10 τριλογίες που άφησαν εποχή

Το πρώτο Alien του Ridley Scott είναι ταινία – τομή στo είδος του sci-fi και του horror. Έθεσε νέες βάσεις για το πως μπορεί να αποτυπωθεί ο τρόμος στο διάστημα και ακόμα και σήμερα καμία αντίστοιχη ταινία δεν κατάφερε να το ξεπεράσει, με τις περισσότερες να καταλήγουν σε κακές αντιγραφές.

Το δεύτερο μέρος (Aliens) είχε πολύ δύσκολο έργο, καθώς ήταν λιγοστές οι πιθανότητες να επαναληφθεί η συνταγή του πρώτου τόσο επιτυχημένα. Ο πολυμήχανος James Cameron κατάφερε να βρει την λύση, μειώνοντας τον τρόμο και αυξάνοντας την δράση. Το αποτέλεσμα ήταν ένα από τα καλύτερα sequel που έχουν γυριστεί και την ανάδειξη της Ripley (Sigourney Weaver) στην πρώτη γυναίκα ηρωίδα μέσα στον ανδροκρατούμενο χώρο του σινεμά δράσης.

Το Alien³ είναι υποδεέστερο από τα προηγούμενα δύο, αλλά σίγουρα όχι κακή ταινία, όπως έχει επικράτησει σε πολλούς geek ιντερνετικούς κύκλους. Η πρώτη ταινία του David Fincher επαναφέρει το στοιχείο του τρόμου, αυτή την φορά όχι στο διάστημα, αλλά σε έναν πλανήτη – φυλακή και κλείνει (προσωρινά) το κεφάλαιο της Ripley σε ένα άκρως κυνικό blockbuster.

Το franchise του Alien έμελλε να συνεχιστεί με τα αξιοπρεπή Alien: Resurrection, Prometheus και Alien: Covenant, αλλά κρίνωντας από το αποτέλεσμα, ίσως έπρεπε να είχε τελειώσει με αυτή την τριλογία.

Die Hard ή αλλιώς η ταινία που επαναπροσδιόρισε το σινεμά δράσης στα τέλη της δεκαετίας του 80. Την εποχή που προβλήθηκε έκανε πάταγο και καθιέρωσε τον John Mc Lane ως έναν νέα ηρωική φιγούρα, μακριά από τα πρότυπα των Schwarzenegger και Stallone. Ο Bruce Willis γίνεται εν μία νυκτί αστέρι του Hollywood και φυσικά δεν γινόταν να μην υπάρξουν και συνέχειες, δεδομένης της τεράστιας επιτυχίας που σημείωσε.

Σε έναν ουρανοξύστη όπου έχει καταληφθεί από Γερμανούς τρομοκράτες ο αστυνομικός John Mc Lane, βρισκόμενος στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή αποφασίζει να τους σταματήσει μόνος του. Το Die Hard ακολουθεί όλα τα πρότυπα δράσης των 80ς ταινιών, κερδίζει όμως σε ένταση και αγωνία. Ο Bruce Willis βάζει όλο το coolness του στον χαρακτήρα και ο Alan Rickman στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ερμηνεύει έναν απολαυστικό κακό. Η επιτυχία της ταινίας οδήγησε στην δημιουργία ενός ρεύματος ταινιών δράσης που παίρνουν μέρος σε κλειστούς χώρους, αντιγράφοντας ξεδιάντροπα την πλοκή της, όπως τα Air Force One, The Rock, The Raid: Redemption. Είναι ολοφάνερο ότι το στίγμα του Die Hard δεν θα φύγει ποτέ.

Στο Die Hard 2 η δράση μεταφέρεται σε αεροδρομίο με τον Mc Lane να βρίσκεται πάλι στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή. Η ταινία είναι διασκεδαστική αλλά ουσιαστικά αποτελεί πιστή αντιγραφή του πρώτου με την μόνη διαφορά να είναι η αλλαγή του σκηνικού. Ο Mc Lane καθιέρωνεται ως κινηματογραφικός ήρωας, οι σκηνές δράσης είναι εντυπωσιακές αλλά λείπει το στοιχείο της έκπληξης που είχε το πρώτο μέρος.

