Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του υπερηρωικού είδους είναι πως στην πραγματικότητα… δεν είναι είδος! Σκεφτείτε το: τι είναι αυτό, για παράδειγμα, που ενοποιεί το σκοτεινό «μπαρτονικό» παραμύθι «Batman Returns» με το υπερεαλιστικό crime «The Dark Knight»; Η παρουσία του Μπάτμαν και μόνο, κατά τα άλλα πρόκειται για διαφορετικά είδη ταινιών! Άλλο παράδειγμα: τι είναι αυτό που εντάσσει στο ίδιο είδος τον «Άφθαρτο» του Σιάμαλαν με τις ταινίες του ΜCU; Απλά ο γενικός συνδετικός κρίκος των υπερηρωικών φιγούρων που καθορίζουν τις ιστορίες τους, κατά τα άλλα το ένα είναι ένα χαμηλόφωνο υπαρξιακό δράμα και οι ταινίες του προαναφερθέντος σύμπαντος αγνά action movies.
Στην πραγματικότητα, το υπερηρωικό genre είναι απλά μια αφετηρία. Μπόλικα είδη μπορούν να στοιβαχτούν σε αυτή. Δυνητικά, όλα: από το horror, το δράμα και το νουάρ μέχρι το sci fi, το action και (ακόμα και) την κωμωδία. Αυτός ήταν και ο λόγος που η horror προσέγγιση που έμοιαζε να έχει το «New Mutants», αυτό το spin off (και ταυτόχρονα reboot;) από το σύμπαν των X-Men έμοιαζε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα το 2017 που η ταινία γυρίστηκε και πρωτοπροωθήθηκε. Όμως η παρεμβατικότητα του στούντιο, που για κάποιο λόγο δεν ψήθηκε ιδιαίτερα με την πειραματική πρόθεση του (σκηνοθέτη) Τζος Μπουν να κάνει αυτή την υπερηρωική ταινία να είναι ταυτόχρονα και ένα teen horror movie, οδήγησε σε νέα γυρίσματα και εν τέλει, μάλλον σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης.
Είναι κομματάκι κρίμα γιατί στις σεναριακές βάσεις του «New Mutants» κρύβονται πράγματι πολύ ενδιαφέρουσες δυνατότητες: πέντε νεαροί μεταλλαγμένοι, που δεν έχουν ακόμα την δυνατότητα του ελέγχου ή/και της αποδοχής των υπερδυνάμεών τους, βρίσκονται σε ένα μεγάλο, μυστήριο ίδρυμα, που θεωρητικά στόχο έχει να τους εκπαιδεύσει και να τους επανεντάξει στην κοινωνία χωρίς να αποτελούν κίνδυνο. Όμως, σταδιακά φαίνεται πως περισσότερο από ίδρυμα αυτός ο τόπος είναι μια φυλακή και οι ίδιοι οι νεαροί μεταλλαγμένοι περισσότερο πειραματόζωα και λιγότερο ασθενείς.
Τα στούντιο δεν λένε να το καταλάβουν φαίνεται: η διαφωνία με την προσέγγιση ενός δημιουργού δεν λύνεται με παρέμβαση μετά τα γυρίσματα της ταινίας. Αυτές οι παρεμβάσεις κάνουν τις ταινίες χειρότερες. Υπό αυτή την έννοια, θα ήταν μάλλον άδικο να κατηγορήσουμε τον σκηνοθέτη αυτής της ταινίας για ετούτο το αίσχος που προέκυψε επί της οθόνης. Μάλλον, είναι ο τελευταίος που φταίει για αυτή την άχρωμη, άψυχη, αρπακολατζίδικη, βγαλμένη θαρρείς από τα παλιά κακά χρόνια της αμερικάνικης τηλεόρασης, ταινία. Το αποτέλεσμα βέβαια δεν αλλάζει: εδώ έχουμε να κάνουμε μάλλον με την χειρότερη X-Men ταινία.
Μια ταινία που δεν έχει ιδέα που θέλει να το πάει, μια ταινία που οι διάλογοί της είναι τόσο κακογραμμένοι και οι χαρακτήρες της τόσο βασικοί που μόνο παραγωγός πιλότου δευτεροκλασάτης σειράς θα μπορούσε να ικανοποιηθεί από το τελικό αποτέλεσμα (και πάλι, παίζεται…), μια ταινία που πάσχει από μια τρομακτική κρίση ταυτότητας καθώς καταλήγει να σαμποτάρει με την ατολμία της τις horror βάσεις της, να υποτιμά ανοιχτά τις coming of age προοπτικές της και να πετά συστηματικά στα σκουπίδια, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, θεματικές που προκύπτουν κάπου μέσα από τη καρδιά της αλλά καταλήγουν εν τέλει άχρηστες.
Πολύ σαβούρα μαζεύεται στο σύμπαν των X-Men, η μετά «Logan» εποχή μόνο καλά δεν έχει ξεκινήσει. Ας ελπίσουμε να το δουν αυτό στη Fox και είτε να τερματίσουν το franchise είτε να το (ξανα)πάρουν στα σοβαρά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά χειρότερη κατηγορία για μια ταινία από το να σε προδιαθέτει εξαρχής αρνητικά και εξαρχής να κάνει τα πάντα για να σε επιβεβαιώσει, δεν υπάρχει. Και σαν πολλές τέτοιες αρχίσουν να μαζεύονται στο franchise των X-Men.
