10 υποτιμημένα sequels που είναι καλύτερα απ’ ό,τι θυμόμαστε

Το πρώτο Predator είναι η τέλεια μείξη του σινεμά δράσης με το horror είδος. Ξεκινάει ως η απόλυτη εξτραβαγκάνζα περιπέτεια για να καταλήξει σε ένα αγωνιώδες θρίλερ επιβίωσης. Με κύρια επιρροή το Aliens του James Cameron και τον Arnold Schwarzenegger να εκτοξεύει μνημειώδεις ατάκες, ο Κυνηγός θεωρείται το πιο διάσημο εξωγηινό τέρας στην κινηματογραφική ιστορία (μετά το Alien φυσικά).

Η συνέχεια του κυκλοφόρησε το 1990 με τον ”too old for this shit” Danny Glover στον πρωταγωνιστικό ρόλο και το σκηνικό να μεταφέρεται από την αληθινή ζούγκλα στην ζούγκλα του Λος Άντζελες. Ο Glover υποδύεται τον λάθος μπάτσο στην λάθος στιγμή, στα πρότυπα που έστησε ο John McLane, και κυνηγάει τον πολεμοχαρή εξωγήινο, εν μέσω πολέμων αδίστακτων συμμοριών και κυβερνητικών συνομοσιών.

Αντικειμενικά δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με την πρώτη ταινία. Το πρώτο Predator είναι μια ταινία-ορόσημο του είδους και το δεύτερο, προσπαθώντας να είναι πιο φιλόδοξο, χάνει στο τελικό αποτέλεσμα. Από την άλλη, η νέα προσέγγιση, με την δράση να εξελίσσεται σε αστικό περιβάλλον, δίνει μια φρέσκια οπτική πάνω στον εξωγήινο χαρακτήρα και είναι σίγουρα κλάσεις ανώτερο από τις επόμενες ταινίες του franchise. Επίσης έχει ένα από τα καλύτερα easter eggs που έχουμε δει.

Μετά την τεράστια επιτυχία του Robocop, η δημιουργία ενός sequel ήταν αναμενόμενη. Με σκηνοθέτη τον Irvin Keshner (The Empire Strikes Back) και τον Frank Miller να αναλαμβάνει το σενάριο, η δεύτερη ταινία με τον μπάτσο-ρομπότ είχε μεγάλες προσδοκίες, οι οποίες όμως δεν ευδοκίμησαν, με τους κριτικούς να την υποβαθμίζουν άδικα (γνώμη μας πάντα).

Στο δεύτερο μέρος ο Robocop προσπαθεί να επιβάλλει τον νόμο στην πόλη μόνος του, καθώς η αστυνομία έχει κυρήξει απεργία, λόγω της ιδιωτικοποίησης όλων των δημόσιων υπηρεσιών από την πανούργα πολυεθνική OCP. Την ίδια στιγμή, μία νέα συμμορία σκορπάει τον θάνατο στου δρόμους, λανσάροντας ένα καινούργιο, απόλυτα εθιστικό ναρκωτικό με το όνομα Nuke.

Το «Robocop» 2 φαίνεται ότι δεν ήθελε να είναι ένα απλό sequel, προσπαθώντας να ανεβάσει ανεπιτυχώς τον πήχη που είχε στήσει η πρώτη ταινία. Είναι σίγουρα όμως τίμιο sequel, διατηρώντας την σατιρική χρήση της βίας ως πολιτικό σχόλιο και πολλαπλασιάζοντάς την με ορισμένες σοκαριστικές σκηνές. Ο Cain αποτελεί τον ιδανικό κακό-καρικατούρα, αποτελώντας έναν σοβαρό αντίπαλο του Robocop και το Nuke γίνεται το φανταστικό ναρκωτικό που θα θέλαμε να δοκιμάσουμε. Όσοι δεν το έχετε δει, αξίζει να του δώσετε μία ευκαιρία και αν δεν σας αρέσει, δείτε το εξωφρενικά κακό «Robocop 3» και τότε σίγουρα θα το εκτιμήσετε.

