Ο κόσμος της Ατλαντίδας ξεδιπλώνεται στην μεγάλη οθόνη και το αποτέλεσμα ξεπερνάει τις προσδοκίες.
Η DC δεν περνάει την καλύτερη της φάση στον κινηματογράφο. Οι ταινίες του σύμπαντός της, με εξαίρεση το Wonder Woman, ήταν στην καλύτερη διχαστικές και κάκιστες στην χειρότερη (Suicide Squad), με εμφανής την έλλειψη προσανατολισμού. Πατώντας στα βήματα του Σκοτεινού Ιππότη του Nolan, η Warner αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό της σύμπαν – αντίβαρο στο MCU, το οποίο μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες του κοινού. Στην προσπάθεια της να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, προσπάθησε απεγνωσμένα να αλλάξει το ύφος των ταινιών της, ώστε να είναι πιο κοντά στο μοντέλο των υπερεπιτυχημένων ταινιών της Marvel. Τα Suicide Squad και Justice League απέτυχαν ως προϊόντα βίαιων παρεμβάσεων της τελευταίας στιγμής από την παραγωγή. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν δύο ρεύματα στους geek κύκλους. Από την μία οι υποστηρικτές του Snyder και του σκοτεινού υπερηρωικού σύμπαντός του και από την αλλή οι πολέμιοι του, οι οποίοι απαιτούν μια πιο ανάλαφρη προσέγγιση στα πρότυπα του σύμπαντος της Marvel.
Το Aquaman είναι η επόμενη ταινία μετά το κατά γενική ομολογία αποτυχημένο Justice League. Με έναν από τους πιο εμπορικούς σκηνοθέτες στο τιμόνι του, τον James Wan (The Conjuring, Insidious) και χωρίς την εποπτεία του Snyder, είναι η πρώτη ταινία που έχει την βαριά ευθύνη να συνεχίσει το πολύπαθο franchise. Σε περίπτωση που δεν τα καταφέρει είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει την ταφόπλακα του DCEU.
Ο Aquaman δεν είναι και το πιο βαρύ όνομα των υπερηρώων της DC. Για την ακρίβεια πρόκειται για έναν υπερήρωα που έχει δεχτεί το περισσότερο bullying από την geek κοινότητα από σειρές όπως τα Robot Chicken, South Park και Family Guy. Τόσο το αστείο, ομολογουμένως, παρουσιαστικό του τις προηγούμενες δεκαετίες, όσο και οι δυνάμεις του (μιλάει στα ψάρια) κάνουν τις προοπτικές μιας επιτυχημένης ταινίας εξαιρετικά δύσκολες. Από την στιγμή που απέτυχαν ταινίες με πρωταγωνιστές τους πιο δημοφιλείς ήρωες της DC και της ποπ κουλτούρας γενικότερα, πως μπορεί να πετύχει μια ταινία επικεντρωμένη σε έναν χαρακτήρα, όπου μέχρι πριν μερικά χρόνια αποτελούσε ανέκδοτο;
Μετά τα γεγονότα του Justice League, ο Arthur Curry προσπαθεί να ζήσει την ζωή του, μέχρι που θα αναγκαστεί να διεκδικήσει τον θρόνο της Ατλαντίδας, ώστε να σταματήσει τον ετεροθαλή αδερφό του από το να κυρήξει πόλεμο στην ανθρωπότητα.