Πλέον ο κόσμος δεν είχε μεγάλες προσδοκίες για το τρίτο κεφάλαιο της σειράς, με τον κίνδυνο της ανούσιας επαναλήψης να είναι πιο ορατός από ποτέ. Ευτυχώς όμως διαψευστήκαμε πανηγυρικά και το Die Hard with a Vengeance πήγε το franchise ξανά σε υψηλό επίπεδο. Ξεφεύγοντας από την λογική του κλειστού χωρού, η τρίτη ταινία διαδραματίζεται στην πόλη και δίνει έναν αέρα ανανέωσης στις περιπέτειες του Mc Lane.

Αναιρώντας τις δύο ταινίες που βγήκαν μετέπειτα, το Die Hard αποτελεί την καλύτερη τριλογία ταινιών δράσης που έβγαλε το Hollywood και το ”Yippee ki-yay motherfucker” θα μείνει στις συνειδήσεις μας ως η απόλυτη badass ατάκα.

Λίγες ταινίες έχουν καταφέρει να είναι τόσο επιδραστικές όσο το Matrix. Είναι απορίας άξιο πως μία ταινία συνδυάζει sci-fi, cyberpunk, kung-fu, western, anime, φιλοσοφικό, κοινωνικό και θρησκευτικό υπόβαθρο και πετυχαίνει τόσο καλά. Το Matrix όρισε τον κινηματογράφο του 21ου αιώνα όσο καμία άλλη ταινία της εποχής της.

Ήδη από το trailer υπήρχε ένα μυστήριο γύρω από την ταινία. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι είναι το Matrix και έτσι ο κόσμος κατέκλυσε τους κινηματογράφους για να πάρει απαντήσεις. Τελικά το Matrix ήταν πολλά πράγματα. Μία ταινία επιστημονικής φαντασίας, με πρωτοποριακές σκηνές δράσης, η οποία συνδύασε τεχνοτροπίες από την ανατολική και δυτική σχολή του σινεμά. Ο Neo, o Μορφέας, η Trinity και ο Smith αναδύονται μέσα από την ρηξικέλευθη σκηνοθεσία των αδερφών Wachowski και χτίζουν τον μύθο τους στην ποπ κουλτούρα. Το Matrix έμελλε να γίνει το franchise της νέας εποχής.

Όπως ήταν αναμενόμενο η Warner έβαλε μπρος για δύο συνέχειες, οι οποίες δυστυχώς δεν κατάφεραν να φτάσουν τα επίπεδα του πρώτου, χωρίς όμως να τους λείπουν μερικές εξαιρετικές στιγμές. Στα Matrix Reloaded και Revolutions δεν υπάρχει ο θαυμασμός που απέπνεε η πρώτη ταινία, οι νέοι χαρακτήρες δεν συγκινούν αλλά η συνέχιση της ανάπτυξης των πρωταγωνιστών κρατάει τα αμφιλεγόμενα sequel σε αξιοπρεπή επίπεδα και φτιάχνουν μία μεστή εξιστόρηση των ηρώων με αρχή, μέση και τέλος.

Παρά τις αδυναμίες της η τριλογία του Matrix έχει αντέξει στο πέρασμα του χρόνου, χαρίζοντας μας μία δυνατή τριλογία με ολοκληρωμένη αφήγηση, εμβληματικούς χαρακτήρες και εντυπωσιακή σκηνοθεσία.

Όταν η Marvel ξεκινούσε το κινηματογραφικό σύμπαν της κανείς δεν περίμενε ότι, από όλους τους ήρωες της, ο Captain America θα ήταν αυτός που θα είχε την καλύτερη απεικόνιση στην μεγάλη οθόνη. Μίλαμε για έναν χαρακτήρα που διακρίνεται σχεδόν αποκλειστικά για την ηθική του, χωρίς να έχει το βάθος και την πολυπλοκότητα έτερων υπερηρώων, όπως οι Iron Man, Hulk ακόμα και η Black Widow. Με μία φράση θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο αντίστοιχος Superman της αιώνιας αντιπάλου της DC, όχι λόγω των δυνάμεων του, αλλά κυρίως της δομής της προσωπικότητας του. Αυτό από μόνο του έκανε εξαιρετικά δύσκολη την κινηματογραφική μεταφορά του.

