Δύσκολα μπορεί να μην εκτιμήσει κανείς αυτή τη βαθιά αναγέννηση που βιώνει το σινεμά τρόμου τα τελευταία χρόνια. Και αν μέχρι πρότινος, οι Άρι Άστερ (με τα «Hereditary» και «Midsommar»), Ρόμπερτ Έγκερς (με τα «The VVitch» και «Lighthouse»), Τζόρνταν Πιλ (με τα «Get Out» και «US») και Λι Γουανέλ (με το -κατά βάση Sci Fi εδώ που τα λέμε- «Upgrade» και το «Ο Αόρατος Άνθρωπος») θεωρούνταν αυτονόητα η άτυπη «αγία τετράδα» αυτής της αναγέννησης, πλέον μπορούμε να μιλάμε με σιγουριά: ο Τζον Κραζίνσκι είναι ο πέμπτος της παρέας. Μετά το «A quiet place 2», η θέση του ανήκει δικαιωματικά και αυτονόητα.
Η αποστολή που έφερε εις πέρας άλλωστε μπορεί να μοιάζει αλλά μόνο εύκολη δεν είναι: ήταν τόση η ένταση που μας είχε γεμίσει το πρώτο μέρος του προσωπικού του franchise που εύλογα ήταν αρκετοί εκείνοι που αναρωτιόντουσαν αν ένα σίκουελ έχει την δυνατότητα να περάσει τον πήχη και να προσφέρει μια αντίστοιχη κινηματογραφική horror εμπειρία – και αυτό ανεξάρτητα από το ότι το φινάλε του πρώτου «A quiet place» είχε μείνει ορθάνοικτο για μια συνέχεια.
Η προσπάθεια του Κραζίνσκι για μια συνέχεια της ιστορίας του ήταν εξαρχής γεμάτη εμπόδια. Αφενός, έπρεπε να διατηρηθεί η ατμόσφαιρα πανικού, κλειστοφοβίας και φόβου που εξέπεμπε το πρώτο μέρος. Αφετέρου, αυτό έπρεπε να επιτευχθεί χωρίς να βρωμάει επαναληψιμότητα η συνέχεια, το μόνιμο πρόβλημα δηλαδή που έχουν να αντιμετωπίσουν από τις πιο παλιές εποχές τα σίκουελ horror ταινιών. Εν τέλει ωστόσο το «A quiet place 2» καταφέρνει να τηρήσει άψογα τις ισορροπίες και αυτό γίνεται κατανοητό από τα πρώτα μόλις λεπτά: με ένα ασύλληπτης έντασης flashback ως εναρκτήρια σεκάνς που μας αφηγείται τις στιγμές της έλευσης αυτών των τρομακτικών εξωγήινων ( ; ) τεράτων που πλέον διαφεντεύουν τη Γη, η οπτική μας για αυτόν τον δυστοπικό κόσμο διευρύνεται και ο τρόμος, υπό το βάρος της γνώσης πλέον για το πως ξεκίνησαν τα πάντα, πολλαπλασιάζεται. Και αφού ο Κραζίνσκι το καταφέρνει αυτό με το «καλημέρα», το χαλί στρώνεται θριαμβευτικά για την απαιτούμενη συνέχεια.
Στο επίκεντρο της ιστορίας παραμένει η οικογένεια Άμποτ: μονογονεϊκή πλέον και με την Έμιλι Μπλαντ στην κεφαλή της μιας και ο πατέρας έχει πεθάνει από το πρώτο μέρος. Ο Σίλιαν Μέρφι στον ρόλο του παλιού γείτονα των Άμποτ που αναγκάζεται να συμμαχήσει μαζί τους μέσα στην προσπάθεια επιβίωσης σε αυτό το… ήσυχο μέρος, αποτελεί την κομβική προσθήκη στο καστ και ευτυχώς, αποφεύγεται σεναριακά αυτό που πολλοί αντευχόμασταν, να δούμε δηλαδή ένα είδος ρομάντζου ανάμεσα σε αυτόν και την χήρα (πλέον) πρωταγωνίστρια. Την παράσταση ωστόσο κλέβουν με χαρακτηριστική ευκολία τα δυο πιτσιρίκια της ιστορίας: τρισδιάστατοι ως χαρακτήρες και εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες μέσα σε μια συνθήκη απόλυτης μάχης επιβίωσης, η μικρή Ρίγκαν και ο μικρός Μάρκους αποτελούν τα ουσιαστικά συναισθηματικά επίκεντρα της ιστορίας και επί της ουσίας τις κινητήριες δυνάμεις της.
Πάνω από όλα ωστόσο, το μεγάλο θετικό του «A quiet place 2» είναι πως όχι απλά καταφέρνει να κρατήσει ανέγγιχτους μέσα στη δομή της ταινίας τους προβληματισμούς που εκφράστηκαν υπό μορφή αλληγορίας στο πρώτο μέρος αλλά και να τους επεκτείνει, να τους μπολιάσει με επιπλέον θεματικές. Τα διαβολικά όντα που «κυβερνάνε» μπορεί να έχουν αναγκάσει τους ανθρώπους να ζουν μουγκοί και φοβισμένοι αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η δίψα για ζωή και ελευθερία θα φέρει την εξέγερση και την αντίσταση απέναντί τους: όμως αυτά μας τα είχε πει και το πρώτο μέρος.
Το δεύτερο το πάει ένα βήμα παραπέρα: όσο και αν ο ατομικός δρόμος μοιάζει πάντα ο πιο εύκολος, σε βάθος χρόνου θα αποδειχθεί πως ο σωστός δρόμος -για την ακρίβεια, ο μονόδρομος…- περνάει μέσα από την συλλογικοποίηση και την αλληλοβοήθεια διότι πρόκειται για καταστάσεις δομικά ανώτερες από αυτή της ατομικής λύσης. Όμως για να κατακτηθεί το αίσθημα συλλογικότητας και συνύπαρξης θα πρέπει να ξεπεραστεί ο κοινωνικός κανιβαλισμός που αναδύεται ύπουλα και μαζικά σε συνθήκες καταπίεσης: ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να γίνει αυτό που μισεί, αυτό που τον καταπιέζει και πρωτίστως πρέπει να αποφύγει αυτή την παγίδα. Ναι, το «A quiet place 2» είναι συναρπαστικό horror σινεμά…