Ο Jason Momoa ήταν ένα από τα καλά στοιχεία του Justice League, χωρίς ωστόσο να έχει μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Σαν πρωταγωνιστής τα καταφέρνει περίφημα παίζοντας κυρίως με το επιβλητικό του παρουσιαστικό, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και την κωμική του πλευρά όποτε χρειάστηκε. Έχει αγκαλιάσει τον ρόλο και δείχνει να το απολαμβάνει, κερδίζοντας επάξια την θέση του στον κινηματογραφικό υπερηρωικό κόσμο. Πολλά είχαν ειπωθεί για την Amber Heard και το υποκριτικό της ταλέντο, με τα περισσότερα σχόλια να εστιάζουν στην εξωτερική της εμφάνιση. Σίγουρα δεν είναι η Meryl Streep αλλά σαν Mera κάνει καλή δουλειά, δημιουργώντας μία ιδανική χημεία με τον συμπρωταγωνιστή της. Το ζευγάρι Aquaman – Mera είναι ένα από τα πιο διαχρονικά κόμικ ζευγάρια και οι Momoa – Heard το αποτυπώνουν αυτό στο πανί.
Το υπόλοιπο καστ είναι κι αυτό εξαιρετικό με τους Yahya Abdul-Mateen II και Nicole Kidman να ξεχωρίζουν ως Black Manta και Atlanna αντίστοιχα. Οι Patrick Wilson (The Conuring, Insidious) ως King Orm και Willem Dafoe είναι αναμενόμενα καλοί και ο Dolph Lundgren, μετά το Creed II, κάνει την δεύτερη εμφάνιση του σε μεγάλη παραγωγή μέσα στο 2018 ως King Nereus.
Το μεγάλο ατού της ταινίας ωστόσο ακούει στο όνομα James Wan. Αφήνοντας το horror σύμπαν του Conjuring δείχνει ότι μπορεί να χειριστεί εξίσου καλά και υπερηρωικά blockbusters. Αγκαλιάζει το κόμικ στοιχείο χωρίς ίχνος ενοχής και ατάκες που σε άλλη ταινία θα φάνταζαν γελοίες τις κάνει να λειτουργούν. Επίσης μας χαρίζει μερικές από τις πιο καλοσκηνοθετημένες σκηνές σε κόμικ ταινία και κατορθώνει να κάνει ενδιαφέρον τον πιο υποτιμημένο χαρακτήρα της DC. Η οπτική αναπαράσταση του υποθαλάσσιου κόσμου της Ατλαντίδας είναι φαντασμαγορική και σε κάποια σημεία ο Wan δίνει ρέστα με μαγευτικά πλάνα. Σε παλιότερες δηλώσεις του είχε πει ότι με το Aquaman φιλοδοξούσε να φτιάξει ένα Star Wars κάτω από τη θάλασσα και το αποτέλεσμα είναι αρκετά κοντά. Χτίζει ένα νέο σύμπαν μέσα στο σύμπαν της DC και δημιουργεί μπόλικο υλικό για μελλοντική αξιοποίηση.
Αν υπάρχει κάτι αρνητικό αυτό είναι η χρήση του χιούμορ, η οποία σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι τόσο εμπνευσμένη. Η ταινία ακολουθεί τα μονοπάτια που έχει χαράξει το MCU και είναι ξεκάθαρο δείγμα της ”μαρβελοποίησης” της DC. Οι φανς των ταινιών του Zack Snyder δεν ξέρω κατά πόσο θα εκτιμήσουν την ταινία και τον πιο light τόνο της. Επίσης σε κάποια σημεία η ταινία δείχνει σαν να είχε άλλο πλάνο αρχικά κυρίως με τον χαρακτήρα του Black Manta. Ενώ φαίνεται ότι θα είναι ο κεντρικός κακός, τελικά ο ρόλος του είναι μικρότερος απ’ ότι περιμέναμε και μάλλον ο Wan τον κρατάει για το sequel.
Στο σύνολό του το Aquaman είναι μία καλή superhero ταινία, η οποία δεν ανανεώνει το είδος, έχει όμως όλα τα στοιχεία που συναρπάζουν το κοινό και χαρίζει ένα απολαυστικό δίωρο. Μένει να δούμε αν η ταινία αποτελέσει την έναρξη της αντεπίθεσης της DC στο υπερηρωικό σινεμά και δούμε επιτέλους τις ταινίες που μας αξίζουν.