Η Marvel τελικά μας αποστόμωσε και μας χάρισε την καλύτερη κινηματογραφική τριλογία του σύμπαντός της και την καλύτερη υπερηρωική τριλογία (μετά το Dark Knight).

Το Captain America: First Avenger μας εισάγει ιδάνικα στον κόσμο του Steve Rogers και στα στοιχεία εκείνα που τον καθίστουν ηγετική φιγούρα ανάμεσα στην ομάδα των Avengers. Εμποτισμένη από το σινεμά του Spielberg, η ταινία δίνει βαρύτητα στον χαρακτήρα και τις αρετές που τον διακατέχουν, μέσα από ένα πολύ σωστά δομημένο origin story. Ναι, ο Captain America δεν είναι πλέον ένας αδιάφορος υπερήρωας που ανήκει σε μία παλιότερη εποχή, αλλά ένας χαρακτήρας που μπορεί να σταθεί και στον σύγχρονο κόσμο.

Αυτό γίνεται σαφέστερο στο Winter Soldier. Παίρνοντας μία αναπάντεχα ώριμη στροφή, το sequel του Captain America είναι ένα δυναμικό κατασκοπικό θρίλερ, το οποίο ξεφεύγει από το μοτίβο των περισσότερων ταινιών του MCU και δικαιωματικά κέρδισε τις εντυπώσεις από το κοινό και τους κριτικούς. Τα αδέρφια Russo, βαδίζοντας στα μονοπάτια που χάραξε ο Nolan, παραδίδουν ίσως την πιο προσγειωμένη ταινία της Marvel και δείχνουν τον σωστό δρόμο μέσα στην μονοτονία που διέπει την πλειοψηφία του σύμπαντός της.

Μέτα την επιτυχία του Winter Soldier, οι Russo αναλαμβάνουν και το τρίτο μέρος, βασιζόμενο στο πιο διάσημο κόμικ της Marvel. Το Captain America: Civil War πατάει πάνω στην ατμόσφαιρα του Winter Soldier και βάζει μέσα όλους τους Avengers (πλην των Thor και Hulk) σε μία διαμάχη με οδυνηρές συνέπειες για τους ήρωες. Το τελικό αποτέλεσμα χάνει λίγο σε σχέση με τον προκάτοχό του αλλά ταυτόχρονα το καθιστά μία σημαντική προσθήκη στο MCU και ολοκληρώνει την τριλογία του Cap με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε το όνομα George Lucas, είναι το Star Wars. Και να μην έκανε τίποτα άλλο στην ζωή του, ο Lucas θα έμενε στην ιστορία, μόνο και μόνο γι αυτό. Πολλοί όμως τείνουν να ξεχνούν και το δεύτερο μεγάλο franchise για το οποίο είναι βασικός υπεύθυνος, κι αυτό δεν είναι άλλο από τον Indiana Jones. Με τον Lucas στην παραγωγή και τον Steven Spielberg στην σκηνοθεσία, οι περιπέτειες του πιο cool αρχαιολόγου ήταν αναπόφευκτο να αφήσουν εποχή.

Συνδυάζοντας άψογα ιστορία, φαντασία, δράση και χιούμορ, τα Indiana Jones θεωρούνται τα απόλυτα blockbuster. Ο Harisson Ford μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος ερμηνευτής αλλά είχε ένα ταλέντο στο να αγκαλιάζει οποιονδήποτε χαρακτήρα υποδυόταν. Και στο Indiana Jones τα κατάφερνει περίφημα, ίσως καλύτερα και από τον άλλο διάσημο ήρωά του, τον Han Solo.

To Raiders of the Lost Ark είναι ορόσημο της δεκαετίας του 80, συστήνοντας μας τον αγαπημένο Indiana ως έναν ριψοκίνδυνο αρχαιολόγο με μία εμμονή στο να ανακαλύπτει θρυλικούς θησαυρούς. Μία εμμονή που θα τον φέρει αντιμέτωπο με Ναζί και άλλους γραφικούς κακούς, τους οποιούς κατορθώνει να σταματήσει με τους πιο ανορθόδοξους τρόπους.

