Μέσα των 70s. Σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη κοντά στο Σιάτλ η καθημερινότητα κυλάει με ρυθμούς ρουτίνας για τους έφηβους και τις έφηβες της πόλης. Μπόλικα πάρτι ενδιαμέσως των μαθημάτων, σχολικά φλερτ, οι πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες, κάμποσο αλκοόλ, μπάφοι στα μουλωχτά, μικρά ψέματα στους γονείς αλλά και μεγάλη εξάρτηση από αυτούς: οι έφηβοι και οι έφηβες αυτής της πόλης είναι τυπικά παιδιά της ηλικίας τους. Άπαντες γνωρίζουν πως στο βουνό που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την πόλη υπάρχει μια μικρή κοινότητα άστεγων και παραμορφωμένων ανθρώπων και φυσικά, άπαντες τους αγνοούν, κάνουν πως δεν υπάρχουν. Όταν οι παραμορφωμένοι άστεγοι του βουνού κατεβαίνουν στην πόλη και ψάχνουν τα σκουπίδια έξω από το τοπικό φαστφουντάδικο μπας και βρουν τίποτα αποφάγια, τα παιδιά που αράζουν στο μαγαζί και τρώνε μπέργκερ χωρίς να πεινάνε πραγματικά, κάνουν πως δεν τους βλέπουν: έτσι έχουν μάθει άλλωστε, οι γονείς τους τούς έχουν πει να μην τους κοιτάνε, θαρρείς και θα μολυνθούν αν έρθουν σε έστω και οπτική επαφή μαζί τους.
Τι είναι αυτό που έχει προκαλέσει αυτή τη παραμόρφωση στους «εξόριστους» του βουνού κανείς δεν ξέρει. Ένας αστικός μύθος υπάρχει μόνο για έναν ιό που κάποτε θέρισε αυτή την πόλη. Σύντομα, θα φανεί πως η ύπαρξη αυτού του ιού μόνο μύθος δεν είναι. Οι έφηβοι προσβάλλονται από αυτόν μέσω της σεξουαλικής επαφής και νέες παραμορφώσεις αρχίζουν να αναπτύσσονται ανάμεσά τους. Μια κοπέλα έχει μια ουρά ακριβώς στη μέση της, ένα άλλο αγόρι έχει βγάλει ένα επιπλέον στόμα λίγο πάνω από το στήθος του. Ένα άλλο κορίτσι βλέπει με τρόμο το δέρμα της να βγαίνει ολόκληρο από τη σάρκα της, σαν φίδι που αλλάζει δέρμα ενώ τα χέρια μιας έτερης κοπέλας αρχίζουν να μοιάζουν επικίνδυνα με πλοκάμια. Σύντομα, η διάκριση ανάμεσα στους «κανονικούς» και τους «παραμορφωμένους» δεν περιορίζεται ανάμεσα σε όσους ζουν στην πόλη και τους άστεγους του βουνού, σύντομα τα παραμορφωμένα παιδιά διαχωρίζονται από τα υπόλοιπα μέσα στην ίδια την καθημερινότητά τους, μέσα στο σχολείο και στις κοινωνικές διακρίσεις που αυτό παράγει. Και μέσα σε όλα αυτά κάνει την εμφάνισή του και ένας μυστήριος δολοφόνος που σκοτώνει τα παραμορφωμένα άτομα αυτής της καταθλιπτικής και σκοτεινής πόλης.
Αυτή είναι η βασική πλοκή του «Black Hole», του διάσημου graphic novel του Τσαρλς Μπερνς που δημοσιεύτηκε σε 12 μέρη από το 1994 μέχρι το 2004 και σήμερα θεωρείται μια από τις καλύτερες δουλειές που προέκυψαν στην 9η τέχνη τα τελευταία 30 χρόνια. Ασπρόμαυρες εικόνες, έντονες αναφορές στην ποπ κουλτούρα των 70s -όχι τυχαία, οι έφηβοι της ιστορίας θαυμάζουν τον «περίεργο» Ντέιβιντ Μπάουι που μεσουρανούσε εκείνες τις εποχές αλλά ταυτόχρονα, αποστρέφονται μετά βδελυγμίας τους αληθινούς «περίεργους»-, ένα κλίμα νοσταλγικής μελαγχολίας και αμείλικτος υπερτονισμός της σκοτεινής πτυχής της εφηβείας, μιας πτυχής που εδώ ηγεμονεύει πάνω στην ανεμελιά και την καταπνίγει με βιαιότητα, το «Black Hole» είναι πρότυπη ιστορία για το genre του horror και ταυτόχρονα, μια αποφασιστική υπέρβασή του αφού οι κοινωνικοί σχολιασμοί για τις δυσκολίες της εφηβικής περιόδου βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, πιο μπροστά από τον αληθινό τρόμο.
