Ζούμε στην εποχή της αυτοκρατορίας της Marvel. Κανένα άλλο franchise δεν έχει καταφέρει αυτό που έχει πετύχει το κινηματογραφικό σύμπαν του υπερηρωικού κολοσσού. Με 21 πλέον ταινίες στο ενεργητικό του, το MCU είναι το πιο επιτυχημένο franchise όλων των εποχών.
Παρά όμως τις πρωτιές της, η αλήθεια είναι ότι η Marvel είχε μείνει λίγο πίσω από τις επιταγές της εποχής της. Την εποχή της πολιτικής ορθότητας, όπου οι μειονότητες (δικαίως) ζητάνε περισσότερη αναγνωρισιμότητα, το σύμπαν της Marvel δεν ακολουθούσε την τάση, με όλους τους πρωταγωνιστές των υπερηρωικών της ταινιών να είναι λευκοί άντρες. Μόλις την προηγούμενη χρόνια η Marvel έβγαλε την πρώτη της ταινία η οποία επικεντρωνόταν σε μαύρο υπερήρωα (Black Panther) σημειώνοντας τεράστια επιτυχία και την οδήγησε μέχρι τα Όσκαρ, εκεί όπου καμία άλλη ταινία της δεν είχε ξαναπάει. Παρά την πληθώρα γυναικείων χαρακτήρων στα κόμικς, μέσα στα 11 χρόνια ύπαρξης του MCU καμία γυναίκα υπερηρωίδα δεν είχε αποκτήσει την solο ταινία της. Οι Black Widow και Scarlet Witch είναι αν μη τι άλλο σημαντικοί χαρακτήρες, αλλά δευτερεύοντες. Η DC έκανε πρώτη την αρχή με την solo ταινία της Wonder Woman, η οποία πήρε αποθεωτικές κριτικές και την έβγαλε από τον λάκκο της αρνητικότητας του αντίστοιχου σύμπαντός της. Επειδή ο κινηματογράφος είναι και πολιτικός ήταν η σειρά της Marvel να κάνει και αυτή την κίνησή της.
Έτσι λοιπόν η Captain Marvel ήταν η εκλεκτή για να αποτελέσει την πρώτη solo ταινία υπερηρωίδας στο MCU. Η δημοτικότητα της στα κόμικς ήταν ανεβασμένη τα τελευταία χρόνια και οι δυναμείς της πλησιάζουν αυτές του Superman. Παρ’ όλα αυτά δεν είχε την ίδια απήχηση με την Wonder Woman ή αντίστοιχες υπερηρωίδες. Αυτό δεν υπήρξε πρόβλημα για τον Kevin Feige καθώς είχε αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν την ικανότητα του να μετατρέπει δευτερεύοντες χαρακτήρες σε ήρωες πρώτης γραμμής. Η ταινία της Captain Marvel δεν αποτελεί εξαίρεση.
Βρισκόμαστε στο έτος 1995 όπου οι Avengers δεν έχουν κάνει ακόμα την εμφάνιση τους, το internet είναι υπερβολικά αργό και ο κόσμος απολαμβάνει μπάντες όπως οι Nirvana, No Doubt και Smashing Pumpkins. Ο υπερκατάσκοπος της SHIELD, Nick Fury έχει ακόμα και τα δυο του μάτια και κουβαλάει μαζί του έναν άπειρο Agent Coulson, ο οποίος επανεμφανίζεται σε ταινία του MCU μετά το πρώτο Avengers. Η εμφάνιση του ίσως να προξενούσε ενδιαφέρον αν δεν παραχάραζαν την ιστορία με το αδιάφορο Agents of SHIELD. Η καθημερινότητα τους αλλάζει, όταν μία γυναίκα με υπερδύναμεις προσγειώνεται σε μία αλυσίδα βίντεοκλαμπ, η οποία κυνηγάει τους Skrulls, μία εξωγήινη φυλή που έχει την ικανότητα να παίρνει τις μορφές από οποιαδήποτε οντότητα έρχεται σε επαφή. Η γυναίκα με το όνομα Βερς έχει χάσει την μνήμη της αλλά διακατέχεται από μια περίεργη αίσθηση ότι έχει ξαναέρθει σε αυτό τον πλανήτη. Η Βερς θα αναγκαστεί να συνεργαστεί με τον Fury ώστε να βρουν τους στόχους της και στην πορεία η μνήμη της αρχίζει να επιστρέφει.
Αν σας θυμίζει κάτι το concept με την πρωταγωνίστρια να προσπαθεί να βρει την μνήμη της και τον Samuel Jackson να την βοηθάει είναι επειδή το έχετε ξαναδεί στο The Long Kiss Goodnight (1996), μία τίμια action ταινία των 90ς και ένας από τους πολλούς φόρους τιμής στην δεκαετία που πραγματεύεται. Ακολουθώντας την τακτική του Stranger Things, με την διάχυτη 80ς αισθητική όχι μόνο στο περιβάλλον όπου διαδραματίζεται αλλά και σε σημεία της πλοκής, το Captain Marvel κάνει το ίδιο αλλά στα 90ς. Και πετυχαίνει, καθώς δημιουργεί άψογα την ατμόσφαιρα των ταινιών δράσης της εποχής. Αυτό γίνεται εμφανές τόσο από τα φίλτρα, όσο και από την buddy cop αισθητική που ήταν δημοφιλής εκείνη την περίοδο.
Οι φεμινιστικές αναφορές είναι επίσης εμφανείς, περισσότερο από το Wonder Woman, δυστυχώς όμως ακόμα υποτυπώδεις, και αρκούνται σε μία σκηνή – απάντηση στα διάφορα δεξιά trolls όπου ασκούσαν κριτική στην Brie Larson επειδή δεν χαμογελούσε στις αφίσες της ταινίας, καθώς και στα flashbacks της παιδικής ηλικίας και της εκπαίδευσής της. Πιο ενδιαφέρουσες δείχνουν να έχουν οι αντιφασιστικές αναφορές που είναι διάχυτες στο δεύτερο μισό της ταινίας αλλά δεν θα πούμε παραπάνω πράγματα γιατί θα προβούμε σε σπόιλερς.
Η Brie Larson είναι ικανοποιητική στον πρωταγωνιστικό ρόλο με τον χαρακτήρα της όμως να μην είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, όντας μία στερεοτυπική υπερηρωιδά ή καλύτερα, ένας θηλυκός Superman. Ο Samuel Jackson βοηθάει την κατάσταση παίζοντας με ιδιαίτερο κέφι και αναδεικνύει μία πιο αστεία μεριά του συνήθως σκληροτράχηλου Nick Fury. Οι Jude Law και Annete Bening κάνουν απλά την δουλειά τους, με τους χαρακτήρες τους να βρίσκονται εκεί για να εξυπηρετούν σημεία της πλοκής. Το χαρακτηριστικό χιούμορ της Marvel βρίσκεται και εδώ αλλά περνάει λίγο αδιάφορο, με εξαίρεση την γάτα της Captain Marvel, η οποία κλέβει την παράσταση.
Με λίγα λόγια το Captain Marvel είναι μία κλασσική συνταγή Marvel όπου χρησιμοποιεί έξυπνα το υλικό της και διαφοροποιείται ελάχιστα από τα origin stories των υπόλοιπων υπερηρώων της. Δηλαδή μετά την προβολή της μπορείς να την συζητήσεις 10 λεπτά παραπάνω από τις περισσότερες. Αν και δεν εντυπωσιάζει, είναι μία απόλυτα ψυχαγωγική υπερηρωική ταινία και ένα ιδανικό ορεκτικό για το Avengers: Endgame.