Μετά το αρκετά χιουμοριστικό πρώτο μέρος το Temple of Doom πήρε μία αρκετά σκοτεινή τροπή, ξενίζοντας τους φανς της πρώτης ταινίας. Ανεξίτηλη έμεινε η σκηνή της ανθρωποθυσίας, εξαιτίας της οποίας επιβλήθηκε νέος κανόνας λογοκρίσιας, το περίφημο πλέον PG-13.

Το The Last Crusade επανήλθε στον χαρακτήρα της πρώτης ταινίας με ακόμα περισσότερο χιούμορ και τον Sean Connery ως πατέρα του Indiana Jones να κλέβει την παράσταση. Αξίζει να αναφερθεί και το πέρασμα του αδικοχαμένου River Phoenix ως νεαρός Indiana στην εναρκτήρια σκηνή.

Το Indiana Jones θα αποτελούσε το τέλειο franchise αν δεν κυκλοφορούσε το αμφιλεγόμενο Kingdom of the Crystal Skull. Σαν τριλογία όμως είναι αδιαμφίσβητητα μία από τις καλύτερες που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε.

Το ταξίδι στον χρόνο είναι από τα αγαπημένα θέματα της επιστημονικής φαντασίας. Πολλές ταινίες έχουν καταπιαστεί με αυτό το θέμα, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε παντελώς αποτυχημένα. Καμία όμως δεν τα κατάφερε όπως το Back to the Future.

Ο Spielberg βρίσκεται για άλλη μια φορά από πίσω, αυτή την φορά ως παραγωγός, και το αποτύπωμά του είναι εμφανές σε όλη την σειρά των ταινιών. Πότε ξανά δεν είχε συνδυαστεί τόσο αρμονικά το sci-fi με την αισθητική μίας teen movie. Ο Michael J. Fox θα ταυτιστεί για πάντα με τον ρόλο του Marty Mc Fly, το ίδιο και ο Christopher Lloyd ως Dr. Emmett Brown, με τους ήρωες τους να ανήκουν στο πάνθεον της ποπ κουλτούρας μέχρι σήμερα.

Στο Back to the Future η πλοκή εξελίσσεται στο παρελθόν με τον Mc Fly να αλλάζει κατά λάθος την ιστορία των γονιών του και να αναγκάζεται να την επαναφέρει με κίνδυνο της ίδιας του της ύπαρξης. Η τεράστια επιτυχία που σημείωσε οδήγησε σε δύο συνέχειες που κυκλοφόρησαν back to back.

Το δέυτερο μέρος αγκαλιάζει ακόμα περισσότερο το sci-fi, με το ταξίδι να γίνεται αυτή την φορά στο μέλλον (πέφτοντας μέσα σε αρκετές από τις προβλέψεις που έκανε), μετά στο παρόν και ξανά στο παρελθόν. Παρά τις δυσκολίες, το σεναρίο καταφέρνει να βγάζει νόημα και να εμπλουτίσει με περισσότερα στοιχεία το franchise. Επίσης δεν γίνεται να ξεχαστεί το καταπληκτικό φινάλε.

Το τρίτο κεφάλαιο διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στην Άγρια Δύση, χάνοντας όμως σε ενδιαφέρον σε σχέση με τα προηγούμενα δύο. Παρ’ όλα αυτά κλείνει με ικανοποιητικό τρόπο μία τριλογία που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμη.

Τι να πρωτοπεί κανείς για τις δημιουργίες του Nolan; Την επίδρασή τους στο σινεμά του 21ου αιώνα; Την εμβάθυνση σε κόμικ χαρακτήρες, όπως δεν έχει ξαναγίνει ποτέ; Την εκκίνηση ενός νέου ρεύματος blockbuster ταινιών; Ό,τι και να πούμε η τριλογία του Batman θα μείνει στην κινηματογραφική ιστορία ως μία από τις πιο πετυχημένες και ολοκληρωμένες τριλογίες σε όλα τα επίπεδα.

