεια αυτής της σχέσης.
Ένα από τα θέματα που θίγει η ταινία είναι αυτό της οικογένειας. Δηλαδή, τι είναι οικογένεια, τι θεωρείται οικογένεια, ποια είναι τα πράγματα που φέρνουν κοντά μια οικογένεια κλπ. Και είναι ενδιαφέρουσα η απεικόνιση καθώς βλέπουμε κάτι άλλο στην αρχή (που μας γυρνά στην Αμερική του 1995) που παριστάνουν την κλασική πυρηνική οικογένεια και κάτι άλλο στην πορεία (που τους βρίσκουμε πλέον σε διαφορετικά μέρη και υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες). Βλέπουμε όμως και στις δύο χρονικές περιόδους την ίδια, στην ουσία της, οικογένεια παρόλο που έχει αλλάξει η δυναμική μεταξύ τους, παρόλο που γνωρίζουμε περισσότερα για την ιστορία και το κίνητρο του καθένα. Παρόλη την αλλαγή, δηλαδή, το νιώθουμε περισσότερο σαν φυσική εξέλιξη παρά σαν κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ενδιαφέρον έχει επίσης ότι η αρχή της ταινίας θυμίζει λίγο τη σειρά The Americans, δηλαδή το ύφος μας φέρνει στο μυαλό περισσότερο κατασκοπευτικό θρίλερ ενώ στην πορεία αλλάζει και γίνεται κλασικό MCU. Και ως κλασικό MCU ξέρουμε ότι θα έχουμε αρκετό χιούμορ. Με την Florence Pugh να παίρνει το σκήπτρο σε αυτό το κομμάτι, κυρίως όταν κάνει καζούρα στην αδερφή της για την πόζα που παίρνει στις μάχες (γνήσιο αδερφικό χιούμορ) κάτι που, φυσικά, είναι και αυτοσαρκασμός εκ μέρους του studio για το πώς έχει αντιμετωπίσει τη μοναδική θηλυκή Avenger!
Κάτι που επίσης προσπαθούν να καυτηριάσουν μέσω της ταινίας είναι το μοτίβο του «τραυματικού/δραματικού παρελθόντος του ήρωα». Δυστυχώς, μου φάνηκε λίγο «κενό» ως αστείο μιας και, μετά από τόσα χρόνια αναμονής για μια ταινία origin της Black Widow, μέχρι τώρα δεν είχαν δώσει το βάθος χαρακτήρα που της άρμοζε με αποτέλεσμα να προσπαθούν τώρα να το κάνουν με το ζόρι μέσα σε δύο ώρες (είχατε οκτώ ταινίες, ρε άνθρωποι) και ταυτόχρονα να το παίζουν meta διακωμωδώντας το στερεότυπο. Από εμένα είναι όχι.
Είναι κάτι που βλέπουμε ταυτόχρονα με όλες τις σειρές που βγάζουν (WandaVision, The Falcon and the Winter Soldier, Loki)… προσπαθούν αναδρομικά να προσδώσουν βάθος σε χαρακτήρες που δεν είχαν αναπτύξει επαρκώς πριν, και αυτό είναι κάτι που με έχει ενοχλήσει πολύ, όσο και αν απολαμβάνω τις σειρές, γιατί είναι χαρακτήρες για τους οποίους είχαν πολύ υλικό και πολλές δυνατότητες. Είναι σα να σκέφτηκαν εκ των υστέρων «Α, αυτός ο χαρακτήρας έχει πολύ ενδιαφέρον, ας κάνουμε μια σειρά, να βγάλουμε και περισσότερα λεφτά, να μην παραπονιέται και ο κόσμος ότι δεν αφιερώσαμε αρκετό χρόνο στον χαρακτήρα που συμπάθησε».
Και πάμε τώρα στο κυρίως θέμα… γιατί ξέρω ακριβώς τι θα πουν οι haters της ταινίας… είναι αυτοί που βλέπουν γυναίκα πρωταγωνίστρια και δη υπερήρωα και αφρίζουν από το στόμα, γυρνάνε από πλατφόρμα σε πλατφόρμα λέγοντας πόσο κακή είναι η ταινία (ακόμα και αν δεν την έχουν δει) ή βλέπουν ότι μια ταινία τολμάει (!!!) να έχει φεμινιστικά μηνύματα και αρχίζουν τα «φεμιναζί» (sic) και άλλα τέτοια ωραία.
Ας τα πιάσω ένα ένα όμως… Αρχικά, σε όποιον πει για την πολιτική θέση της ταινίας αναφέροντας αντισοβιετική προπαγάνδα, να σας θυμίσω πως το κυρίαρχο origin story της Black Widow από τα comics είναι αυτό που παρουσιάστηκε στην ταινία οπότε… take it up with the comics.