Ήταν 2002, όταν ο Danny Boyle, σκηνοθέτης του θρυλικού Trainspotting, αποφάσισε να ασχοληθεί με το είδος των zombie movies, δίνοντας την δικιά του συναρπαστική εκδοχή με το «28 Days Later». Όταν το 2007 κυκλοφόρησε το sequel με τίτλο «28 Weeks Later» και τον Boyle εκτός σκηνοθετικής καρέκλας, κανείς δεν περίμενε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο καλό.

Έξι μήνες μετά το ξέσπασμα του ιού που μετέτρεψε τον πληθυσμό του Λονδίνου σε μανιακά ζόμπι, ο αμερικάνικος στρατός έχει εγκατασταθεί στην περιοχή, προσπαθώντας να περιορίσει την εξάπλωση της μόλυνσης. Μια οικογένεια που έχει γλιτώσει από την χαώδη κατάσταση επανενώνεται, φέρνοντας όμως στην επιφάνεια σκοτεινά μυστικά.

Εκεί που πάσχει το «28 Weeks Later» σε σχέση με τον προκάτοχό του, είναι το ανθρωπιστικό μήνυμα, το οποίο είχε αναδειχθεί εξαιρετικά στην πρώτη ταινία. Το sequel, αν και πιο κυνικό, εκτινάζει την αγωνία στα ύψη, προσφέροντας κάποιες εξαιρετικά αγχωτικές σκηνές και για αρκετούς θεωρείται καλύτερο από την πρώτη ταινία. Το σίγουρο είναι ότι δεν μνημονεύεται όσο η πρώτη.

Το «Blade» του 1997 ανήκει σε εκείνες τις γαμάτες superhero ταινίες των 90ς, συστήνοντας στο ευρύ κοινό έναν από τους πιο badass υπερήρωες, με τον Wesley Snipes να κάνει παπάδες στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο μισός άνθρωπος-μισός βρυκόλακας έγινε απευθείας ένας αγαπημένος cult υπερήρωας και μια συνέχεια στις περιπέτειές του ήταν επιβεβλημένη. Το 2002 ο άσημος τότε στο Hollywood, Guillermo Del Toro, αναλαμβάνει το sequel με μεγαλύτερο μπάτζετ και τα καταφέρνει αρκετά καλά, χώρις όμως να πιάσει το επίπεδο του πρώτου μέρους.

Στο «Blade II» ο υπόγειος κόσμος των βρυκολάκων διευρύνεται και ένα νέο υβρίδιο απειλεί να τους πάρει την θέση στην τροφική αλυσίδα. Ο Blade αναγκάζεται να συνεργαστεί με τους αιώνιους εχθρούς του, προκειμένου να εξολοθρεύσουν τους νέους, πιο εξελιγμένους βρυκόλακες.

Η συνέχεια του Blade είναι πιο μεγαλεπήβολη και πιο εντυπωσιακή σε μερικά σημεία, χάνει όμως σε φρεσκάδα σε σχέση με την πρώτη ταινία. Είναι καλύτερο από το πρώτο; Όχι. Είναι όμως ένα καλό sequel; Είναι. Το δεύτερο μέρος κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον για το franchise μέχρι αυτό να διαλυθεί οριστικά με το κάκιστο Blade 3.

Πέντε χρόνια μετά το ποπ φαινόμενο που αποτέλεσε η πρώτη ταινία των Ghostbusters, η geek παρέα των κυνηγών φαντασμάτων επιστρέφει για να προστατέψει την Νέα Υόρκη από τα μεταφυσικά στοιχεία. Το original line-up είναι και πάλι εδώ αλλά δεν κατορθώνει να φτάσει τα επίπεδα της προηγούμενης κινηματογραφικής εξόρμησής τους.

Το δεύτερο μέρος των Ghostbusters τους βρίσκει διαλυμμένους, ύστερα από τις μηνύσεις εις βάρος τους για καταστροφή δημόσιας περιούσιας. Έχοντας ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο ο καθένας, θα αναγκαστούν να επανενωθούν, όταν το διαβολικό πνεύμα του Vigo, ενός τύραννου από τα Καρπάθια, θέλει να αναγεννηθεί μέσα από το μωρό της Dana – ο χαρακτήρας που υποδύεται η Sigourney Weaver.