Το Batman Begins είναι η καλύτερη origin ιστορία υπερήρωα με διαφορά από τις υπόλοιπες. Ο Batman/Bruce Wayne παρουσιάζεται πιο ανθρώπινος από ποτέ σε μία Gotham που δεν διαφέρει πολύ από μία πραγματική μεγαλούπολη. Το πρώτο μισό της ταινίας μας συστήνει έναν Bruce Wayne που προσπαθεί να βρει την θέση του στον κόσμο μέχρι να γίνει ο Σκοτεινός Ιππότης και παρακολουθούμε από πρώτο χέρι όλα τα γεγονότα που τον οδήγησαν εκεί. Το δεύτερο μισό είναι κατώτερο του πρώτου αλλά στο σύνολο ο Nolan θέτει όλες τις σωστές βάσεις για ένα καινούργιο franchise. Και πετυχαίνει πανηγυρικά.

Το Dark Knight είναι η καλύτερη κόμικ ταινία που έχει γυριστεί. Ο Τζόκερ του αείμνηστου Heath Ledger θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους πιο εμβληματικούς κακούς που έχουμε δει στην μεγάλη οθόνη, κερδίζοντας Όσκαρ μετά θάνατον για την ερμηνεία του, κάτι που δεν είχε καταφέρει ποτέ μία ταινία βασισμένη σε υπερήρωα. Με διάχυτα στοιχεία από αστυνομικές ταινίες (σαν το Heat), ο Nolan αλλάζει τους κανόνες των κόμικ ταινιών και μας παραδίδει ένα δράμα χαρακτήρων, χωρίς όμως να αποφεύγει και τις φαντασμαγορικές σκηνές δράσης, πετυχαίνοντας την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στον καλλιτεχνικό και εμπορικό κινηματογράφο.

Ύστερα από την επιτυχία του Dark Knight, το Dark Knight Rises είχε δύσκολο έργο μπροστά του. Πως είναι δυνατόν να πετύχεις πάλι το ίδιο αποτέλεσμα όταν έχεις να κάνεις με την συνέχεια ενός αριστουργήματος; Όντως, το Rises δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις υψηλές προσδοκίες και είναι σίγουρα η πιο άνιση ταινία της τριλογίας. Τα σεναριακά κενά είναι πολλά και εμφανή, όμως καλύπτονται με σκηνές ανθολογίας όπως η επιστροφή του Batman μετά από χρόνια απουσίας και η μάχη με τον Bane που κόβει την ανάσα. Το Dark Knight Rises είχε σκοπό να κλείσει την εξιστόρηση του Nolan για τον Batman και το κάνει με τον ιδανικότερο τρόπο.

Η τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις συνειδήσεις του geek κοινού, κάτι για το οποίο θα είμαστε αιώνια ευγνώμονες.

Οι γκανγκστερικές ταινίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σινεμά από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του. Τα Little Caesar, Scarface, White Heat θεωρούνται κλασσικά έργα με πρωταγωνιστές ήρωες του υπόκοσμου, ο παράνομος βίος των οποίων γοήτευε τα πλήθη. Η ταινία όμως που καθόρισε, όχι μόνο το είδος αυτό αλλά και τον κινηματογράφο γενικότερα, είναι αναμφίβολα το αριστούργημα του Francis Ford Coppola.

Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Mario Puzo, ο Νονός αφηγείται την ιστορία της οικογένειας Κορλεόνε στην Αμερική της δεκαετίας του 50, από την σκοπιά του μικρού γιου της οικογένειας Michael (Al Pacino). Για πρώτη φορά ο κόσμος της μαφίας παρουσιάζεται τόσο ωμός και ρεαλιστικός και ταυτόχρονα τόσο ανθρώπινος. Το καταπληκτικό καστ ενσαρκώνει μαεστρικά τους πρωταγωνιστές, ξεφεύγοντας από την καρικατούρικη προσέγγιση που είχαν μέχρι τότε οι μαφιόζοι. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο ταινίες κέρδισαν Όσκαρ ερμηνειών. Παρά την υπέρμετρη βία ο Νόνος καταλήγει να είναι ένα οικογενειακό δράμα χαρακτήρων και την ίδια στιγμή η απαρχή της αλλαγής του κινηματογραφικού είδους των γκανγκστερικών ταινιών.

