Το 1991 προβάλλεται για πρώτη φορά στο Liquid Television του MTV, ένα περίεργο, αρκετά περίεργο animated show με τ’όνομα Aeon Flux. Αρχικά προορισμένο να παραμείνει ένα πειραματικό πρότζεκτ – short series του δημιουργού Peter Chung, εν τέλει απλώθηκε το 1995 σε μία σεζόν δέκα επεισοδίων για την οποία λέμε, αν μη τι άλλο, ευχαριστώ – δε λέμε όμως ευχαριστώ και για την μετέπειτα ταινία.
Αν κάτι δικαιώνει, και με το παραπάνω, το sci-fi είδος, είναι σίγουρα το animation, ειδικά όταν γουστάρει να μεταμορφώνεται σε σουρεαλιστικό τρενάκι, όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει στο Fantastic Planet του René Laloux. Το Aeon Flux είναι και αυτό ένα από εκείνα τα animated shows που, τεντώνοντας τα όρια του λογικού, σε βουλιάζουν μέσα τους, σα να σε χώνουν σιγά-σιγά σε ένα ψυχεδελικό βάλτο κάπου βαθιά στο μέλλον.
Για την ακρίβεια σε τραβάει αρκετά βαθιά, στο έτος 7698 όπου μία περιβαλλοντική καταστροφή έχει σχεδόν σβήσει τον πολιτισμό των ανθρώπων με εξαίρεση δύο διασωθείσες πόλεις: την Monica και την Bregna – η πρώτη ενσαρκώνει την αναρχική κοινωνία ενώ η δεύτερη το αυταρχικό, αστυνομικό κράτος. Η αντιμαχία μεταξύ των δύο πόλεων, ή δύο δυνάμεων, είναι ο κεντρικός άξονας της σειράς: η Aeon Flux, η πρωταγωνιστική φιγούρα, μονικανή κατάσκοπος προσπαθεί να παρεισφρύσει στα ενδότερα της Bregna, η οποία, μετά από την ύποπτη εξαφάνιση του προέδρου της, Clavius, βρίσκεται υπό τη διοίκηση του Trevor Goodchild.
Από τη μία ο Trevor Goodchild, ο οποίος μετά από ένα coup d’etat αναλαμβάνει την εξουσία της Bregna, σκιαγραφείται συγχρόνως ως ένα επιστημονικό φρικιό χωρίς αναστολές, ένας αχόρταγος εξουσιοφάγος ή ένας εμμονικός ψυχοπαθής. Ειρωνικός, χειραγωγικός και ενοχλητικά γλοιώδης, ο Goodchild είναι ταυτόχρονα ένας διεστραμμένος οραματιστής που θέλει να δει πέρα από τα όρια του πραγματικού και του ανθρώπινου. Μετατρέποντας την Bregna σε ένα σχεδόν οργουελικό καθεστώς, ο Trevor Goodchild ενσαρκώνοντας την τέλεια ναρκισσιστική φιγούρα, θέλει να δημιουργήσει ένα τρανσχιουμανικό παιχνιδότοπο για τις πειραματικές του διαθέσεις.
Η Aeon Flux, αντιθέτως, αντιπροσωπεύει μία πιο συμπαθητική φιγούρα με τους συναισθηματικούς της κόμπους, και είναι σίγουρα περισσότερο ηθική από τον Trevor αν και πολλές φορές υπονοούνται τα αμφίβολα κίνητρά της ή κάποια κρυφή ατζέντα. Κυρίως προσπαθεί να σαμποτάρει τα σχέδια του Goodchild, εμπλεκόμενη συχνά στις χειραγωγικές παγίδες του, καταδικασμένη όμως ν’αποτυγχάνει πάντα, κάτι που δίνει στη σειρά την κωμικά απαισιόδοξη ατμόσφαιρά της. Ενώ στις αρχικές σεζόν η Aeon σχεδιάστηκε σα μία καρικατούρα βερσιόν της γυναίκας υπερηρωίδας, έτσι για να την μπει στα χολυγουντιανά, στην τρίτη σεζόν αποκτά κι άλλα επίπεδα, πέραν της χοτ κατασκόπου που κάνει γκάφες (κάτι που παρ’όλα αυτά βρήκα αρκετά διασκεδαστικό).
