Μια χαρούμενη, τετραμελής οικογένεια: μπαμπάς, μαμά, μεγάλη κόρη, μικρός γιος. Μετακομίζουν από την μεγαλούπολη σε μια μικρή επαρχιακή πόλη μαζί με τη γάτα τους, προκειμένου να χαλαρώσουν και να αποσυμπιεστούν από το άγχος και την υπερένταση που έχουν καθορίσει την καθημερινότητά τους. Όμως, σε αυτή την κωμόπολη δεν είναι όλα τόσο γαλήνια όσο φαίνονται. Και ειδικά αυτό το μυστήριο νεκροταφείο ζώων που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι τους και που (μάλλον) κάνει τους νεκρούς να ανασταίνονται κάνει την διαμονή τους λιγάκι προβληματική.
Και αν αυτό το σχετικά μέτριο στόρι για βασική πλοκή μιας horror δημιουργίας μπορεί να φαίνεται ενδιαφέρον μόνο σε όποιον δεν έχει την παραμικρή σχέση με το είδος, είναι δυο λεξούλες που προστίθενται πλάι του και αυτόματα το μετουσιώνουν σε ελκυστικό. Ποιες είναι αυτές οι λεξούλες; Στίβεν Κινγκ.
Ο μετρ του (μεταφυσικού) τρόμου (και όχι μόνο) και το βαρύ σαν ιστορία όνομά του είναι λόγοι για να σπαταλήσει κανείς δυο ώρες από τη ζωή του προκειμένου να δει μια ταινία, το περιεχόμενο της οποίας μοιάζει (από μόνο του) ικανό μόνο για να αποτελέσει τη βάση μιας b movie δημιουργίας. Διότι ακόμα και αν ο «βασιλιάς», σε αντίθεση με τη συγγραφική του ικανότητα, δεν σκαμπάζει και πολλά από κινηματογράφο και κατά καιρούς έχει δώσει την ευλογία του σε διάφορες εκτρωματικές μεταφορές βιβλίων του στο σινεμά, είναι ταυτόχρονα και μπόλικες οι ταινίες που φέρουν την υπογραφή του και αποτελούν αληθινά διαμάντια.
Για το «Pet Semetary» υπήρχε μια διευρυμένη αίσθηση πως θα βρίσκεται στην τελευταία κατηγορία. Κυρίως, εξαιτίας της cult φήμης που έχει αποκτήσει με τα χρόνια η 80s κινηματογραφική μεταφορά του. Εκείνη η εκδοχή έπαιρνε ελάχιστα στα σοβαρά τον εαυτό της, έκανε μπαμ πως οι δημιουργοί της αγαπούσαν το ομώνυμο βιβλίο του Κινγκ αλλά ταυτόχρονα, ήταν διατεθειμένοι να του προσδώσουν μια guilty pleasure αισθητική, η οποία κορυφωνόταν όσο εξελισσόταν η πλοκή (και άγγιζε ταβάνι όταν έπεφταν οι τίτλοι τέλους και ακουγόταν η κομματάρα των Ramones).
Υπό αυτή την έννοια, μια νέα κινηματογραφική διασκευή του «Pet Semetary», 20 και βάλε χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας, θα έπρεπε να διαχωριστεί από την προκάτοχό της είτε σε επίπεδο περιεχομένου είτε σε επίπεδο ύφους: αν δεν το έκανε, δεν θα είχε κανένα λόγο ύπαρξης. Το «Pet Semetary» επέλεξε να τα κάνει και τα δυο. Φυσικά, αυτό δεν φτάνει από μόνο του.
Ακόμα και αν κάποιος δεν είχε δει το trailer που «καρφώνει» τη βασική σεναριακή αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν (αλήθεια, ποιες ιδιοφυΐες του Χόλιγουντ θεωρούν καλή ιδέα να γίνονται spoilers στα τρέιλερ;) και του έκανε πραγματικά εντύπωση η συγκεκριμένη πλοκή της στροφής, η έτερη μεγάλη αλλαγή της σύγχρονης εκδοχής του «Pet Semetary», που είναι μάλιστα και πιο δομικά ενταγμένη στο οικοδόμημα της ταινίας, είναι για κλάματα.
Δεν θα αναφερθεί εδώ η εν λόγω αλλαγή διότι, σε αντίθεση με τους άσχετους μανατζαρέους και την αντικινηματογραφική λογική τους που μπολιάζει τις προωθήσεις των ταινιών, το να μην γίνονται spoilers παραμένει ουσιώδες. Ωστόσο, για να το πούμε με απλά λόγια, η βασική σεναριακή διαφοροποίηση έχει ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν βγάζει κανένα νόημα, γίνεται απλά για να λόγους ανανέωσης αλλά είναι αδούλευτη και ανέμπνευστη σε επίπεδο πλοκής.
Το «Pet Semetary» του σήμερα θα ήταν πολύ πιο δίκαιο να κριθεί αυτόνομα, χωρίς η ματιά πάνω του να ετεροκαθορίζεται από την ταινία του ’80. Όμως όσο δίκαιο και αν θα ήταν κάτι τέτοιο, η πικρή αλήθεια για την ταινία είναι πως ποτέ αυτό δεν κατακτιέται: ο θεατής, ακόμα και αν θέλει, δύσκολα θα αποφύγει τη σύγκριση με το παλιό «Pet Semetary» διότι το καινούριο ποτέ δεν επιτυγχάνει να τον ρουφήξει.
Εν τέλει, η τελευταία κινηματογραφική μεταφορά βιβλίου του Στίβεν Κινγκ περνάει απαρατήρητη σε όλα τα επίπεδα αν κριθεί αυτοτελώς και βαθιά ηττημένη αν κριθεί συγκριτικά με την προκάτοχό της, η οποία παρά την b movie εσάνς της κατάφερνε αφενός να κρατήσει αφηγηματικές και υφολογικές ισορροπίες πολύ πιο αποτελεσματικά από τη διάδοχό της και αφετέρου να δώσει την αίσθηση πως μπορεί να της λείπει η βαρβάτη παραγωγή αλλά έχει πλεόνασμα ψυχής.
Μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ακριβώς τα ίδια θα μπορούσε να αποδώσει κανείς και στην έτερη φημισμένη δημιουργία του Κινγκ που μεταφέρθηκε πρόσφατα για δεύτερη φορά στο σινεμά: το «Pet Semetary» των 10s πάσχει από το ίδιο σύνδρομο με το «It» των 10s. Αναβαθμισμένο -σε σχέση με το παρελθόν- περιτύλιγμα αλλά φτωχότερο, αισθητά φτωχότερο στο εσωτερικό.
Τουλάχιστον θα μπορούσε να κλείνει έστω με το πρωτότυπο τραγούδι των Ramones και όχι με αυτή την ξενέρωτη διασκευή που ακούστηκε όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Τουλάχιστον αυτό…