Το δεύτερο κεφάλαιο του Νονού καταφέρνει να πάει ακόμα παραπέρα τον μύθο των Κορλεόνε, ως συνέχεια του πρώτου αλλά και prequel. Η ταινία επικεντρώνεται στον Michael και την ζωή του ως αρχηγός της φαμίλιας πλέον και μας ταξιδεύει στα πρώτα βήματα του Vito Corleone πριν γίνει ο Νονός. Ο Coppola πετυχαίνει το ακατόρθωτο. Όχι μόνο συνεχίζει ιδανικά την ιστορία, αλλά παραδίδει ένα μνημειώδες sequel με πολλούς να το θεωρούν καλύτερο του πρώτου. Η τρανταχτή απόδειξη είναι τα Όσκαρ καλύτερης ταινίας που έχουν κερδίσει και οι δύο ταινίες, επίτευγμα που μόνο ο Νονός έχει καταφέρει.

16 χρόνια μετά κυκλοφορεί το τρίτο μέρος με τον Michael αυτή την φορά γερασμένο και πιο αποστασιοποιημένο από την μαφία, να προσπαθεί να έρθει κοντά με την οικογένειά του και να επανορθώσει για τα λάθη του παρελθόντος. Η τρίτη ταινία είναι η πιο αδύναμη της σειράς και είναι λογικό να μην μπορεί να επαναληφθεί για τρίτη φορά ο θρίαμβος αυτός. Είναι όμως μία πολύ καλή γκανγκστερική ταινία, ανώτερη από τις περισσότερες του είδους της, απλά είχε την ατυχία να έχει προκατόχους, δύο από τα καλύτερα έργα που έχουν γυριστεί ποτέ.

Η τριλογία του Νονού είναι ένα υπόδειγμα χτισίματος χαρακτήρων και μία ολοκληρωμένη ιστορία μέσα από τρεις ταινίες – σταθμούς.

Η τριλογία που ξεκίνησε όλες τις τριλογίες. Ένα ταξίδι σε έναν γαλαξία μακρινό, το οποίο εύχεσαι να μην τελειώσει ποτέ. Το Star Wars είναι η ζωντανή ιστορία του blockbuster σινεμά από το 1977 μέχρι σήμερα. Ούτε ο ίδιος ο George Lucas δεν μπορούσε να προβλέψει την τεράστια επιτυχία που θα σημείωνε, όταν έγραφε αυτό το διαστημικό παραμύθι.

Οι Jedi, η Δύναμη, οι διαστημικές αερομαχίες, τα φωτόσπαθα, είναι αναπόσπαστο μέρος της ποπ κουλτούρας χάρη στην φαντασία του Lucas. Το πρώτο Star Wars άλλαξε για πάντα το τοπίο του κινηματογράφου και μάλλον θα μνημονεύεται μέχρι να αφανιστεί το ανθρώπινο είδος. Ο Luke Skywalker, o Obi-Wan Kenobi, η πριγκίπισσα Leia, o Han Solo, ο Darth Vader, ο Chewbacca, ακόμη και τα ρομπότ R2-D2 και C-3PO θα χαρακτούν για πάντα στο συλλογικό υποσυνείδητο, όπως οι ήρωες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Όταν μία ταινία αποκτάει την μορφή μύθου τα πολλά λόγια περιττεύουν.

Την θεμελιώση του ως μύθο την αποκτάει με το Empire Strikes Back. Σε μία απρόσμενη κίνηση, η δεύτερη ταινία της σειράς (και πέμπτη στην εξιστόρηση) αποτελεί το πιο σκοτεινό κεφάλαιο του Πολέμου των Άστρων, δημιουργώντας έναν άτυπο κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας είναι και το πιο σκοτεινό. Νέοι χαρακτήρες μπαίνουν στο προσκήνιο, οι οποίοι με την σειρά τους θα αγαπηθούν από τους φανς, αλλά ο χαρακτήρας που αναδεικνύεται περισσότερο είναι ο Darth Vader. Σε σχέση με την προηγούμενη ταινία, όπου είχε έναν ρόλο εντυπωσιακού κακού, ο Vader γίνεται πιο απειλητικός και μέσα από μία επική ανατροπή στο φινάλε, καταλήγει να γίνει το κεντρικό πρόσωπο όλου του franchise. Δεν είναι τυχαίο ότι βρίσκεται στις υψηλότερες θέσεις των κακών του σινεμά. Με το Empire Strikes Back, το Star Wars απέδειξε ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα blockbuster.

