10 cult horror ταινίες των 80ς που οφείλεις να δεις

Καθώς διασχίζει την έρημο ένας νεαρός άντρας θα πάρει με το αμάξι του έναν άγνωστο που κάνει ωτοστοπ αλλά στην πορεία συνειδητοποιεί ότι πρόκειται για έναν επικίνδυνο ψυχοπαθή που σκορπά τον θάνατο χωρίς καμία διάκριση.

Το Easy Rider συναντά το Halloween σε αυτό το υποτιμημένο φιλμ του 1986. Αντλώντας έμπνευση από έναν στίχο του Riders on the Storm των Doors (There’ s a killer on the road…), ο πρωτοεμφανιζόμενος Robert Harmon φτιάχνει ένα υπερβίαιο road movie που σε κρατάει σε αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Rutger Hauer (Blade Runner) είναι απολαυστικός στον ρόλο του σαδιστή John Ryder σε μια ερμηνεία που προκαλεί εφιάλτες.

Η ταινία δεν εκτιμήθηκε από τους κριτικούς της εποχής, κατακρίνοντάς την για την υπερβολική βία, απέκτησε όμως cult στάτους, χάρη του οποίου γυρίστηκε ένα κάκιστο sequel (The Hitcher II: I’ve Been Waiting) και ένα αδιάφορο remake το 2007 με τον Sean Bean (Game of Thrones) στον ρόλο του John Ryder.

Μία παρέα 5 ατόμων πηγαίνει διακοπές σε μία καμπίνα στο δάσος. Εκεί θα ανακαλύψουν το Νεκρονόμικον, ένα βιβλίο που έχει την ιδιότητα να καλεί δαίμονες και κατά λάθος θα αφυπνήσουν μία ορδή από σατανικά πνεύματα.

Το Evil Dead είναι η πιο γνωστή ταινία της λίστας αλλά δεν γινόταν να μην συμπεριληφθεί ο ορισμός του cult horror. Με ελάχιστο budget ο Sam Raimi (Spiderman trilogy) δημιουργεί ένα φρενήρες όργιο τρόμου, αίματος και μαύρης κωμωδίας και εισάγει τον Ash, ίσως τον πιο cult ήρωα του κινηματογράφου, στο βασίλειο της ποπ κουλτούρας.

Η απρόσμενη επιτυχία της ταινίας οδήγησε σε 2 sequels και μία τηλεοπτική σειρά – η οποία δύστυχως διεκόπη αναπάντεχα – έχοντας κερδίσει επάξια μία θέση στην κορυφή του cult.

Ένας ιδιοκτήτης τηλεοπτικού καναλιού με πορνογραφικό υλικό αναζητεί ακραία τηλεοπτικά προγράμματα για να εμπλουτίσει το περιεχόμενο του καναλιού του. Κατά την διάρκεια της αναζήτησής του θα ανακαλύψει το Videodrome, ένα κανάλι που προβάλλει σκηνές βασανισμών και φόνων. Καθώς προσπαθεί να βρει την πηγή του σήματος, το μυαλό του αρχίζει να περικλείεται από παραισθήσεις, κάνοντας τον να αμφισβητεί την ίδια την πραγματικότητα.

Το The Fly είναι αναμφίσβητητα η πιο αναγνωρισμένη ταινία του David Cronenberg την δεκαετία του 80, το Videodrome όμως είναι η τομή ανάμεσα στο b-movie παρελθόν του και στην μετέπειτα διανοούμενη εξέλιξη του. Με πρωταγωνιστή τον James Woods και την Debbie Harry σε δεύτερο ρόλο, η ταινία έχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του σκηνοθέτη όπως body horror, σουρεαλιστικές εικόνες και κριτική για την σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία και συγκεκριμένα με την επίδραση που ασκεί η τηλεόραση στον άνθρωπο.