Είναι αλήθεια ότι το «Ghostbusters ΙΙ» υστερεί σε σχέση με την πρώτη ταινία, χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν έχει κάποιες εξαιρετικές σκηνές γέλιου αλλά και τρόμου. Όποιος/α δεν έχει τρομάξει με τον πίνακα του Vigo, δεν έχει θέση εδώ πέρα.

Μην τα φέρεις σε επαφή με νερό. Μην τα εκθέσεις στο φως. Μην τα ταΐσεις μετά τα μεσάνυχτα. Αυτοί ήταν οι τρεις βασικοί κανόνες για να μην μετατρέψεις τα γκρέμλινς από αξιαγάπητα κατοικίδια σε καταστροφικά τερατάκια. Το «Gremlins» κατέχει ξεχωριστή θέση στην ποπ κουλτούρα των 80ς, αποτελώντας μία από τις καλύτερες ταινίες παιδικού τρόμου της εποχής. Μετά από έξι χρόνια, η νέα φουρνιά των γκρέμλινς κάνει την εμφάνισή της στην δεκαετία των 90ς, με τις αντιδράσεις όμως να είναι ανάμεικτες.

Έπειτα από τον θάνατο του μυστηριώδη ιδιοκτήτη Mr. Wing, ο υπέρμετρα γλυκούλης Γκίζμο γίνεται αντικείμενο πειραμάτων, οδηγώντας στην δημιουργία ακόμα πιο ευφυών γκρέμλινς, τα οποία καταλαμβάνουν έναν υπερσύγχρονο ουρανοξύστη, σκορπώντας την απόλυτη καταστροφή.

Το horror στοιχείο είναι αισθητά υποβαθμισμένο σε σχέση με την πρώτη ταινία, με το βάρος να πέφτει στις κωμικές σκηνές, οι οποίες πρέπει να πούμε ότι τιμάνε τον χαρακτήρα των τεράτων. Σίγουρα λείπει η πιο σκοτεινή αισθητική αλλά το δεύτερο Γκρέμλινς απεικονίζει στο έπακρο την τρέλα που διέπει τα καταστροφικά πλάσματα. Με τον Christopher Lee στον ρόλο του τρελού επιστήμονα και ευφάνταστες σκηνές παράνοιας, το «Gremlins 2» αποτελεί μία παραπάνω από αξιοπρεπή συνέχεια που, αν και δεν φτάνει την πρώτη ταινία, τιμάει την κληρονομιά της. Επίσης, έχει και Slayer μέσα.

Το «Jurassic Park» αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά επιτεύγματα του προηγούμενου αιώνα. Αν μπορούσαμε να το συνοψίσουμε, θα λέγαμε ότι είναι το απόλυτο κινηματογραφικό μπλοκμπάστερ. Αγωνία, χιούμορ, πρωτοποριακά εφέ που στέκουν άψογα ακόμα και σήμερα και στο επίκεντρο ένα διαχρονικό οικολογικό μήνυμα. Από την φύση του, η δημιουργία ενός franchise πάνω σ’ αυτή την ταινία ήταν καταδικασμένη να μην ξεπεράσει ποτέ την πρώτη ταινία. Το πιο αξιοπρεπές από τα sequels που ακολούθησαν, ανήκει ξεκάθαρα στον ίδιο τον Spielberg.

Τοποθετώντας την δράση στο έτερο νησί που φιλοξενεί τους δεινοσαύρους, οι ιδιοκτήτες της εταιρείας έχουν την φαεινή ιδέα να φτιάξουν ένα πάρκο στην πόλη του San Diego. Φυσικά και το σχέδιο θα πάει κατά διαόλου με τους δεινόσαυρους να ξεχύνονται στους δρόμους της πόλης, σκορπώντας τον πανικό.

