Οι 10 καλύτερες horror ταινίες της (προηγούμενης) δεκαετίας

Το δίδυμο που έφτιαξε το μεγαλύτερο horror franchise των 00ς (Saw) επιστρέφει και αυτή την φορά καταπιάνεται με το μεταφύσικο στοιχείο. Έχουμε ξαναδεί πολλές φορές την ίδια ιστορία. Μικροαστική οικογένεια φτάνει στο νέο της σπίτι για να διαπιστώσει ότι έχει κατακλυστεί από διαβολικά πνεύματα. Εδώ όμως υπάρχει υποβλητική ατμόσφαιρα και σκηνές που προκαλούν γνήσια ανατριχίλα. Είναι σίγουρα επιτυχία όταν φτιάχνεις μία κοινότοπη ταινία τρόμου και καταφέρνεις να προκαλέσεις αληθινό τρόμο κι όλο αυτό χωρίς την παραμικρή χρήση CGI και gore.

Μια ωδή στο σινεμά του John Carpenter και του Wes Craven, το ”It Follows” παίρνει όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στους δύο μεγάλους δημιουργούς και τα εκμοντερνίζει μέσα από μία αλληγορική ιστορία τρόμου. Το εφηβικό σεξ, στερεότυπο στα εφηβικά θρίλερ, γίνεται το επίκεντρο, μέσω μίας οντότητας που ακολουθεί μόνιμα όποιον έχει προσβληθεί από την κατάρα. Πανέξυπνο, ατμοσφαιρικό και πάνω απ’ όλα τρομακτικό, το ”It Follows” είναι από τις ταινίες που διαμόρφωσαν το είδος στην δεκαετία που μας πέρασε.

Ένας θάνατος, μία σατανική αίρεση και στη μέση μία δυσλειτουργική οικογένεια που βιώνει τον απόλυτο εφιάλτη. Ο Ari Aster πατάει πάνω στον δάσκαλο του, Roman Polanski, και φτιάχνει μία αργή και βασανιστική ταινία τρόμου με σοκαριστικές στιγμές και ένα τελευταίο δεκάλεπτο που στοιχειώνει. Η Toni Colette (Sixth Sense) είναι συγκλονιστική ως τραγική μητρική φιγούρα σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες που έχουμε δει σε horror ταινία και ο Aster δείχνει τις ικανότητες ενός μεγάλου δημιουργού με την συνέχεια του να είναι ακόμα καλύτερη.

«Τρέμετε, τρέμετε, οι μάγισσες επέστρεψαν»! Το βαρύ σαν ιστορία όνομα του ”Suspiria”, του ιστορικού horror του Ντάριο Αρτζέντο από τα 70s, δανείζει απλά τον τίτλο και την βασική πλοκή του στον Λούκα Γκουαντανίνο, ο οποίος δημιουργεί ένα εμβληματικό ριμέικ, που μετατρέπει σε κεντρικά στοιχεία της ταινίας του διάφορους -βασικά, αναξιοποίητους- πολιτικούς συμβολισμούς που στο πρωτογενές υλικό είχαν απλά οπτικό ρόλο και εύρος λεπτομερειών. Ο Γκουαντανίνο δομεί έναν χαοτικό, αισθητικά υπέροχο και περίπλοκο -σαν τις διαδρομές της κοινωνικής κίνησης που θέλει να ακολουθήσει μέσα από την ιστορία του- horror εφιάλτη, που γράφει ιστορία. Για περισσότερα, τσεκάρετε εδώ.

Δεύτερη ταινία του James Wan στην λίστα μετά το Insidious και εδώ βγάζει προς τα έξω όλη την μαεστρία του. Το ”The Conjuring” του 2013 έδεσε τέλεια τον Εξορκιστή με το Poltergeist αλλά το δεύτερο μέρος είναι ο απόλυτος τρόμος. Ο Wan βάζει σε μια ταινία τρεις αφάνταστα τρομακτικούς χαρακτήρες που βασανίζουν μία οικογένεια, έχοντας ως βάση μία ”αληθινή” ιστορία εξορκισμού που συνέβη στην Αγγλία και οι σκηνές τρόμου διαδέχονται η μία την άλλη με μία πρωτοτυπία που τόσο λείπει από τις περισσότερες ταινίες του είδους. Το ”The Conjuring 2” είναι η συνταγή για πετυχημένα horror blockbusters.

Ο Michael Myers αποτελεί τον πιο διάσημο μασκοφόρο δολοφόνο του σινεμά μαζί με τον Jason Vorhees και τον Leatherface. Το πρώτο ”Halloween” εγκαθίδρυσε το είδος του slasher/horror, το οποίο εξακολουθεί να είναι δημοφιλές ακόμα και σήμερα με τις περισσότερες ταινίες του είδους να κοπιάρουν το κλασσικό έργο του John Carpenter. Ύστερα από πολλά κακά εώς μέτρια sequels, η Blumhouse ανέλαβε να επαναφέρει τον μύθο του Myers, αναιρώντας την ιστορία που είχε αναπτυχθεί στις προηγούμενες συνέχειες και συνεχίζοντας από την θρυλική πρώτη ταινία. Και ενώ όλοι περιμέναμε μια αρπαχτή, τελικά είχαμε ίσως το καλύτερο sequel στο franchise αλλά και στο είδος του slasher γενικά. Ο Michael Myers είναι ξανά επιβλητικός, η ατμόσφαιρα φτάνει πολύ κοντά στα επίπεδα της πρώτης ταινίας και ένας horror μύθος ανανεώνεται με άλλα δύο sequel να βρίσκονται στα σκαριά. Τα εξηγούμε ωραία και εδώ.