Οι κριτικοί αποθέωσαν το έργο του Cronenberg κάνοντας λόγο για μία καινοτόμο ταινία και ίσως είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος τεχνο-υπερρεαλισμός για να περιγραφεί το περιεχόμενό της. Με λίγα λόγια μια ταινία που ήταν μπροστά από την εποχή της, κάτι που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους.

Ένας ιερέας καλεί μία επιστημονική ομάδα για να ερευνήσουν ένα μυστηριώδες αντικείμενο σε μία εγκαταλειμμένη εκκλησία. Στο μεταξύ οι άνθρωποι γύρω από αυτό τον χώρο αρχίζουν να αναπτύσσουν περίεργη συμπεριφορά.

Αφιέρωμα για 80ς horror χωρίς τον μετρ του είδους δεν γίνοταν. Το Prince of Darkness αποτελεί ίσως την πιο υποτιμημένη ταινία του John Carpenter. Συνδέοντας την επιστήμη με το μεταφυσικό, ο Carpenter παραδίδει άλλη μία ανατριχιαστική ταινία γεμάτη με εικόνες τρόμου, όπως ο ίδιος ήξερε να κάνει καλά. Αξίζει να αναφερθεί και η εμφάνιση του Alice Cooper ως δαιμονισμένος άστεγος, σε μία εντελώς creepy εμφάνιση.

Η ταινία είχε την κατάληξη των περισσότερων δημιουργιών του Carpenter με τους κριτικούς να την θάβουν αλλά με το πέρασμα των χρόνων να αποκτάει ένα cult κοινό, όχι όμως τόσο ισχυρό όπως με τις άλλες ταινίες του.

Ένας νεαρός επιστήμονας ανακαλύπτει ένα ύγρο, το οποίο έχει την ικανότητα να επαναφέρει τους νεκρούς στην ζωή. Μετά τον θάνατο του καθηγητή του καταφεύγει στην Αμερική για να συνεχίσει τα πειράματά του, μπλέκοντας σε αυτά τον συγκάτοικό με την μνηστή του.

Βασισμένο σε ένα διήγημα του H.P. Lovecraft, ο οποίος το είχε γράψει ως παρωδία του Frankenstein, το Re-animator είναι ένας κατακλυσμός από splatter και gore που κορυφώνεται σε μία αρρωστημένη τρίτη πράξη. Ο Jeffrey Combs δίνει ρεσιτάλ ως ο ιδιοφυής αλλά τρελός επιστήμονας, παίρνοντας μέρος στη συνέχεια σε ουκ ολίγες horror ταινιές των 80ς, αποτελώντας μία cult φιγούρα στο σινεμά του τρόμου και η Barbara Crampton παίρνει την θέση της ανάμεσα στις scream queens των 80ς.

Το Re-animator απέσπασε θετικές κριτικές την περίοδο που προβλήθηκε, με τους κριτικούς να γοητεύονται από τον συνδυασμό της camp αισθητικής της εποχής με σουρεαλιστικές εικόνες βίας. Όπως συνέβη με τις περισσότερες ταινίες του είδους, δύο sequels γυρίστηκαν σαφώς υποδεέστερα από το πρώτο.

Μία ομάδα επιστημόνων εφεύρει ένα μηχάνημα, το οποίο δίνει την ικανότητα στους ανθρώπους που είναι στην εμβέλειά του να δουν πέρα από τα όρια της πραγματικότητας. Όλα όμως πηγαίνουν στραβά όταν αρχίζουν να δέχονται επίθεση από τερατώδεις οντότητες.

Δεύτερη ταινία στην λίστα βασισμένη σε έργο του Lovecraft από τους συντελεστές του Re-animator, το From Beyond πάει σε ακόμα πιο διεστραμμένα μονοπάτια. Μπλέκοντας αυτή την φορά τις παράλληλες διαστάσεις με τις ψυχικές ασθένειες, η ταινία αποτελεί μία μείξη horror και sci-fi, με διάσπαρτο gore από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι Jeffrey Combs και Barbara Crampton επιστρέφουν, αυτή την φορά μαζί με τον Ken Foree (Dawn of the Dead) και προσυπογράφουν άλλο ένα cult διαμάντι.