Δεν θα κουραστούμε άλλωστε να το λέμε ποτέ: η αληθινή αποτελεσματικότητα αυτού του είδους έγκειται στην ικανότητά του να μετασχηματίζει με αλληγορικό τρόπο τις αληθινές φοβίες μας, να μας τις εντείνει, να μας τις γιγαντώνει. Και στα μέσα των 90s που ξεκίνησε το «ταξίδι» του το «Black Hole», με το AIDS να σπέρνει τον πανικό, ο φόβος ενός σεξουαλικά μεταδιδόμενου ιού ήταν ό,τι πιο αποτελεσματικό θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς ως όχημά του για την δόμηση μιας horror ιστορίας. Και ο Τσαρλς Μπερνς, στην πιο χαρακτηριστική δουλειά της ζωής του, εκμεταλλεύτηκε με περίτεχνο τρόπο αυτή τη δυνατότητα. Μέσα σε 12 τεύχη που «αναπνέουν» ως προς την πλοκή τους, παίρνουν τον χρόνο τους και αφηγούνται αβίαστα την ιστορία τους με αποτέλεσμα τόσο τα ταξίδια των χαρακτήρων όσο και η δόμηση του σύμπαντος στο οποίο δρουν να δομούνται με καταπληκτικό τρόπο, το «Black Hole» επιβεβαιώνει σε κάθε μετέπειτα αναγνώστη του τη βαριά φήμη που κουβαλάει. Ο σύγχρονος λάτρης του horror δε είναι δεδομένο πως θα δει μια βαθιά συνάφεια και με το κινηματογραφικό «It Follows», που ξεκάθαρα οφείλει σε αυτό το graphic novel τόσο το βασικό του concept όσο και την ατμόσφαιρά του.
Φυσικά, η υπερβατικότητα του «Black Hole» δεν αναιρεί και την ταυτόχρονη έκδηλη έκφραση της λατρείας του για την παράδοση στην οποία ανήκει (και για την οποία αποτελεί με το σπαθί του εξέχων μέλος της πλέον). Πατώντας με το ένα πόδι στο body horror (ήταν ο Ντέιβιντ Φίντσερ που κάποτε επιχείρησε να το μεταφέρει στο σινεμά αλλά η αλήθεια είναι πως θα γουστάραμε φουλ να βλέπαμε μια μεταφορά του από τον αληθινό μάστορα του body horror, τον Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ) και με το άλλο στην παράδοση του teenage horror, η δημιουργία του Μπερνς είναι ταυτόχρονα με τα υπόλοιπα προτερήματά της και μια μεγάλη ερωτική εξομολόγηση σε αυτά τα δυο υποείδη του horror και αυτός ακριβώς ο υπέρμετρος σεβασμός είναι που μας κάνει να το γουστάρουμε λίγο παραπάνω.
Πρόκειται φυσικά για διακαή πόθο του Χόλιγουντ η κινηματογραφική του μεταφορά – όπως προειπώθηκε είχε επιχειρήσει ο Φίντσερ να το κάνει ταινία λίγο μετά το «Zodiac» αλλά εν τέλει το εγχείρημα παρατήθηκε. Το καλοκαίρι του 2018 είχε ανακοινωθεί πως θα το αναλάβει τελικά ο Ρικ Φαμουγίουα (σκηνοθέτης ανάλαφρων κομεντί μεν αλλά συνήθως τέτοιου τύπου πειραματισμοί βγαίνουν σε καλό…) αλλά για την ώρα δεν υπάρχει κανένα άλλο νέο. Ο ίδιος ο Μπερνς πάντως δεν καίγεται να μεταφερθεί η μεγάλη δημιουργία του στο σινεμά. Κάποια στιγμή μάλιστα, σε μια συνέντευξή του, είχε «παραπονεθεί» για το γεγονός ότι πρέπει ένα υπέροχο κόμικ να μεταφερθεί στο σινεμά για να γίνει γνωστό σε ευρύτερα κοινά: «Απλά διαβάστε το», ήταν τα παραπονιάρικα λόγια του. Τον καταλαβαίνουμε και συμπάσχουμε: πράγματι, το «Black Hole» πρέπει πρωτίστως να εκτιμηθεί για αυτό που είναι, δηλαδή ένα αριστουργηματικό graphic novel. Ταυτόχρονα όμως, ας μας επιτρέψει ο «μπαμπάς» του: τουλάχιστον εμείς που το έχουμε αγαπήσει και μας έχει συγκλονίσει στην «χάρτινη» μορφή του, δικαιούμαστε να θέλουμε με λύσσα να το δούμε να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη. Οι υπόλοιποι, ναι: διαβάστε το. Ειδικά από τους σκληρούς φαν του horror δεν παίζει να μην λατρευτεί.