Και συνεχίζω με το κυρίαρχο νόημα/μήνυμα της ταινίας, αυτό της απαγωγής και του trafficking νεαρών κοριτσιών. Από την αρχή της ταινίας έχουμε ξεκάθαρη αναφορά στο trafficking με άντρες να σπρώχνουν κορίτσια σε containers, παιχνίδια να πέφτουν σε ρηχές λίμνες νερού στο λιμάνι κ.λπ. Θα μπορούσαν να είναι σκηνές από «σοβαρή» ταινία τέτοιας θεματολογίας. Ο πυρήνας της είναι η χειραφέτηση και η θηλυκή αυτενέργεια που έχουν κλαπεί από τις πρωταγωνίστριες (και όχι μόνο) από μικρή ηλικία.
Κατά την δική μου (διόλου ταπεινή) άποψη, καταφέρνουν να μας χαρίσουν μια δυνατή, δομημένη αφήγηση με ένα εξίσου ισχυρό μήνυμα με εύπεπτο τρόπο (δεν είναι απαραίτητα κακό το εύπεπτο) και χωρίς, προφανώς, να βγαίνουν από τα όρια που ορίζει το MCU. Είναι κάτι που έχουμε δει σε πολλές ταινίες, απλά αντί να δούμε π.χ. τον Roger Ailes (Bombshell), τον άνθρωπο που έκανε το FoxNews αυτό που είναι σήμερα, να κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση και βιασμό και να χάνει τα πάντα, βλέπουμε τον «υπέρτατο» κακό που ηγείται μιας οργάνωσης που κάνει πλύση εγκεφάλου σε κορίτσια από μικρή ηλικία (για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε την ταινία).
Γνωρίζοντας τα γεγονότα του Endgame όμως οφείλουμε να αναρωτηθούμε, μήπως ήταν/είναι αργά για την κυκλοφορία αυτής της ταινίας. Γιατί έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό το χρονικό σημείο, έχοντας τόσα χρόνια ευκαιριών, για να δούμε την ιστορία μιας τόσο ενδιαφέρουσας ηρωίδας (και ξαναλέω, της μοναδικής θηλυκής Avenger), να μάθουμε για το παρελθόν της, να δούμε την ανάπτυξη και την εξέλιξη του χαρακτήρα της, να δημιουργηθεί η επιθυμία να δούμε κι άλλες περιπέτειές της και μετά να θυμόμαστε πως έχει μπει ήδη η τελεία.
Και γι’αυτόν τον λόγο έχω απογοητευτεί (για πολλοστή φορά) από την Marvel… γιατί είναι μια ταινία που απόλαυσα πραγματικά, την ευχαριστήθηκα και θα ήθελα να δω κι άλλο! Και ξέρω ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Γιατί επιβεβαιώνομαι ακόμα μια φορά στο ότι η Natasha δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα, ενώ είναι ένας χαρακτήρας που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στο MCU, σε αντίθεση με τη Wonder Woman της αντίπαλης εταιρείας που προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου! Και αυτό φαίνεται και από το γεγονός πως, κατά τα φαινόμενα, θα έχουμε την Florence Pugh να συνεχίζει το franchise, κάτι που μεταφράζω ως «Ορίστε, φεμινίστριες, δεν θα έχετε τη Scarlett, σας δίνουμε την Florence». Γιατί, προφανώς, για την Marvel το να αλλάξει η μία λευκή γυναίκα του cast με μία άλλη λευκή γυναίκα (κατά τα φαινόμενα με το ίδιο προσωνύμιο) δεν είναι τίποτα σημαντικό ή αξιοπρόσεκτο… «Βλέπετε, φεμινίστριες; Διατηρούμε τη συμβολική εκπροσώπηση του φύλου σας! Είναι εντελώς τυχαίο το ότι η αντικαταστάτρια θα είναι ουσιαστικά η ίδια γυναίκα καθώς έχει μεγαλώσει με τον ίδιο τρόπο, έχει ζήσει τις ίδιες καταστάσεις, μάχεται με τον ίδιο τρόπο κι έχει τις ίδιες αξίες με τη Natasha. Και να χαίρεστε με το γεγονός ότι κάναμε μία ταινία με φεμινιστικό μήνυμα παρά το γεγονός ότι όλες οι γυναίκες της ταινίας είναι επίσης, ουσιαστικά, η ίδια γυναίκα. Μην τολμήσετε να μας μιλήσετε για tokenism όμως! Εμείς δεν κάνουμε τέτοια πράγματα!»
Αχ, Marvel, πώς κατάφερες να κάνεις μια ταινία που μου άρεσε και την απόλαυσα τόσο πολύ να είναι ταυτόχρονα τόσο απογοητευτική; Αυτό ήθελε πραγματικά πολύ ταλέντο!
Anyway, δείτε το! Γιατί, παρά τα ψεγάδια του, αξίζει…