Οι κριτικοί εκτίμησαν την βασική ιδέα της ταινίας με αρκετούς όμως να καταδικάζουν την υπέρμετρη χρήση βίας κάνοντας λόγο για απεικόνιση σαδομαζοχιστικής βίας κατά των γυναικών (δεν είχαν και πολύ άδικο). Παρά το δυνατό budget η ταινία δεν τα πήγε ιδιαίτερα καλά εισπράκτικα, κέρδισε όμως το cult στάτους της μέσω της βιντεοκασέτας.

Ο πληθυσμός ενός μικρού χωριού αντικαθίσταται από εξωγήινους, οι οποίοι χρειάζονται την ανθρώπινη σάρκα για την διαγαλαξιακή αλυσίδα fast food που συντηρούν.

Ποιος να περίμενε ότι η συγκεκριμένη ταινία θα άνηκε στον σκηνοθέτη του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Κι όμως ο Peter Jackson πριν ασχοληθεί με την Μέση Γη ήταν δημιουργός cult horror κωμωδιών. Αν και το Braindead είναι το ορόσημο του στο είδος, επειδή κυκλοφόρησε την επόμενη δεκαετία θα συμπεριληφθεί σίγουρα σε κάποια άλλη λίστα. Το υπερβολικά χαμηλό budget ανάγκασε τον σκηνοθέτη να πραγματοποιεί γυρίσματα κάθε σαββατοκύριακο επί 4 χρόνια για να την ολοκληρώσει. Με οδηγό το πανέξυπνο και ταυτόχρονα αστείο σενάριο του αλλά και με υπερβολική χρήση gore, το ντεμπούτο του Νεοζηλανδού σκηνοθέτη στέφθηκε με επιτυχία, στρώνοντας του τον δρόμο για την μελλοντική επιτυχία.

Το Bad Taste λόγω της έντονης γραφικής βίας, απαγορεύτηκε στο Queensland της Αυστραλίας και προβλήθηκε στην υπόλοιπη χώρα μία λογοκριμένη έκδοση του με την uncut εκδοχή να κυκλοφορεί το 2004.

Μία νεαρή γυναικά επανασυνδέεται με τον χαμένο αδερφό της και στην πορεία μαθαίνει ότι κατάγεται από μία φυλή ανθρώπων-πάνθηρων, οι οποίοι απελευθερώνουν τα ζωώδη ένστικτά τους με την σεξουαλική επαφή.

Η ταινία του Paul Schrader (First Reformed) δεν μοιάζει ιδιαίτερα με τις υπόλοιπες ταινίες της λίστας, καθώς το horror στοιχείο υπερκαλύπτεται από το ερωτικό, χωρίς όμως να του λείπουν οι στιγμές που το βάζουν στην πρώτη κατηγορία. Όπως στο κλασσικό Carrie (1976) του Brian De Palma έχουμε την σύνδεση της γυναικείας εφηβείας με τον τρόμο, στο Cat People η βασική θεματική είναι η καταπιεσμένη γυναικεία σεξουαλικότητα και ο φόβος που την συνοδεύει, σε έναν κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα. Η Nastassja Kinski (Paris, Texas) και ο Malcolm Mc Dowell (A Clockwork Orange) υποδύονται τους ανθρώπους-αίλουρους με την πρώτη να δίνει μία άψογη ερμηνεία. Μυστικισμός, ερωτισμός και ένα καταπληκτικό soundtrack, προϊόν συνεργασίας των Giorgio Moroder και David Bowie συνθέτουν ένα από τα καλύτερα ατμοσφαιρικά θρίλερ των 80ς.