Το ”The Witch” του Robert Eggers είναι ένα μάθημα του πως να προκαλείς αγνό τρόμο χωρίς την χρήση jump scares και άλλων τεμπέλικων τεχνασμάτων. Με επίκεντρο μια θρησκόληπτη οικογένεια του 17ου αιώνα γινόμαστε μάρτυρες του ταξιδιού της στην παράνοια και στην διαφθορά, προκαλούμενη από μία μάγισσα που κατοικεί στο δάσος. Η ατμοσφαίρα της ταινίας σε καθηλώνει από το πρώτο λεπτό καθώς η οικογένεια βυθίζεται αργά και βασανιστικά στο απόλυτο σκοτάδι μέχρι το απόκοσμα λυτρωτικό φινάλε. Fun fact: Η επίσημη εκκλησία των Σατανιστών αποθέωσε την ταινία, ανεβάζοντας το hype κάτα πολύ και βοηθώντας ενεργά στην επιτυχία της.

Όσοι έβλεπαν τα περίφημα σκετσάκια των Kee & Peele σίγουρα διέκριναν το τεράστιο ταλέντο των δύο κωμικών. Κανείς όμως δεν περίμενε ότι όταν ο Jordan Peele ανακοίνωνε την παραίτηση του από την ηθοποιία, θα γινόταν σκηνοθέτης horror ταινιών και μάλιστα ένας από τους καλύτερους εκεί έξω. Το ”Get Out” ίσως να είναι το καλύτερο ντεμπούτο σκηνοθέτη, μαζί με το ”Reservoir Dogs” του Quentin Tarantino και όχι άδικα. Σπάνια μπορεί ένας δημιουργός να συνδυάσει το horror με τον ουσιώδη πολιτικό σχολιασμό και μάλιστα τόσο εύστοχα. Ο Peele αναδεικνύει το ζήτημα του ρατσισμού, επιλέγοντας όχι την εύκολη λύση των ακροδεξιών εχθρών αλλά την υπογεία πτυχή του, αυτή που διέπει την προοδευτική μεριά των λευκών αστών, αυτών που θα ψήφιζαν ξανά Ομπάμα. Ιδιοφυές, πρωτότυπο και τρομακτικό στις στιγμές που πρέπει, το ”Get Out” είναι ένα αριστούργημα της δεκαετίας που μας πέρασε.

Δεύτερη ταινία του Peele στην λίστα, με τον ίδιο να δείχνει ξεκάθαρα ότι πρόκειται για έναν δημιουργό προορισμένο να αφήσει εποχή. Παίζοντας αυτή την φορά με την ιδέα του διαστρεβλωμένου εαυτού, δημιουργεί άλλη μια ιστορία με ξεκάθαρες πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις, χωρίς να ξεχνάει ποτέ το είδος που υπήρετει, με σκηνές γνήσιας ανατριχίλας και ένα πανέξυπνα ανατρεπτικό φινάλε. Λέγεται ότι μία ταινία κρίνεται επιτυχημένη όταν γίνεται αντικείμενο συζήτησης και πολύωρης ανάλυσης. Το ”Us” είναι σίγουρα μία από αυτές.

Μετά το μεταφυσικό ”Hereditary”, ο Ari Aster μπαίνει στην παγανιστική πλευρά του σινεμά τρόμου και παραδίδει ένα συγκλονιστικό έργο. Το ”Midsommar” ξεφεύγει από τον παραδοσιακό τρόμο του μεταφυσικού και μας βάζει μέσα στον τρόμο της συνύπαρξης σε μία ερωτική σχέση, καθώς ένα ζευγάρι μπλέκει σε μία παγανιστική κοινότητα στην Σουηδία. Εδώ δεν πρόκειται να τρομάξεις από πνεύματα, ούτε να σοκαριστείς από gore δολοφονίες (όχι ότι λείπουν βέβαια). Το ”Midsommar” κάνει ότι οφείλει να κάνει μια πραγματική ταινία τρόμου. Να ταράξει την ψυχή σου και να στήσει εφιάλτικα σκηνικά βγαλμένα από την πραγματικότητα. Σπάνια μια ταινία γυρισμένη στο φως του ήλιου καταφέρνει να βγάλει τέτοια συναισθήματα και ο Aster δείχνει ότι είναι ένας κορυφαίος horror δημιουργός. Επίσης καλό θα ήταν να μην το δεις με τον/την σύντροφό σου.