Το Return of the Jedi ισορροπεί σε ατμόσφαιρα ανάμεσα στα δύο πρώτα, έχοντας σκηνές που μπορούν να χαρακτηριστούν παιδικές αλλά και σκηνές μεγαλείου. Αυτή η αντίφαση το ρίχνει χαμηλότερα από τα προηγούμενα δύο αλλά η επική σεκάνς στο τέλος χαρίζει ατελείωτες συγκινήσεις και κλείνει άψογα την πρώτη φάση του franchise.

Το σύμπαν του Star Wars μετράει συνολικά 8 ταινίες, δύο spin-off, animation σειρές και σύντομα θα αποκτήσει και τηλεοπτική σειρά. Παρά όμως τις φιλότιμες προσπάθειες, καμία από τις συνέχειες δεν μπόρεσε να πλησιάσει την μεγαλοπρέπεια των αρχικών ταινιών. Ο απόλυτος οδηγός μίας κινηματογραφικής τριλογίας ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι το Star Wars.

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες τριλογίες της λίστας, καθώς πρόκειται ουσιαστικά για μία ταινία χωρισμένη σε τρία μέρη. Το σενάριο ήταν ήδη έτοιμο για το υλικό και των τριών ταινιών, τα οποία είναι μεταφορές των κλασσικών διηγημάτων του J.R.R. Tolkien και προβλήθηκαν με διαφορά ενός χρόνου το καθένα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην παρουσιάζει τα προβλήματα που εμφανίζουν συνήθως οι τριλογίες. Και για τον ίδιο λόγο βρίσκεται στην κορυφή της λίστας μας.

Έπειτα από 10 χρόνια επίπονων γυρισμάτων και εν μέσω πολλών δυσκολιών, το Fellowship of the Ring έκανε πρεμιέρα τα Χριστούγεννα του 2001 και αποτέλεσε ένα κινηματογραφικό θαύμα.

Η πρώτη ταινία μας εισάγει στον κόσμο του Τόλκιν, ο οποίος αποδίδεται με όλη την μεγαλοπρέπεια που του αρμόζει. Η Μέση Γη ανοίγει και στο mainstream κοινό, το οποίο την αγκαλιάζει, κάνοντας ταυτόχρονα και τα όνειρα των φανατικών των βιβλίων  πραγματικότητα. Ο Φρόντο αναλαμβάνει να καταστρέψει το δαχτυλίδι του Sauron, εκεί όπου δημιουργήθηκε, με την συντροφιά των φίλων του αλλά και εκλεκτών πολεμιστών της κάθε φυλής της Μέσης Γης. Στην πορεία θα αντιμετωπίσουν επικίνδυνες καταστάσεις, οι οποίες θα συντελέσουν στο δέσιμό τους.

Στο Two Towers, η συντροφιά έχει σπάσει με την κάθε ομάδα να οδεύει σε διαφορετική κατεύθυνση, αλλά με τον ίδιο σκοπό. Παρακολούθουμε με αγωνία την εξέλιξη των διαφόρων ιστοριών που εξελίσσονται με αποκορύφωμα την επική μάχη στο Helm’s Deep, ίσως την πιο καλοσκηνοθετημένη μάχη στην ιστορία της μεγάλης οθόνης.

Η ιστορία έρχεται στο τέλος της με το Return of the King. Οι ήρωες επανενώνονται για την τελική μάχη που θα ορίσει την μοίρα του κόσμου. Από την αρχή μέχρι το τέλος γινόμαστε μάρτυρες μιας μεγαλειώδης ταινίας, με επικές σκηνές και πολλές συγκινήσεις. Το αργόσυρτο φινάλε κούρασε μία μεγάλη μερίδα του κοινού, όμως ήταν αναγκαίο για το κλείσιμο αυτού του κινηματογραφικού επιτεύγματος. To Return of the King κέρδισε 11 Όσκαρ, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των Ben-Hur και Titanic.

Η τριλογία του Lord of the Rings είναι δικαίως η καλύτερη τριλογία ταινιών που έχουνε δει τα μάτια μας και ένας κινηματογραφικός άθλος που θα μείνει στην ιστορία. Πλέον ζούμε στην εποχή των franchises και των κινηματογραφικών συμπάντων, αλλά θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να επαναληφθεί ένα αντίστοιχο φαινόμενο.