Αν και αρχικά η πλοκή φαίνεται να είναι ένα ακόμη κλισέ μοτίβο, αγαπητό στην επιστημονική φαντασία, πολύ γρήγορα ανακαλύπτει κανείς πως πρόκειται για μία πιο περίτεχνη προσέγγιση, με χαρακτήρες που ξεφεύγουν από το αναμενόμενο ξεδίπλωμα και καταφέρνουν να αποκτήσουν αρκετό βάθος σε μόλις δέκα αυτοτελή επεισόδια (πέραν των πρώτων μικρού μήκους επεισοδίων όπου η αφήγηση δεν αραδιάζει τόσο πολύ). Η ιδιόμορφη σχέση της Aeon Flux με τον Trevor Goodchild, η κατά κύριο λόγο νέμεσίς της, άλλοτε μετατρέπεται σε ωμά σεξουαλική, άλλοτε σε στοργική αφήνωντας να αιωρείται γύρω τους μία μυστικότητα. Η σειρά άλλωστε στοχεύει περισσότερο στη διαλεκτική σχέση διπόλων χωρίς να θέλει να χαρακτηρίσει μονοδιάστατα τους ήρωες, αποφεύγοντας μία κλασική hero – villain αφήγηση.
Ακόμη – ακόμη, η σειρά διασκεδάζει αφάνταστα με το να σπρώχνει πιο πέρα τα όρια των σεξουαλικών φαντασιώσεων, μετατρέποντας σε σεξουαλικά φετίχ αλληλεπιδράσεις αρκετά άβολες ή αμήχανες· περίμενες ότι μία εγχείρηση σπονδυλικής στήλης μπορεί να καταλήξει σε οργασμικό ενσταντανέ; Το σεξ στο μέλλον φαίνεται σα να ‘ναι σχεδόν αναχρονιστική πράξη, με τον ερωτισμό να παίρνει τελείως νέες διαστάσεις που βρίσκονται στο όριο του αποδεκτού ή του κανονικού, μερικές φορές και του ακραία ωμού.
Η γενικότερη ατμόσφαιρα αφήνει πάντως χώρο και για το απόκρυφο ή το υπερφυσικό, παίζοντας με τη μυθολογία, κυρίως τη μυθολογία των γνωστικών ( στο επεισόδιο «Demiurge» γίνεται σαφής αναφορά στο Δημιουργό των Γνωστικών, μία κακόβουλη και κατώτατη θεότητα η οποία δημιούργησε τον υλικό κόσμο και διαχωρίζεται από τον αγαθό θεό. Επιπλέον το ίδιο το όνομα της Aeon Flux προέρχεται από τη λέξη Αιώνες που χαρακτηρίζει τις θεότητες στη γνωστική μυθολογία ενώ το Flux σημαίνει διαρκής αλλαγή.) . Στο μέλλον του Aeon Flux η τεχνολογία δε σταματά στο υλικό τοίχωμα της πραγματικότητας αλλά πάει ένα βήμα παραπέρα και είναι αυτό που πάντα με εξιτάρει όταν η επιστημονική φαντασία παίζει με το μεταφυσικό, στρετσάροντας τα όρια του πραγματικού ή τα όρια της γνώσης του. Ο Peter Chung το κάνει και το κάνει πολύ – πολύ κομψά.
Ο τρόπος που κάθε επεισόδιο εκτυλίσσεται με τη μορφή ονειρικού σεκάνς, με ψυχεδελικές κορυφώσεις και συνειρμικούς δρασκελισμούς, αντιδιαστέλλοντας συχνά το κωμικό στο ανατριχιαστικό, δίνει στο Aeon Flux τον ιδιαίτερό του χαρακτήρα: είναι μία φουτουριστική ναυτία· έχει φτιαχτεί για να σε ζαλίζει με το πολύ ρευστό του animation, με σώματα που παραμορφώνονται διαρκώς (που έτσι κι αλλιώς έτσι όπως είναι σχεδιασμένα μου θυμίζουν τα σφυριά που παρήλαυναν στο The Wall) έτσι που να μοιάζουν οριακά εξωγήινα, αλλά και με την πλοκή που συνήθως σε κάνει να νιώθεις σα να χάνεσαι σε κάποιο όνειρο ή σε μία αιώνια σκηνή ακροβατικής καταδίωξης.
Κατά τόπους στοχαστικό ενώ άλλοτε βουτηγμένο στη δράση, το Aeon Flux με την ‘90s techno αισθητική του, τη μουσική που θυμίζει ηλεκτρονικές συνθέσεις για φυτά ή νερό και τους υπέροχα περίεργους ήρωές του είναι ένα animation που του αξίζει περισσότερη αγάπη σίγουρα και μία καλή θέση στο είδος του μεταποκαλυπτικού sci-fi.