Ο Spielberg, ως έξυπνος σκηνοθέτης, γνώριζε από την αρχή ότι το sequel του «Jurassic Park» δεν προοριζόταν να φτάσει τα επίπεδα της πρώτης ταινίας. Έτσι λοιπόν ανέβασε την δράση και έδωσε τον δικό του φόρο τιμής σε μία από τις ταινίες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην φιλμογραφία του. Σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τον προκάτοχό του, όμως προσπαθεί να δώσει μια διαφορετική νότα και να είναι ξεχωριστό, σε αντίθεση με τα sequels που ήρθαν μετέπειτα.

Όταν έχεις να συνεχίσεις μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, είναι σχεδόν απίθανο να επαναλάβεις τον ίδιο θρίαμβο. Μόνο μια ταινία το έχει καταφέρει και αμφιβάλλουμε αν θα συμβεί ξανά. Έτσι λοιπόν, η τελευταία σκηνοθετική απόπειρα του Jack Nickolson δεν κατόρθωσε να κερδίσει τα πλήθη, ούτε την εύνοια των κριτικών, με αρκετό κόσμο να αγνοεί την ύπαρξή του.

Η ιστορία διαδραματίζεται εννιά χρόνια μετά τα γεγονότα του «Chinatown», με τον Jake Gittes να αναλαμβάνει την παρακολούθηση της γυναίκας ενός επιχειρηματία, με τις υποψίες ότι τον απατά. Η υπόθεση όμως έχει πιο βαθιές ρίζες που φτάνουν στα βρώμικα σχέδια των πετρελαιοπαραγωγών της περιοχής.

Όπως είπαμε πριν, το να κάνεις sequel για ένα αριστούργημα είναι ένα εγχείρημα απίστευτα φιλόδοξο για πετύχει. Σε σύγκριση με το ιστορικό «Chinatown», το «The Two Jakes» χάνει αισθητά, σαν αυτόνομη όμως ιστορία μυστηρίου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, στηριζόμενο κυρίως στις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της. Μία παραγνωρισμένη ταινία των 90ς που σίγουρα αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία.

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για την κληρονομιά του «Matrix» στην ποπ κουλτούρα του σήμερα. Είναι αρκετό να μείνουμε στο γεγονός ότι από τότε δεν έχει ξαναβγεί αντίστοιχα επιτυχημένο franchise, προορισμένο αποκλειστικά για την μεγάλη οθόνη, χωρίς να αποτελεί μεταφορά κόμικ, βιβλίου ή remake παλιότερης ταινίας. Το 2002, όλος ο κινηματογραφικός κόσμος περίμενε με ανυπομονησία την συνέχεια των περιπετειών του Εκλεκτού στην μάχη του με τις μηχανές. Όμως το πρώτο sequel της σειράς δεν προκάλεσε τον χάμο της πρώτης ταινίας, με πολλούς να θεωρούν ότι η ιστορία καταστράφηκε ή ότι δεν υπήρχε εξ’ αρχής λόγος για συνέχεια.

Ο Neo, γνωρίζοντας πλέον ότι ο κόσμος των ανθρώπων βασίζεται πάνω του, έχει αναλάβει το βαρύ φορτίο της διάσωσης της ανθρωπότητας και της επικράτησης της κατά των μηχανών που είναι υποδουλωμένη στον ψηφιακό κόσμο του Matrix. Μπροστά όμως στο δίλημμα της σωτηρίας των ανθρώπων ή της Trinity, θα αναγκαστεί να πάρει μια απόφαση με ολέθριες συνέπειες.

