Η νέα σειρά της Amazon είναι η ευχάριστη έκπληξη του καλοκαιριού.
Μετά από 100 χρόνια, η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα θα μνημονεύεται ως η εποχή των υπερηρώων. Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια οι υπερηρωικές ταινίες αποτέλεσαν το βαρόμετρο της ποπ κουλτούρας, προσελκύοντας εκατομμύρια θεατές στις σκοτεινές αίθουσες και το να ασχολείσαι με σούπερ ήρωες είναι πλέον cool και όχι δείγμα ανωριμότητας. Το αποκορύφωμα αυτής της υπερπροβολής είναι η ανάδειξη του Avengers: Endgame στην νο 1 εμπορική ταινία όλων των εποχών και η καθιέρωση του MCU στο πιο δημοφιλές κινηματογραφικό franchise στην ιστορία της έβδομης τέχνης.
Επίσης όμως κατά την διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, το υπερηρωικό είδος αποδομήθηκε ουκ ολίγες φορές, με τρανά παραδείγματα τα Kick-Ass, Deadpool, Logan, Thor: Ragnarok, τα οποία ξέφυγαν από την παραδοσιακή συνταγή του και απέδειξαν ότι το είδος αυτό έχει πολλά παραπάνω πράγματα να δώσει, αρκεί να υπάρχει σωστή δημιουργική έκφραση από πίσω. Η πρόσφατη σειρά της Amazon ανήκει ξεκάθαρα στην δεύτερη κατηγορία.
Το ”The Boys” είναι δημιούργημα του Garth Ennis, του ανθρώπου που έκανε όνομα στα 90ς στον χώρο των κόμικς με το βλάσφημο διαμάντι ”Preacher”. Σε μία ανελέητα αιματηρή αλλά και σατιρική απεικόνιση της χριστιανικής θρησκείας, ο Ennis δεν ντράπηκε καθόλου να δείξει την απέχθειά του στα υπερφυσικά εξουσιαστικά πρότυπα. Το ίδιο έκανε (και ακόμα πιο κάφρικα) στο ”The Boys”. Ασκώντας δριμύτατη κριτική στο υπερηρωικό lore και τον πανίσχυρο μηχανισμό πίσω από τις εταιρείες κολοσσούς, Marvel και DC, οι υπερήρωες παρουσιάζονται ως τα απόλυτα καθάρματα, με μοναδικούς στόχους την αυτοπροβολή και τα κέρδη που θα αποφέρουν στις εταιρείες που τους διαχειρίζονται. Παίρνοντας ως σημείο αναφοράς το Watchmen του Alan Moore, ο Ennis αποδομεί το υπερηρωικό είδος και δείχνει την άσχημη πλευρά της εκμετάλλευσης μυθικών συμβόλων της ποπ κουλτούρας από το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα.
Η τηλεοπτική μεταφορά του κόμικ φέρνει όλα αυτά τα στοιχεία στην επιφάνεια, βάζοντας πινελιές και από άλλα κλασσικά δείγματα του είδους. Φανταστείτε μία μείξη από την αισθητική των Watchmen, τον κυνισμό του Kick-Ass, την σατιρική απεικόνιση των μεγάλων πολυεθνικών του Robocop και το αναρχικό χιούμορ του Deadpool. Προσθέστε σε αυτά τις απολαυστικές ερμηνείες απ’ όλο σχεδόν το καστ, με μπροστάρη τον αγαπημένο Karl Urban (Dredd), μία παραγωγή αντάξια μίας κινηματογραφικής ταινίας και έχουμε έτοιμο ένα από τα καλύτερα τηλεοπτικά προϊόντα της χρονιάς.
Η ιστορία εξελίσσεται σε έναν κόσμο όπου οι υπερήρωες είναι υπαρκτοί, με την ελίτ να αποτελείται από τους ”Seven”, μία υπερηρωική ομάδα, – παρωδία της Justice League – η οποία ελέγχεται από την πανίσχυρη πολυεθνική Vought. Έχοντας την πλήρη υποστήριξη του κόσμου και των media, οι Εφτά καταπολεμάνε το έγκλημα, σώζουν τους αδύναμους και στο ενδιάμεσο δίνουν συνεντεύξεις σε talk shows, πρωταγωνιστούν σε διαφημιστικά σποτάκια και γίνονται η έμπνευση για την παραγωγή άπειρων ταινιών – μία μπηχτή στο πελώριο κινηματογραφικό σύμπαν της Disney.
Πίσω όμως από την καλογυαλισμένη εικόνα τους η πραγματικότητα είναι διαφορετική, με τους ίδιους να μην δίνουν καμία δεκάρα για τους κοινούς θνητούς, φτάνοντας στο σημείο να προκαλούν και παράπλευρες απώλειες. Αυτή είναι η περίπτωση του Hughie, ο οποίος βλέπει την σύντροφό του να γίνεται (κυριολεκτικά) κομμάτια από την υπερβολική ταχύτητα του A-Train, του αντίστοιχου Flash της ομάδας. Συντετριμμένος από το γεγονός και προδομένος από τους ήρωες που λάτρευε, θα βρει έναν απρόσμενο σύμμαχο στο πρόσωπο του Billy Butcher, αρχηγού μίας μυστικής ομάδας που έχει έναν και μοναδικό σκοπό: Να καταστρέψει τους Εφτά και την πολυεθνική που τους ελέγχει. Παράλληλα η Annie, μία εκκολαπτόμενη υπερηρωίδα, πραγματοποιεί το όνειρο της ζωής της και εντάσσεται στην ελίτ, για να ανακαλύψει όμως ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα πίσω από τις κάμερες.