To Cat People αποτελεί remake της ομώνυμης ταινίας του 1942 και απέσπασε μεικτές κριτικές την περίοδο της κυκλοφορίας του και αποτελεί μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις όπου το τραγούδι της ταινίας είναι πιο γνωστό από την ίδια την ταινία

Μία έφηβη με την ικανότητα επικοινωνίας με έντομα μεταφέρεται σε ένα οικοτροφείο στην Ελβετία, όπου η ασυνήθιστη δύναμή της θα αποτελέσει βοήθεια για την διαλεύκανση μίας σειράς φόνων.

Ο Dario Argento είναι μία ξεχωριστή περίπτωση δημιουργού. Από την μία είναι μαέστρος στο να στήνει εικαστικά μία ταινία, από την άλλη η αδιαφορία του στο χτίσιμο χαρακτήρων, διαλόγων και πλοκής τον βάζουν στην κατηγορία των πιο αμφιλεγόμενων σκηνοθετών του σινεμά. Με την 15χρονη Jennifer Connelly (Requiem for a Dream) και τον πάντα απολαυστικό Donald Pleasence (Halloween) ως πρωταγωνιστικό ντουέτο, το Phenomena προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε εφιαλτικές εικόνες και ερμηνείες επιπέδου b-movie. Αν είστε φαν του ιδιαίτερου ύφους του Ιταλού θα το λατρέψετε, αν όχι δεν νομίζω να το εκτιμήσετε. Και στις δύο περιπτώσεις αποτελεί μια cult horror δημιουργία που αξίζει μία θέαση.

Η πρώτη κόπια της ταινίας προβλήθηκε με τον τίτλο ”Creepers” στις ΗΠΑ και απέσπασε κυρίως αρνητικές κριτικές, αποκτώντας με τα χρόνια, όπως και οι υπόλοιπες ταινίες της λίστας cult χαρακτήρα.

Κατά την διάρκεια μίας αποστολής διάσωσης στο δάσος του Αμαζόνιου ένας καθηγητής θα ανακαλύψει ένα χαμένο φιλμ ενός συνεργείου ντοκιμαντέρ. Καθώς το παρακολουθεί γίνεται μάρτυρας της απόλυτης φρίκης.

Μία από τις πιο προκλητικές ταινίες όλων των εποχών, το Cannibal Holocaust είχε τόσο βίαιες σκηνές που η προβολή του απαγορεύτηκε σε πολλές χωρές και σε μερικές από τις οποίες η απαγόρευση ισχύει μέχρι σήμερα. Ο σκηνοθέτης Rogero Deodato μέλος του περίφημου ρεύματος του ιταλικού τρόμου των 70ς, επηρεασμένος από την τηλεοπτική κάλυψη των χτυπημάτων των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην Ιταλία γυρνάει ένα έργο που ασκεί κριτική στην δημοσιογραφία αλλά και στην αντιμετώπιση του δυτικού κόσμου απέναντι σε πρωτόγονες φυλές διχάζοντας τους κριτικούς, με την μία μεριά να κάνει λόγο για μία πρωτοποριακή κριτική στον δυτικό πολιτισμό και την άλλη να την κατακρίνουν ως ξεδιάντροπα ρατσιστική. Οι σκηνές του κανιβαλισμού ήταν τόσο ρεαλιστικές που οδήγησαν σε δίκη τον σκηνοθέτη ώστε να αποδείξει ότι κανείς ηθόποιος δεν πέθανε κατά τα γυρίσματα, καθώς και για τις σκηνές βιασμού και ζωικής κακοποίησης.

Η ταινία προωθήθηκε αρχικά ως αλήθινο ντοκιμαντέρ, 19 χρόνια πριν το κάνει το Blair Witch Project και ακόμα και σήμερα αποτελεί αιτία διαμάχης σχετικά με το αν πρόκειται περί αριστουργήματος ή ενός ανούσιου συνονθυλεύματος βίας. Μόνο και μόνο για την θύελλα συζητήσεων που σηκώνει, το Cannibal Holocaust επιβάλλεται για τους fans του τρόμου των 80ς.