Οι προσδοκίες, ύστερα από τον θρίαμβο του πρώτου «Matrix», βρίσκονταν σε δυσθεώρητα επίπεδα. Τα επιπρόσθετα φιλοσοφικά στοιχεία, οι γαμάτες αλλά και κάπως υπερβολικές σκηνές δράσης και η περίφημη σκηνή με τον Αρχιτέκτονα, η οποία περισσότερο γέννησε, παρά απάντησε ερωτήματα, μπέρδεψαν το κοινό, με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις να είναι ανάμεικτες. Η αλήθεια είναι ότι το «Matrix Reloaded» είναι μία δύσπεπτη ταινία που απαιτεί παραπάνω από μία θεάσεις, ώστε να νιώσεις τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν οι Wachowski. Η συνέχεια του ταξιδιού του Neo όμως τιμάει απόλυτα τις ρίζες της πρώτης ταινίας και αν η περίσσια φιλοδοξία του το καθιστά ελαφρώς κατώτερο από το The Matrix, σίγουρα είναι ένα πολύ δυνατό sequel, το οποίο άξιζε και αξίζει περισσότερη αναγνωρισιμότητα.

Με ρίσκο αποτελεί την πρώτη μας επιλογή στην λίστα με τα υποτιμημένα sequels, κάθως με την κυριαρχιά των υπερηρωικών ταινιών στις μέρες μας, το Batman Returns αρχίζει να αποκτά τον σεβασμό που του αξίζει. Όμως ακόμα αρκετός κόσμος παραγνωρίζει την σημασία της ταινίας αυτής και ειδικά στην σημερινή εποχή, όπου το Hollywood προσπαθεί να δώσει παραπάνω προβολή σε μειονοτικούς χαρακτήρες.

Ένας νέος κακός κάνει την εμφάνιση του μέσα από τους υπόνομους της Γκόθαμ, διεκδικώντας την ζωή που του στερήθηκε από τους γονείς του και την κοινωνία. Μία καταπιεσμένη γυναίκα, γλιτώνοντας από την απόπειρα δολοφονίας της, μετατρέπεται σε εκδικήτρια, ζητώντας να πάρει εκδίκηση από τον δράστη-αφεντικό της. Ο Μπάτμαν θα προσπαθήσει να σταματήσει και τους δύο, τα πράγματα όμως θα περιπλακούν καθώς ερωτεύεται την επονομαζόμενη Catwoman, η οποία όμως εξυπηρετεί τους δικούς της σκοπούς.

Το Batman Returns είναι ένας πραγματικός άθλος για την εποχή που γυρίστηκε και μια συμβολική νίκη για όλους τους δημιουργούς που έχουν αναγκαστεί να δεχτούν την παρέμβαση των στούντιος στο όραμά τους. Έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη της Warner, μετά την τεράστια επιτυχία του «Batman», ο Tim Burton φέρνει τον υπερήρωα στα μέτρα του, και αλλάζει τις συμβάσεις του είδους, πριν καν εδραιωθεί το υπερηρωικό είδος, φτιάχνοντας ένα σκοτεινό παραμύθι με πρωταγωνιστές τρεις απόκληρους χαρακτήρες. Η γοτθική αισθητική είναι ακόμα πιο έντονη, ο Πιγκουίνος είναι παράδειγμα σωστού χτισίματος ενός κακού και η Catwoman είναι ο πιο φεμινιστικός χαρακτήρας σε υπερηρωική ταινία, έτη φωτός μπροστά από τις πρόσφατες Wonder Woman και Captain Marvel.

Βλέποντας πίσω, είναι πραγματικά αδιανόητη η προβολή της συγκεκριμένης ταινίας. Με τα σημερινά δεδομένα θα είχε ξεμείνει στο ράφι ενός μεγάλου στούντιο, μέρος των ταινιών που δεν κατάφεραν να γυριστούν ποτέ. Ο Burton χωρίς να πάρει υπόψη του κανένα γράφημα και καμία κατηγορία θεατών, πλασάροντας άλλο ένα προϊόν μαζικής κατανάλωσης, διοχετεύει όλη την δημιουργικότητά του στον διάσημο υπερήρωα και φτιάχνει μία από τις καλύτερες υπερηρωικές ταινίες όλων των εποχών. Αν το πρώτο «Batman» είναι υπόδειγμα του πως να δομήσεις σωστά μια ταινία με υπερήρωες, το «Batman Returns» είναι ο απόλυτος οδηγός αποδόμησης. Ό,τι έχει ανάγκη το είδος αυτό σήμερα.