Οι δύο αυτοί χαρακτήρες αποτελούν και τα οχήματα αφήγησης της σειράς. Και οι δύο προδίδονται από την πίστη τους στους υπερήρωες και καλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους σε έναν διεφθαρμένο κόσμο. Το πραγματικό δίπολο της σειράς όμως συγκροτείται από τους αρχηγούς των δύο αντίπαλων ομάδων, τον αδίστακτο Billy Butcher, ο οποίος κινεί μία ολόκληρη αντιυπερηρωική εκστρατεία για προσωπικούς λόγους και τον Homelander, μία μείξη του Captain America και του Superman και ένα ψεύτικο σύμβολο ελπίδας, πίσω από το οποίο κρύβεται ένας ψυχοπαθής και αφάνταστα επικίνδυνος υπεράνθρωπος. Αν και βρίσκονται σε εχθρικά στρατόπεδα, το στήσιμο των χαρακτήρων τους έχει πολλά κοινά στοιχεία, δίνοντας την απαραίτητη εμβάθυνση στην μεταξύ τους αντιπαλότητα.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες παίρνουν κι αυτοί τον χρόνο τους για να αναπτυχθούν, χωρίς όμως να προκαλούν το ίδιο ενδιαφέρον. Εξαίρεση αποτελεί ο ”The Deep”, ο υπερήρωας – παρωδία του Aquaman, υπάρχοντας αποκλειστικά για να γελοιοποιείται, με αποκορύφωμα μία επικά αστεία σκηνή, η οποία περιλαμβάνει ένα… δελφίνι. Βέβαια η άμεση επιτυχία που γνώρισε η πρώτη σεζόν, οδήγησε ήδη στην ανακοίνωση της δεύτερης που βρίσκεται καθ’οδόν και εκεί σίγουρα θα υπάρχει περισσότερος χώρος για τους δευτερεύοντες χαρακτήρες.
Ίσως η επιτυχία της σειράς κρύβεται πίσω από την πιο ανθρώπινη απεικόνιση των υπερηρώων. Πόσα είδωλα έχουμε δει να καταρρέουν, όταν βγαίνουν στην επιφάνεια γεγονότα που δείχνουν ότι δεν είναι αυτοί που νομίζαμε ή μάλλον όταν η πραγματικότητα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από την εικόνα που είχαν χτίσει τα μέσα γι’ αυτούς. Είναι πολύ συχνό και χαρακτηριστικά ανθρώπινο το φαινόμενο του ξεπεσμού των ανθρώπων, όταν αποκτούν θέση εξουσίας. Οι υπερήρωες, άσχετα με τις προθέσεις τους, έχουν δομηθεί για να αποτελούν εξουσιαστικά πρότυπα. Και η εξουσία έχει την δύναμη να χτίσει έναν καλύτερο κόσμο και ταυτόχρονα να τον καταστρέψει. Σε αντίθεση με το μότο του Spider-Μan, όπου ”η τεράστια δύναμη απαιτεί τεράστια ευθύνη”, εδώ ισχύει το ”η δύναμη διαφθείρει και η απόλυτη δύναμη διαφθείρει απόλυτα”.
Οι συνέπειες της ύπαρξης των υπερηρωών στον πραγματικό κόσμο δεν είναι κάποια πρωτότυπη ιδέα. Ακόμα και οι ταινίες της Marvel προσπάθησαν να επεκταθούν, έστω και επιφανειακά, σε αυτή την φαντασιακή κατάσταση, κυρίως στις περιπέτειες των πιο γήινων Iron Man και Captain America. Το πραγματικό διακύβευμα όμως είναι τι θα συνέβαινε αν οι υπερήρωες υπήρχαν αλλά ήταν διεφθαρμένοι; Το ”The Boys” φέρνει το διακύβευμα αυτό στο επίκεντρο και μας καλεί να αναρωτηθούμε εώς πότε θα περιμένουμε έναν Μεσσία για να μας σώσει και να μας καθοδηγήσει στην ουτοπία. Το καλό είναι ότι η σειρά δεν πέφτει στην παγίδα του διδακτισμού, εκτός από μία-δυο στιγμές αλλά το κακό είναι ότι ποτέ δεν μπαίνει σε πολύ βαθιά μονοπάτια. Από την άλλη βέβαια αυτός είναι και ο σκοπός της. Να υψώσει ένα κωλοδάχτυλο στην υπερηρωική λαίλαπα που έχει κατακτήσει την ποπ κουλτούρα και να μας υπενθυμίσει την ανάγκη της αμφισβήτησης κάθε εξουσιαστικών προτύπων. Και αυτό είναι προς τιμήν της.
